παρα-κείμενα

Δευτέρα, Ιουνίου 30, 2008

106 ~ κρύο



Αν φύγεις
εκεί που η θάλασσα σμίγει
με μουσικές και με φώτα
να θυμάσαι
κάνει κρύο σ' αυτό τον παράξενο κόσμο
δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα
που παίζουν
με το μουσκεμένο φως του δρόμου...


Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου


Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ

Κρυώνω χωρίς εσένα, κρυώνω
μέσα σ' αυτό τον χειμώνα των λέξεων
εγώ, ο εχθρός μου
εσύ, ο εαυτός μου
εμείς
κι όλα όσα διαβήκανε και θα διαβούν
μαζί μ' εμάς, χωρίς εμάς, αντί για εμάς
αλλά πάντοτε για εμάς τους δυό
και για τους δίδυμους εαυτούς μας.

Σκέπασέ με λοιπόν
μ' ένα παπλωμα μνήμης
κι αγκάλιασέ με παντοτεινά
μ' ένα ζεστό ανοιξιάτικο μέλλον.

Γιώργος Καραντώνης


ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΤΖΑΜΙΑ

Έλα λίγο κοντά, μην ακόμα
κουμπώσεις τη φούστα.
Δες τα νύχια μου πώς θα τα χώσω
στου βελούδου το πέλος.

'Ελα λίγο κοντά, ζέστανέ με
λίγο μόνο!

Σαν φυσά ο αέρας και παγώνει
τα τζάμια!
Σε φτηνό πανδοχείο
στην άκρη της πόλης.
Επιτέλους οι δυο μας, Μαρία!

Arto Melleri
-Δώδεκα Φινλανδοί ποιητές-
*απόδ: Μαρία Μαρτζούκου



H ZΩΗ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ

"Μη φωτίζεις τους φόβους μου", του είχε πει κάποτε. "Δεν θέλω να τους βλέπω. Θέλω μόνο να μπορώ να τους αποτυπώνω. Θέλω να τους εικονογραφώ, δεν χρειάζομαι να τους βλέπω. Έρχονται μόνοι τους και μπαίνουν στην σκοτεινή κάμερά μου". "Και δεν τους βλέπεις αναποδογυριμένους μέσα στην σκοτεινή κάμερά σου;" "Όχι. Αυτοί υποκαθιστούν τη σκέψη μου, την αίσθησή μου. Υποχρεώνομαι να τους δώσω μορφή χωρίς να τους δω. Τους προβάλλω." Εκείνος σήκωσε τότε το χέρι του και της χάιδεψε το μάγουλο. "Θα μείνεις μόνη τώρα που θα φύγω;" "Έτσι λέω."

Η επαφή με το κρύο στο πρόσωπο την τράβηξε από τη σκηνή που εξελισσόταν στη φαντασία της. Χιόνι, φρέσκο χιόνι παντού...

Κλαίρη Μιτσοτάκη
-Το Δέντρο, 141/142-


ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΟΜΕΡ ΒΡΥΩΝΗ

Τ' άλογο τ' άλογο Ομέρ Βρυώνη
δες το κορίτσι μου πόσο κρυώνει
Έλα ν' ανέβουμε κι απόψε στ' άστρα
για να του φέρουμε χρυσή θερμάστρα.

Τ' άλογο, τ' άλογο, Ομέρ Βρυώνη
φέρ' το τσεκούρι μου και το πριόνι
και πάμε γρήγορα να κόψω ξύλα
γιατί έχει σύγκρυο κι ανατριχίλα.

Τ' άλογο, τ' άλογο, Ομέρ Βρυώνη
τούτο το σύννεφο μ' εξαγριώνει
και το κορίτσι μου προσμένει πάντα
μ' ένα θερμόμετρο που λέει σαράντα

Μάνος Χατζιδάκις / Νίκος Γκάτσος
(με την Μελίνα Μερκούρη)
permalink σχoλια: 0 ...

Σάββατο, Ιουνίου 21, 2008

105 ~ απόσταση



Από κοντά κι από μακριά
σου το 'πα τα μεσάνυχτα
Με τ' άστρα που κοιτούσες


Οδυσσέας Ελύτης


ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΒΛΕΜΜΑ

Σε κάποιο δρόμο
χαμένος μέσα στο πλήθος
σε μια πόλη που δεν τη θυμάσαι πια
δυο μάτια σε κοίταξαν
με βλέμμα φοβερό
για μια στιγμή και χάθηκαν.

Και τότε σου φάνηκε
πως η ζωή σου όλη
τα μυστικά και τα κρυφά του βίου σου
οι πλάνες και τα δηλητήρια μιας εποχής
πέρασαν κι έμειναν για πάντα
μέσα σ' εκείνα τα μάτια.

Οι άλλοι που τους αγάπησες πολύ
κάθε μέρα γύρω σου
σα να μη μπόρεσαν
να ιδούν τίποτα από σένα
σαν να μην ήσουν
κοντά τους τόσα χρόνια
σα να μην ήσουν.

Γιώργης Παυλόπουλος
-η λέξη/τ.183, Ποίηση 2005-



ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο
από το να αισθάνομαι άσχημα
και να μην μπορώ να σου το πω.
Όχι γιατί θα με σκότωνες
ή θα σε σκότωνε ή γιατί
δεν αγαπιόμαστε πολύ.
Είναι η απόσταση.

[...] Γιατί δεν έχεις
τηλέφωνο και μένεις τόσο
μακριά' το σήμα της Pepsi Cola,
οι γλάροι κι ο θόρυβος.

Frank O'Hara
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
*μτφ: Ρήγας Κούπα



"ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ"

Είχα βγει πρωί και πήγα κι αγόρασα δυο τετράδια με γαλάζιο εξώφυλλο. Πάσχισα να καθαρογράψω τις σημειώσεις μου, κάθε φορά που ήμουν θυμωμένη με τους άλλους, το τι και το πώς τους το έλεγα στο χαρτί. Είχαν στοιβαχτεί ένα σωρό σημειώσεις, βουνό ολόκληρο, πολλές δεν τις αναγνώριζα, ήταν η αρχή μιας σκέψης που τότε μου φαινόταν ότι εύκολα θα θυμόμουν τη συνέχειά της, αλλά δεν γινόταν τίποτε. Έπειτα είναι τόσο δύσκολο να γράφεις για τους άλλους, όταν τους έχεις κοντά σου και δεν μπορείς να τους αγγίξεις, να τους μιλήσεις, τα παράτησα. Τα παράτησα. Τους παρατώ. Μετεωρίζομαι. Πέφτω. Ποιο κενό, μύθος η απόσταση.

Θανάσης Νιάρχος
-Αόρατος Χρόνος-


ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΚΕΝΟ

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από 'δω
κι εγώ να φτιάχνω στον καθρέπτη άλλη όψη
αφού το αύριο δεν θέλει να 'σαι 'δω
στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από 'δω
και 'γω ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτόν τον κόσμο που ό,τι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει

Βασίλης Γαβριηλίδης /Θάνος Παπανικολάου
(με την Άλκηστι Πρωτοψάλτη)


permalink σχoλια: 3 ...

Τετάρτη, Ιουνίου 11, 2008

104 ~ λέξεις, iii




Οι λέξεις δεν θα είχαν έρθει να σου γράψω
εάν δεν είχαν διεισδύσει στην καρδιά σου
όπως μέσα στο νερό.


Ruth Dallas
*μτφ: Αθανάσιος Βαβλίδας


ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΙΙ

Οι άλλοι, ας μετρούνε συλλαβές και στίχους' ας θωρούν εικόνες,
επίθετα και παρομοιώσεις' ας χαίρονται ή ας δυσανασχετούνε
στην αρμονία ή στη δυσαρμονία του λόγου του' τέλος ας βγάζουν
επάνω στο γράμμα του λόγου του δεμένοι, κρίσεις και αποφάσεις
για να τον δουν, να δυνηθούν να τον κρατήσουν μπρος τους
γυμνόν, ολόκληρον, σε απόσταση: - και να σωθούνε.

Αυτός, τρυπώνοντας μες στις βαθιές σπηλιές της λέξης,
θα τους ξεφεύγει, ή και ξαπλώνοντας πίσω από της λέξης
τους ίσκιους, ή και βουλιάζοντας μες στ' άπατα νερά της λέξης,
- επάνω στ' άπατα νερά της λέξης δεν θ' αφήνει
παρά την σκιάν ή την ανταύγεια του φευγαλέου του σώματος μονάxα.
...
Άρης Δικταίος
-Το Δέντρο, τ.139/140-


AMBULANDO
III


Μίλα με τις πέτρες, τα δέντρα, το νερό,
αν θες να δώσεις διέξοδο σε μια ξέχειλη καρδιά'
ποιος θα σ' ακούσει τώρα που πέφτουν οι λέξεις σου
τόσο ξένες, όσο η γλώσσα των πουλιών
σ' αυτιά που έχουν κουρδιστεί σ' αλλιώτικες δονήσεις;
...
Charles Brasch
*μτφ: Αθανάσιος Βαβλίδας
-Οδός Πανός, τ.69/70-



Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΛΕΞΗ

...Η λέξη μες στο ποίημα είναι ένας ηθοποιός επί σκηνής. Από την ώρα που θα εμφανιστεί κάτι αλλάζει, κάτι αρχίζει να δρα, γιατί η λέξη είναι δραστική. Σώμα, ψυχή, φωνή, ιδρώτας, κίνηση, σιωπή, κενό, όλα κυλάνε μες στη λέξη, στην ιστορία της, στο μέλλον της και στο παρόν της, στην εκφορά της, σαν κάτι που ακόμα κι όταν σιωπά δηλώνει, δηλώνει μια παρουσία, ενεργό ή ανενεργό, ή μια απουσία, κάτι που είτε ως νεκρό είτε ως ζωντανό ποιεί, ποιεί λόγον και δι' αυτού ήθος.

Έτσι δρα η λέξη. Ανασυστήνει το χώρο και το χρόνο, τον τροχιοδρομεί σαν άλλος πιλότος στην πίστα του ποιήματος, για να μιλήσει το ποίημα, ν' ακουστεί από τον ψίθυρο ως το μουγκρητό, από το χορό ως την πάλη, από τον έρωτα ως το πένθος, από την παντομίμα ως την αποκλειστικά και μόνον δια της φωνής εκφερομένη κίνηση. Γιατί η λέξη είναι ο ηθοποιός του ποιήματος.
...
Θανάσης Χατζόπουλος
-η λέξη, τ.138-



Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ

Καλύτερα να μην μιλάς
κακές αν κάνεις σκέψεις
μα αν συλλογάσαι όμορφα
είναι χρυσές οι λέξεις

Παντελής Θαλασσινός

Ετικέτες

permalink σχoλια: 1 ...