παρα-κείμενα

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 14, 2013

215 ~ ταξίδια, iv



το ταξίδι, τα ξεκινήματα και η γαλήνη. Θα φθάνει κανείς και πάλι θ' αναχωρεί αιώνια πάνω στους ίδιους δρόμους παρ' όλο το πλήθος τους.

Pierre Reverdy
*μτφ: Τάκης Βαρβιτσιώτης


ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΟΥ

Κάθε πρωί κοιτάζω τα πλοία
και μετράω τα χαμένα ταξίδια μου
Ξέρω τα δρομολόγια
Πότε θα σηκώσουν άγκυρες
Τι λιμάνια θα περάσουν
Την ώρα της αναχώρησης
Πότε θα λύσουν παλαμάρια [...]
Οι γλάροι σημαιοστολίζουν
τον ουρανό. Φεύγουμε...

Κάθε πρωί κοιτάζω τα πλοία
και μετράω τα ταξίδια μου.
Σιωπηλός καπνίζω στο μουράγιο μονάχος
σαν άνθρωπος-Βεζούβιος
άγνωστο πότε θα εκραγεί
ή θα σβήσει για πάντα
με τα μάτια χαμένα
πίσω απ' τις προπέλες
καλοτάξιδων καραβιών.

Κώστας Κοβάνης
[Λυρικός Λογιστής]
-Μανδραγόρας, τχ.45-


ΤΑΞΙΔΙΑ

Δεν ξέρω πώς να τα καταφέρω με τη γη,
με τα βουνά της Ευρώπης, τη θύελλα της Καλιφόρνιας,
την ομαλότητα της Αυστραλίας.
Αυτός ο ελέφαντας που ολόβρεχτος βγαίνει απ' τον Γάγκη
περνώντας με μουσκεύει, όμως τίποτα
δεν έχει να μου μάθει.
Πεντάρα δεν αξίζει ένα μάτι ελέφαντα μπροστά
στο μάτι ενός ανθρώπου
παντοδύναμου απ' το χρόνο.
Δεν ξέρω τι να κάνω και με τις γυναίκες, που, σχεδόν παντού
γυρίζουνε στη γη, πιο στρογγυλή από κείνες.
Γυναίκες, τραβάτε στις δουλειές σας.
Μη μας καθυστερείτε.

Jules Supervielle
*απόδοση: Τάσος Κόρφης
-Νέα Εστία, τχ.960-


ΣΤΗ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΝΥΧΤΑ

Ήταν φορές που τα ταξίδια δεν τέλειωναν ποτέ. Που σήκωναν άγκυρα από τον ακρινό Νότο, κι αφού κατάφερναν να ξεπεράσουν την άσωστη άπλα του Ωκεανού, βάζανε ρότα για το κανάλι του Σουέζ και κράταγαν μερόνυχτα ίσα γραμμή ώσπου να πέρναγαν την Ερυθρά, που χοχλάκιζε απ' την κάψα η ανάσα του.

Σε τέτοια πολυήμερα, ατέλειωτα, άχαρα ταξίδια, κάτι ένιωθες να φουσκώνει μέσα σου, να σε βαραίνει, να γίνεται πέτρα και να πνίγει την πνοή σου. Κάτι που φούντωνε το πνέμα σου, που 'κανε να παραλογίζεσαι, ν' αποζητάς να ξεμπουκάρεις από τους κουραδόρους στην κουβέρτα, μέσα στην υγρή την αστερόφωτη νύχτα, και να αισθάνεσαι μια δύναμη να σε σπρώχνει στη θάλασσα.

Χρήστος Λεβάντας
-Νέα Εστία, τχ.1148-


ΤΑΞΙΔΙ

Μόνος, οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος, ατέλειωτες στροφές
Σκόνη, μια χώρα μεσ' στη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει κι αρχίζω ανασκαφές

Είδα, την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα στις χωματερές
Τώρα, περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα τους εθελοντές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
εδώ είναι το ταξίδι

Φώτα, της πόλης μας τα φώτα
σαν τα βαρελότα που ρίχναμε μικροί
Φιλίες, οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες, χαμένη διαδρομή

Στάση, κορίτσια που 'χω χάσει
πληγές που 'χω ξεχάσει ανοίγουνε ξανά
Βράδια, τα εφηβικά μας βράδια
τα πιο πικρά μας χάδια, πατρίδα μας γλυκιά

Κρίμα να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα για ξένες καλλονές
Μόνος, οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος στις ίδιες γειτονιές .

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
εδώ είναι το ταξίδι

Εδώ είναι το ταξίδι...

Νίκος Πορτοκάλογλου
με τους Φατμέ

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...