παρα-κείμενα

Παρασκευή, Ιουνίου 19, 2009

134 ~ Μεσόγειος


George Armfield: Mediterranean Sea

της Μεσογείου ο μύθος
βρισκόταν σ' εκείνο το γκαράζ
εκεί που μελαψοί γεροδεμένοι
νέοι δεν έβλεπαν τίποτα ασυνήθιστο
στο έργο τους
ανάμεσα σε ήρωες νεκρούς και θεούς


Harold Norse (6/7/1916- 8/6/2009)
*μτφ: Γιάννης Λειβαδάς



ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

O κόσμος μια σταγόνα έρωτα στο φτερό του καιρού —
χαμηλή πτήση
απ' το παράθυρο το ουράνιο τόξο, ένα βαθύ βλέμμα
να δω ξανά τα σύννεφα στα χαλίκια
να πιστέψω στη διάρκεια της μέρας.
Ο ήλιος λίγο πριν ένα μάρμαρο
τώρα σπασμένα φανάρια,
με την τελευταία στροφή καίγεται ο ορίζοντας.

Εκείνο το γεράκι
που φάνηκε στην άκρη του μεσημεριού
το χρειαζόμαστε, πορεία σταθερή προς την ηλικία'
κάτω απλώνεται η σιγουριά του δάσους
που θέλει να μας μεταμορφώσει πάλι σε πέτρες κι έλατα
να μας αγγίζει ο δαίμονας και να μη χάνουμε το βήμα μας.

Ένα δαχτυλίδι βροχής, θα το προλάβουμε άραγε;
δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να βγούμε έξω απ' τους χάρτες.
Ένα ποτάμι κατεβαίνει τον ουρανό
λίγη δροσιά απ' το παρόν
το αεροπλάνο γέρνει αποφασιστικά
προς τη μεριά των αοράτων.

Γιώργος Βέης
-Γεωγραφία κινδύνων-



ΤΩΡΑ

Το μπουκάλι με το μεταλλικό νερό αποκεφαλίζει τα δέντρα
σφίγγω το κασκόλ μου
με σκούφο και γυαλιά με κοκκάλινο σκελετό
αποτυπώθηκα πάνω στην Ιταλία

σπεύδοντας προς το βορρά
μες στη βροχή και το χειμώνα

9 χρόνια
περιπλανιέμαι γύρω απ' τη Μεσόγειο

μακριά από ινδιάνικες κατάρες μεθυσμένα χνώτα φυλετικές
συγκρούσεις
... ... ...

Harold Norse
*μτφ: Γιάννης Λειβαδάς
-Ανθολογία Μπιτ Ποίησης-



Η ΚΟΙΝΗ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ

Πολλές οι θάλασσες στη Μεσόγειο. Περιττό να πω ότι ανάμεσά τους ιδιαίτερα με ενδιαφέρει εκείνη της ποίησης. Αν είναι σωστό να μιλά κανείς για την απαρχή της ποίησης, θα έλεγα πως ο τόπος της βρίσκεται στην ανατολική όχθη της Μεσογείου: εκεί θεμελιώθηκαν καλλιτεχνικά τα πρώτα σχήματα και οι εικόνες των σχέσεων ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο, ανάμεσα στίς λέξεις και τα πράγματα, ανάμεσα στο εγώ και τον άλλον. Μέσω των επικών ποιημάτων του Γκιλγκαμές, της Ιλιάδας και της Οδύσσειας γεννήθηκαν οι οντολογικές ερωτήσεις γύρω από τον άνθρωπο, το σύμπαν και το γίγνεσθαι.
[....] Αφήνοντας τον εαυτό μου στην ποίηση, καταλήγω λέγοντας: αν υποθέσουμε ότι η Μεσόγειος είναι το παρελθόν της Ευρώπης, το μέλλον της δεν θα ανέρχεται στο επίπεδο του μεγαλειώδους παρελθόντος της έξω από τη Μεσόγειο. Και όπως τολμώ να πω ότι η ποίηση στη Δύση δεν μπορεί, έτσι ή αλλιώς, παρά να είναι μεσογειακή, τολμώ επίσης να πω ότι η Ευρώπη δεν θα είναι πραγματικά ο εαυτός της παρά μόνο αν είναι μεσογειακή. Εδώ, η ποίηση μού επιτρέπει να επαναλάβω ότι η Μεσόγειος αποτελεί την κοινή ποίησή μας, το κοινό γίγνεσθαί μας και την κοινή απεραντοσύνη μας.

Άδωνης
*μτφ: Μάρκελλος Πιράρ
-Ποίηση, τ.6-



ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ

Εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
Mεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών

...αλλά αν η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό

μες στη Μεσόγειο...

Georges Moustaki / Δημήτρης Χριστοδούλου

permalink σχoλια: 0 ...

Κυριακή, Ιουνίου 07, 2009

133 ~ πόλεις, ii



Βρέθηκα σε μια πόλη δίχως όνομα.
Ψάχνω τον ουρανό να βρω το στίγμα της
και με τυφλώνουν ρεκλάμες.
Η πόλη που γεννήθηκα είχε δυο απλές συντεταγμένες.
Βόρειο πλάτος, αίμα.


Τίτος Πατρίκιος


ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟY ΨΑΡΙΟΥ

Εγώ σ' αγαπώ, πολιτεία,
κι ας ακούω μόνο τον μακρινό σου αχό,
κι ας είμαι στη λήθη σου αόρατο νησί,
γιατί βουίζεις και τρέμεις και με ξεχνάς,
εγώ σ' αγαπώ, πολιτεία.

Εγώ σ' αγαπώ, πολιτεία,
όταν η βροχή πηγάζει ξαφνική απ' την κορφή σου
να σου διαλύσει το αμέτρητο πρόσωπο απειλώντας,
όταν μέχρι το σιωπηλό γυαλί που κατοικώ
τα αστέρια ρίχνουν την ελπίδα τους,
όταν ξέρω ότι πονάς,
όταν ο παλμός του γέλιου σου σβήνεται σ' αυτιά μου,
όταν το δέρμα μου σου πυρπολεί τη μνήμη,
όταν θυμάσαι, αρνείσαι, ζωντανεύεις, ξεψυχάς,
εγώ σ' αγαπώ, πολιτεία.

Εγώ σ' αγαπώ, πολιτεία,
όταν κατεβαίνεις κάτωχρη κι εκστατική
στο εφήμερο της νύχτας μνήμα,
όταν υψώνεις τα διάττοντα βλέφαρα
μπρος στην πανάχραντη θέρμη,
όταν αφήνεις τον ήλιο να κυλά
σαν ποτάμι από μελίσσι σιγηλό,
σαν μήλο αναμάρτητο στην όψη,
σαν παιδί που λέει δέχομαι και τείνει την παρειά του.
... ... ...

Gastón Baquero
*μτφ: Ελένη Χαρατσή
-Ποίηση, τ. 14-



ΜΑΣΣΑΛΙΑ

Αυτή την πόλη τη λατρεύω, σε μεγάλωσε
καθώς γυρίζω τ' απογεύματα ολομόναχος
στην προκυμαία ή στο παλιό λιμάνι
αυτός ο τόπος ξέρω πως σ' αγάπησε
... ... ...

Γι αυτό αγάπησα τους δρόμους της, τη συννεφιά
κι όλο βυθίζομαι μες στην ερειπωμένη πόλη

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
-Νοσοκομείο εκστρατείας-



ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Η πόλη με τους ουρανοξύστες απλωνόταν μπροστά μου λαμπερή κάτω από τον μεσημεριάτικο ήλιο. Τα ψηλότερα κτίριά της ξεπερνούσαν το πανύψηλο ξενοδοχείο μου. Έβλεπα τη Νέα Υόρκη ως την πόλη της εποχής μου και μου άρεσε πολύ, με μάγευε, εκπλήρωνε όλες μου τις προσδοκίες. Σαν πύργοι και κάστρα από ατσάλι, αλουμίνιο, μπετόν και λαμπερό γυαλί υψώνονταν οι ουρανοξύστες παντού, ανακατεμένοι με κτίρια με εκπληκτικά χαμηλότερες σκεπές, και αυτοί, οι μεγάλοι, που ορθώνονταν με υπερηφάνια προς τον ουρανό, φαίνονταν σα να χαιρετούσαν από μακριά τις κορυφές των μικρών. Ήταν ένα ασταμάτητο διασκεδαστικό τρεμάμενο αναβόσβημα και γνέφιμο στον αέρα. Ο άνεμος φυσούσε δροσερός και είχε πολύ χώρο. Ο ουρανός ήταν ψηλά και γαλάζιος, ένιωθα να διακατέχομαι από μεγάλη ευφορία. «Αισθανόμουν στο Μανxάταν ελεύθερα, φιλικά και υπερήφανα!». Η φωνή, του Ουώλτ Ουίτμαν ακουγόταν πάνω από τις στέγες. Τα αυτοκίνητα κάτω προχωρούσαν σε αστείες χρωματιστές σειρές σαν ένα κινούμενο παιδικό παιχνίδι μέσα σ' έναν παιδικό παράδεισο.

Wolfgang Reinhold Koeppen
*μτφ: Κίρκη Κεφαλέα
-η λέξη, τ.155-



ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ

Όμορφη πόλη, φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές
Ο ήλιος χρυσίζει, χέρια σπαρμένα
Βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα

Τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα
θα γίνεις δικιά μου

Μίκης Θεοδωράκης / Γιάννης Θεοδωράκης

Ετικέτες

permalink σχoλια: 2 ...