παρα-κείμενα
Τρίτη, Μαΐου 29, 2007
69 ~ οι ηλικίες, i
ή μήπως καλλιτέχνις
εφάνηκεν η Τύχη χωρίζοντάς τους τώρα
πρίν σβύσει το αίσθημά των, πριν τους αλλάξει ο Χρόνος
ο ένας για τον άλλον θα είναι ως να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων ετών τ' ωραίο παιδί.
Κ.Π. Kαβάφης
1.
Αν ένας άνθρωπος στα σαράντα του
ζωγραφίζει ακόμη θάλασσες και περιστερεώνες,
αν στη σκέψη του καθρεφτίζεται
ένας ήλιος πιο καθαρός,
πιο σαφής, από τον ήλιο της πραγματικότητας,
αν η λέξη “Aμοργός” δεν είναι απλώς
το προσωπείο μιας φευγαλέας, εφηβικής ανάμνησης,
τότε ανάμεσα στο ποίημα της επιθυμίας
και το ποίημα της ανάγκης
ανασαίνει η αληθινή απώλεια.
Χάρης Βλαβιανός
Κ.Π. Kαβάφης
1.
Αν ένας άνθρωπος στα σαράντα του
ζωγραφίζει ακόμη θάλασσες και περιστερεώνες,
αν στη σκέψη του καθρεφτίζεται
ένας ήλιος πιο καθαρός,
πιο σαφής, από τον ήλιο της πραγματικότητας,
αν η λέξη “Aμοργός” δεν είναι απλώς
το προσωπείο μιας φευγαλέας, εφηβικής ανάμνησης,
τότε ανάμεσα στο ποίημα της επιθυμίας
και το ποίημα της ανάγκης
ανασαίνει η αληθινή απώλεια.
Χάρης Βλαβιανός
-Δοξασίες του Αυγούστου -
ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟΥ ΑΝΔΡΑ
Αυτόν που βλέπετε εδώ ζωγραφισμένο σε κόκκινο και μαύρο
να καλύπτει όλο το ευρύχωρο κάδρο
είμαι εγώ, σαρανταεννέα ετών
...
Μα αν ρωτήσω το ζωγράφο, τον δεκατετράχρονο γιο μου,
ποιον ήθελε να απεικονίσει, αυτός αμέσως θα 'λεγε
«έναν από εκείνους τους κινέζους ποιητές που μου
διάβασες, ενώ κοιτάζει έξω, σε μια απ' τις τελευταίες του ώρες»
Atilio Bertolucci
-Το Δέντρο, τ.153/154-
ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟΥ ΑΝΔΡΑ
Αυτόν που βλέπετε εδώ ζωγραφισμένο σε κόκκινο και μαύρο
να καλύπτει όλο το ευρύχωρο κάδρο
είμαι εγώ, σαρανταεννέα ετών
...
Μα αν ρωτήσω το ζωγράφο, τον δεκατετράχρονο γιο μου,
ποιον ήθελε να απεικονίσει, αυτός αμέσως θα 'λεγε
«έναν από εκείνους τους κινέζους ποιητές που μου
διάβασες, ενώ κοιτάζει έξω, σε μια απ' τις τελευταίες του ώρες»
Atilio Bertolucci
-Το Δέντρο, τ.153/154-
* απόδοση: Αλέξανδρος Παπαγεωργίου
ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΑΣ
Έχοντας μπεί στην έκτη δεκαετία της ζωής μου, ακόμα ζω σε μια αναντιστοιχία με τους πολλούς ανθρώπους στο θέμα του χρόνου. Καμώνομαι ότι ξέρω τα όριά του, τα διαστήματά του, συμβουλεύομαι το ρολόι μου και τον ημεροδείχτη για να οργανώσω τη ζωή μου, αλλά συνεχώς καταλαμβάνομαι ασυνεπής στις κοινές μας συνθήκες. Μόνο το χρόνο της ομορφιάς, του έρωτα και του θανάτου δεν έχω προδώσει ακόμα. Όταν εμφανίζεται, τον αναγνωρίζω και του παραδίνομαι. Χρόνος και αιώνας γίνονται ένα.
Δημήτρης Μαυρόπουλος
-Το Δέντρο, τ. 153/54
ΤΡΙΑΝΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ
Τριάντα και κάτι, μ΄αλλήθωρο μάτι
το μήκος του χρόνου μπρος πίσω μετρώ
Τριάντα και κάτι - ακμή και απάτη -
σε άδειο κρεβάτι δε θέλω να ζω
Τριάντα και κάτι, γυρίζω την πλάτη
σ' εσένα που είσαι κομμάτι λειψό
Τριάντα και κάτι, ελπίδα γεμάτη
γι αυτό που φυλάω ακόμα κρυφό
Τριάντα και κάτι - κι αυτό είναι κάτι
Τριάντα,
με κάτι πολύ ακριβό
Νότης Μαυρουδής / Τατιάνα Λύγαρη
ΤΡΙΑΝΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ
Τριάντα και κάτι, μ΄αλλήθωρο μάτι
το μήκος του χρόνου μπρος πίσω μετρώ
Τριάντα και κάτι - ακμή και απάτη -
σε άδειο κρεβάτι δε θέλω να ζω
Τριάντα και κάτι, γυρίζω την πλάτη
σ' εσένα που είσαι κομμάτι λειψό
Τριάντα και κάτι, ελπίδα γεμάτη
γι αυτό που φυλάω ακόμα κρυφό
Τριάντα και κάτι - κι αυτό είναι κάτι
Τριάντα,
με κάτι πολύ ακριβό
Νότης Μαυρουδής / Τατιάνα Λύγαρη
(με την Ελευθερία Αρβανιτάκη)
Ετικέτες ηλικίες
Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007
68 ~ Καβάφης, ii
.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΒΑΦΗ
Διαβάζοντας το βιβλίο σου
σε βλέπω τώρα
πάλι στην Αλεξάνδρεια σου,
(γέρνοντας στη βιτρίνα ενός καταστήματος,
όπου το φως
πιάνει τη σκόνη κι αγγίζει τα χαρακτηριστικά ενός νέου μέσα.
Τον παρακολουθείς και βλέπεις την εικόνα σου
να διαθλάται μες στο τζάμι)
φεύγεις, κι οι τελευταίες λέξεις ενός ποιήματος
σου έρχονται στο νου:
«Κατόπι - στην τελειωτέρα κοινωνία –
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ' ελεύθερα θα κάμει...»
Καμιά φορά,
θυμάμαι τις σιωπές μου,
το χαμένο χρόνο μου
τη γραμμή των καμένων κεριών
και, Καβάφη, απελπίζομαι μαζί σου,
κι ύστερα, καμιά φορά,
σκέφτομαι : αυτοί 'ναι οι καλύτεροι καιροί
εγώ 'μαι κείνος.
Ian Young
-Ανθολογία Αμερικανικής Ομοφυλόφιλης Ποίησης-
* μτφ: Aνδρέας Αγγελάκης
Το τραγούδι που συνοδεύει το ποστ, είναι δώρο από την Σελάνα: "Θάλασσα του πρωϊού" σε ποίηση Κωνσταντίνου Κ. Καβάφη - Με τον Χρήστο Λεττονό από την "Τετραλογία" του Δήμου Μούτση.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΒΑΦΗ
Διαβάζοντας το βιβλίο σου
σε βλέπω τώρα
πάλι στην Αλεξάνδρεια σου,
(γέρνοντας στη βιτρίνα ενός καταστήματος,
όπου το φως
πιάνει τη σκόνη κι αγγίζει τα χαρακτηριστικά ενός νέου μέσα.
Τον παρακολουθείς και βλέπεις την εικόνα σου
να διαθλάται μες στο τζάμι)
φεύγεις, κι οι τελευταίες λέξεις ενός ποιήματος
σου έρχονται στο νου:
«Κατόπι - στην τελειωτέρα κοινωνία –
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ' ελεύθερα θα κάμει...»
Καμιά φορά,
θυμάμαι τις σιωπές μου,
το χαμένο χρόνο μου
τη γραμμή των καμένων κεριών
και, Καβάφη, απελπίζομαι μαζί σου,
κι ύστερα, καμιά φορά,
σκέφτομαι : αυτοί 'ναι οι καλύτεροι καιροί
εγώ 'μαι κείνος.
Ian Young
-Ανθολογία Αμερικανικής Ομοφυλόφιλης Ποίησης-
* μτφ: Aνδρέας Αγγελάκης
ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ
(και του καθενός μας – άλλωστε)
...δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
K. KABAΦH, H πόλις
νταλγκαδιασμένος και βαρύς
γυρνάει τα στενορρύμια
της πολιτείας της άχαρης
που τρώει τα σωθικά του
σ' αυτήν εδώ γεννήθηκε
σ' αυτή θε ν' αποθάνη
εδώ πίκρες τον πότισαν κρουνηδόν
εδώ τον βασανίσαν
μόνος του
πίστεψε - φορές -
πως τη χαράν ευρήκε σπανίως
κάποτε θέλησε κι' αυτός
κάπου μακρυά να φύγη
μα εκατέβη στο γιαλό
και δεν είχε καράβι
Νίκος Εγγονόπουλος
-Στην Kοιλάδα με τους Pοδώνες-
VΙCTORIA A'
Μέχρι τώρα μου είχε διηγηθεί επιπόλαια και χαριτωμένα περιστατικά μόνο. Να σκέπαζε έτσι κάποια πληγή; Ό,τι κι αν συνέβαινε πάντως ήταν ενδιαφέρον να ακούω από μια ξένη το ψυχογράφημα του ρωμιού σερνικού. Της το είπα. Είχε ξαναβρεί την ψυχραιμία της και χαμογέλασε κολακευμένη. Το δόλωμα έπιανε. Άφησα την κουβέντα να σκορπίσει σε άλλες, ανώδυνες, κατευθύνσεις. Η Βίκυ με βοήθησε, είχε ένα ανεξάντλητο απόθεμα άνεσης. Μιλήσαμε σχεδόν για τα πάντα. Και για Καβάφη βεβαίως. Αρχικά της τον δάνεισε ένας ξένος στα Αγγλικά. Δοκίμασε μετά να το διαβάσει στο πρωτότυπο, μόνη της. Δεν τη δυσκόλεψε νοηματικά, στο κάτω κάτω εκεί είναι και η τέχνη του. Η δυσκολία ήταν να πιάσει τις αποχρώσεις των λέξεών του. Αυτό έγινε πολύ αργότερα.
Τότε βεβαιώθηκα ότι ήξερα τη γλώσσα σας, είπε.
Θανάσης Βαλτινός
Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙΣ
Χωρίς περίσκεψη κι αιδώ
όπως το έλεγε ο Καβάφης
είπες θα φύγεις απο δώ
και καταφύγιο θα βρεις
στη ζεστασιά μιας άλλης γης.
Δεν θα ευθύνομαι εγώ,
εκεί που πας, αν κάτι πάθεις,
ούτε και θέλω μερτικό
αν κάποια ευτυχία βρεις
ή την Ιθάκη που ποθείς.
Σ' αφήνω
αυτό που ζήτησες να κάνεις
και σβήνω
μαζί με τ' άστρο της αυγής.
Θα μείνω
στα όρια της λογικής
να γίνω
η Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Γιώργος Καζαντζής / Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
...δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
K. KABAΦH, H πόλις
νταλγκαδιασμένος και βαρύς
γυρνάει τα στενορρύμια
της πολιτείας της άχαρης
που τρώει τα σωθικά του
σ' αυτήν εδώ γεννήθηκε
σ' αυτή θε ν' αποθάνη
εδώ πίκρες τον πότισαν κρουνηδόν
εδώ τον βασανίσαν
μόνος του
πίστεψε - φορές -
πως τη χαράν ευρήκε σπανίως
κάποτε θέλησε κι' αυτός
κάπου μακρυά να φύγη
μα εκατέβη στο γιαλό
και δεν είχε καράβι
Νίκος Εγγονόπουλος
-Στην Kοιλάδα με τους Pοδώνες-
VΙCTORIA A'
Μέχρι τώρα μου είχε διηγηθεί επιπόλαια και χαριτωμένα περιστατικά μόνο. Να σκέπαζε έτσι κάποια πληγή; Ό,τι κι αν συνέβαινε πάντως ήταν ενδιαφέρον να ακούω από μια ξένη το ψυχογράφημα του ρωμιού σερνικού. Της το είπα. Είχε ξαναβρεί την ψυχραιμία της και χαμογέλασε κολακευμένη. Το δόλωμα έπιανε. Άφησα την κουβέντα να σκορπίσει σε άλλες, ανώδυνες, κατευθύνσεις. Η Βίκυ με βοήθησε, είχε ένα ανεξάντλητο απόθεμα άνεσης. Μιλήσαμε σχεδόν για τα πάντα. Και για Καβάφη βεβαίως. Αρχικά της τον δάνεισε ένας ξένος στα Αγγλικά. Δοκίμασε μετά να το διαβάσει στο πρωτότυπο, μόνη της. Δεν τη δυσκόλεψε νοηματικά, στο κάτω κάτω εκεί είναι και η τέχνη του. Η δυσκολία ήταν να πιάσει τις αποχρώσεις των λέξεών του. Αυτό έγινε πολύ αργότερα.
Τότε βεβαιώθηκα ότι ήξερα τη γλώσσα σας, είπε.
Θανάσης Βαλτινός
Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙΣ
Χωρίς περίσκεψη κι αιδώ
όπως το έλεγε ο Καβάφης
είπες θα φύγεις απο δώ
και καταφύγιο θα βρεις
στη ζεστασιά μιας άλλης γης.
Δεν θα ευθύνομαι εγώ,
εκεί που πας, αν κάτι πάθεις,
ούτε και θέλω μερτικό
αν κάποια ευτυχία βρεις
ή την Ιθάκη που ποθείς.
Σ' αφήνω
αυτό που ζήτησες να κάνεις
και σβήνω
μαζί με τ' άστρο της αυγής.
Θα μείνω
στα όρια της λογικής
να γίνω
η Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Γιώργος Καζαντζής / Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Το τραγούδι που συνοδεύει το ποστ, είναι δώρο από την Σελάνα: "Θάλασσα του πρωϊού" σε ποίηση Κωνσταντίνου Κ. Καβάφη - Με τον Χρήστο Λεττονό από την "Τετραλογία" του Δήμου Μούτση.
Ετικέτες Καβάφης
Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007
67 ~ αναμονή, i
Λείπεις τις νύχτες
Τόσα χρόνια ονείρων
σε περιμένω.
Γιάννης Τόλιας
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ (συλ.)
Σου τηλεφωνώ το βράδυ
απ' αυτή την κρύα χώρα
που περιμένω το μικρό καλοκαίρι.
Το χιόνι στις στέγες είναι γκρίζο.
Σε περιμένω μ' ανοιχτά μάτια
μπορείς νά 'ρθεις από την άνοιξη ως το φθινόπωρο.
Θα ρίξεις τα μαλλιά σου στην πλάτη
για να με ζεστάνεις
Pentti Saarikoski
-Δώδεκα Φινλανδοί ποιητές-
* Aπόδοση: Μαρία Μαρτζούκου
Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα
δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
- οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ.
Κωστής Μοσκώφ
-Ποιήματα-
ΚΙΤΡΙΝΗ ΠΟΛΗ
Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα
δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
- οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ.
Κωστής Μοσκώφ
-Ποιήματα-
ΚΙΤΡΙΝΗ ΠΟΛΗ
...ακόμα μια νύχτα που σε περιμένω
Ιωάννα Μοάτσου - Στρατηγοπούλου
Η δέσμη από τα φώτα του αυτοκινήτου την ώρα που αφήνει την κεντρική λεωφόρο. Το πρώτο μαρσάρισμα λίγο πριν την μεγάλη ανηφόρα. Ο δρόμος που φωτίζεται. Μια τελευταία ματιά στο δωμάτιο την ώρα που πιέζει τον συμπλέκτη. Ο δρόμος που σκοτεινιάζει ξανά. Το σβήσιμο της μηχανής και το διακριτικό κλείσιμο της πόρτας. Το τρίξιμο της αυλόπορτας και δώδεκα απαλά βήματα πάνω στο πλακόστρωτο μέχρι να φθάσει στη σκάλα. Μια ανεπαίσθητη αλλαγή του ρυθμού τους όσο θα ανεβαίνει τα πέντε σκαλοπάτια, σε πλήρη αντιστοιχία με το τραγούδι που διάλεξε να παίζει για να τον υποδεχτεί. Η πόρτα που ανοίγει την ιδια στιγμή που απλώνει το χέρι του για να χτυπήσει το κουδούνι. Η γάτα που μπαίνει στο σπίτι. Η μουσική που βγαίνει στον κήπο.
Ιωάννα Μοάτσου - Στρατηγοπούλου
-Εφτά τραγούδια θα σου πω-
ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΜΟΥ ΤΗ ΛΥΠΗ
Τα γαρύφαλλά σου μέτρα,
- σ' αγαπώ όσο κανείς
Κάνω την καρδιά μου πέτρα
και προσμένω να φανείς
Έλα και,
έλα και σε περιμένω
στη γωνιά του δρόμου να φανείς
Μάνος Χατζιδάκις / Νίκος Γκάτσος(με τη Νάνα Μούσχουρη)
ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΜΟΥ ΤΗ ΛΥΠΗ
Τα γαρύφαλλά σου μέτρα,
- σ' αγαπώ όσο κανείς
Κάνω την καρδιά μου πέτρα
και προσμένω να φανείς
Έλα και,
έλα και σε περιμένω
στη γωνιά του δρόμου να φανείς
Μάνος Χατζιδάκις / Νίκος Γκάτσος(με τη Νάνα Μούσχουρη)
Ετικέτες αναμονή, Ι.Σ.Μ.-κείμ. 2
Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007
66 ~ καράβια, ii
Να δω δε θέλω το καράβι που σε παίρνει
Jose Maria Alvarez
*Μτφ: Ηλίας Ματθαίου
ΚΑΘΑΡΗ, ΑΝΩΝΥΜΗ ΝΥΧΤΑ
Όταν το σκοτάδι αγγίξει τα μαλλιά σου
θέλω να στέκομαι ακόμη εδώ
στον άγριο βράχο.
Θέλω να κοιτάζω τ' αστέρια,
πώς πλησιάζουν πάλλοντας,
και τα κινούμενα φώτα των μακρινών καραβιών.
Caj Westerberg
* Απόδοση: Mαρία Μαρτζούκου
-Δώδεκα Φινλανδοί ποιητές-
ΤΑ ΠΛΟΙΑ
...φθάνουν και πλέουν στα δικά μας τα νερά,
σαν οπτασίες άυλες, σαν όνειρα,
με τις πολύχρωμες σημαίες ανοιγμένες,
και στους δικούς μας τους στενόχωρους λιμένες
δεν σταματούν. Ήρεμα, μεγαλοπρεπώς,
απομακρύνονται και φεύγουν δια παντός,
δόξα στην πλώρη τους και άνεμος στην πρύμνη,
κι από το πέρασμά τους τίποτα δεν μένει,
μόνο ένας ήχος νοερός σαν μουσική
που στην ανάμνηση μας μέσα κατοικεί.
Διονύσης Καψάλης
-Στον τάφο του Καβάφη-
...Το τελευταίο καράβι που έφευγε από τον Πόρο για τον Πειραιά. Το πέρασμά του. Ήταν n μαγικότερη στιγμή της ημέρας. Μετά το σφύριγμά του ένιωθα ότι τελειώνουν όλα. Η επικοινωνία τελείωνε. Ήξερα ότι η μαγεία τελείωνε, ότι είναι ένα πράγμα που δεν διαρκεί. Το καράβι έχει φύγει κι εσύ έχεις μείνει πίσω. Και όταν υπάρχει μεγάλος ορίζοντας κρατάει ώρα ο αποχωρισμός. Αυτό με μαρκάρησε. Και σε αυτην την εικόνα χρωστάω το στίχο «την ώρα που σιδέρωνε, της ήρθε πως ξημέρωνε και σφύριζε καράβι» από το «Σίδερο». Μετά τόσα χρόνια, τώρα αποτύπωσα αυτό το συναίσθημα...
...Το τελευταίο καράβι που έφευγε από τον Πόρο για τον Πειραιά. Το πέρασμά του. Ήταν n μαγικότερη στιγμή της ημέρας. Μετά το σφύριγμά του ένιωθα ότι τελειώνουν όλα. Η επικοινωνία τελείωνε. Ήξερα ότι η μαγεία τελείωνε, ότι είναι ένα πράγμα που δεν διαρκεί. Το καράβι έχει φύγει κι εσύ έχεις μείνει πίσω. Και όταν υπάρχει μεγάλος ορίζοντας κρατάει ώρα ο αποχωρισμός. Αυτό με μαρκάρησε. Και σε αυτην την εικόνα χρωστάω το στίχο «την ώρα που σιδέρωνε, της ήρθε πως ξημέρωνε και σφύριζε καράβι» από το «Σίδερο». Μετά τόσα χρόνια, τώρα αποτύπωσα αυτό το συναίσθημα...
Λίνα Νικολακοπούλου
-από συνέντευξη στο DNA-
ΚΑΡΑΒΙΑ ΑΛΗΤΕΣ
Καράβια αλήτες μας σφύριξαν κάτι,
μας είπαν ελάτε, μας κλείσαν το μάτι.
Μπροστά μας περνάνε, μα δε σταματάνε -
τα άσπρα πανιά τους δεν ήταν για μας.
Μάνος Λοΐζος / Φώντας Λάδης
(με τον Γιάννη Πουλόπουλο)
Ετικέτες Ι.Σ.Μ.-φωτ. 1, καράβια
Τετάρτη, Μαΐου 02, 2007
65 ~ ζευγάρια, i
Jack Vettriano
Eκείνος είμαι που μαζί διανύσαμε την πιο μακρά και επίμονη πορεία
Ηλίας Π. Κατσόγιαννης
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ
Κρυώνω χωρίς εσένα, κρυώνω
μέσα σ' αυτό τον χειμώνα των λέξεων
εγώ, ο εχθρός μου
εσύ, ο εαυτός μου
εμείς
κι όλα όσα διαβήκανε και θα διαβούν
μαζί μ' εμάς, χωρίς εμάς, αντί για εμάς
αλλά πάντοτε για εμάς τους δυό
και για τους δίδυμους εαυτούς μας.
Σκέπασέ με λοιπόν
μ' ένα πάπλωμα μνήμης
κι αγκάλιασέ με παντοτεινά
μ' ένα ζεστό ανοιξιάτικο μέλλον.
Γιώργος Καραντώνης
ΕΒΔΟΜΑΔΑ
5
Ήμασταν δυο και ζούσαμε
Μια μέρα από αγάπη ηλιόλουστη,
Τον ήλιο μας τον αγκαλιάζαμε μαζί,
Ολάκερη η ζωή μας ήταν ορατή.
Όταν η νύχτα ερχόταν, μέναμε χωρίς σκιά
Για να εξευγενίσουμε το χρυσάφι του κοινού μας αίματος.
Ήμασταν δυο στην καρδιά του μοναχικού θησαυρού
Που το φως του είναι ακοίμητο για πάντα.
Paul Éluard
*μτφ: Γιώργος Καραβασίλης
1980
Ως πιο σημείο όμως ένα ζευγάρι μπορούσε να 'ναι μαζί χωρίς η επίδραση του ενός πάνω στον άλλο να μην γίνεται καταστροφική; Σκεφτόταν. Με την παλιά του αγάπη είχαν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ταύτισης, που ήταν σχεδόν ανίκανοι να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Γιατί δεν βλέπαν πια. Είχαν φτάσει στο σημείο, απ' το μεγάλο κόλλημα, να μη μπορούν να δουν (τουλάχιστον Αυτός) τι τους παραμόνευε κι από τι πραγματικά κινδύνευαν. Όχι τόσο Εκείνη, που ό,τι τον αφορούσε, τό 'βλεπε αντικειμενικά και άπειρες ήταν οι φορές που στάθηκε σωτήρια η επέμβασή της, όσο Αυτός που την έβλεπε σαν προέκταση, συμπλήρωμα δικό του κι ήταν ανήμπορος να της συμπαρασταθεί.
Βασίλης Βασιλικός
POST LOVE
Αν είμαστε έτσι καλά μ' αυτή την αγάπη
- που πότε σωπαίνει και πότε μιλά -,
μπορούμε να μπούμε σε πλοία και τραίνα
να δούμε πολλά ή κανένα
Να δούμε πολλά ή κανένα...
Αν είμαστε έτσι γεροί και νιώθουμε ωραία,
που είπαμε όχι σε τόσα "μπορεί",
υπάρχει ένας χρόνος στ' αλήθεια μεγάλος
να ζεί για τον ένα ο άλλος
Να ζεί για τον ένα ο άλλος...
Αν είμαστε έτσι ζεστά και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου, στον κόσμο μπροστά,
δεν ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω
Θα χάσω είχα πει μα κερδίζω...
Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου
Βασίλης Βασιλικός
POST LOVE
Αν είμαστε έτσι καλά μ' αυτή την αγάπη
- που πότε σωπαίνει και πότε μιλά -,
μπορούμε να μπούμε σε πλοία και τραίνα
να δούμε πολλά ή κανένα
Να δούμε πολλά ή κανένα...
Αν είμαστε έτσι γεροί και νιώθουμε ωραία,
που είπαμε όχι σε τόσα "μπορεί",
υπάρχει ένας χρόνος στ' αλήθεια μεγάλος
να ζεί για τον ένα ο άλλος
Να ζεί για τον ένα ο άλλος...
Αν είμαστε έτσι ζεστά και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου, στον κόσμο μπροστά,
δεν ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω
Θα χάσω είχα πει μα κερδίζω...
Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου
Ετικέτες ζευγάρια
