παρα-κείμενα

Τραίνα σκορπούν στα πέρατα από παντού
ακούγονται αβέβαιες ανάσες.

Στα ραγδαία βαγόνια της συντριβής
οι χλωμοί επιβάτες του μοιραίου λάθους
διασχίζουν το γκρίζο μάταιων περιοχών.

Κυριάκος Ευθυμίου
-Εντευκτήριο τχ. 97-


ΣΕΛΗΝΗ 20 ΗΜΕΡΩΝ

...
Θυμάμαι κάποτε
που κουρασμένος κάθισα πάνω στη βαλίτσα μου σε κάποιον έρημο σταθμό:
περίμενα να περάσει ένα παιδικό τραίνο ή να κατέβει από ένα βασιλικό βαγόνι η αξέχαστη Ρεζεντά
γιατί υπήρξα κι εγώ παιδί κι ύστερα νέος κι έκλαψα σε μοναχικά δωμάτια
ή στο πάρκο νύχτες...

Τάσος Λειβαδίτης
-Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα-


ΩΔΗ

...
Δώσε μου, ω Orient-Express, Sud-Brenner-Bahn, δώστε μου
τους θαυμαστούς υπόκωφους θορύβους σας
και τις παλλόμενες γοητευτικές φωνές σας
δώστε μου την εύκολην κι ανάλαφρην ανάσα
των υψηλών οστεώδικων ατμομηχανών με τις άνετες κινήσεις
των ατμομηχανών που γοργές
χωρίς καμιά προσπάθεια σέρνουν πίσω τους τέσσερα βαγόνια κίτρινα με γράμματα χρυσά
μέσ' στις βουνίσιες ερημιές της Σερβίας
και πιο μακριά μέσα στο πλήθος των βουλγαρικών ροδώνων...

Α τούτοι οι θόρυβοι και τούτη η κίνηση
πρέπει να μπούνε στα τραγούδια μου και να ιστορούν
για μένα, για τη ζωή μου την ανέκφραστη, την παιδική μου ζωή
που πια δε θέλει τίποτα να ξέρει, μόνο
σ' αβέβαια πράγματα παντοτινά να ελπίζει.

Valery Larbaud
*μτφ: Τάκης Σινόπουλος
-Νεότερη Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία-
(Ανθολόγιο μεταφράσεων για την Β' Ενιαίου Λυκείου)


ΟΙ ΣΥΜΠΑΙΧΤΕΣ

Αντώνης Σουρούνης
-Οι συμπαίχτες-


ΕΧΑΣΕΣ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ

Έφυγες να πας να βρεις αγάπη άλλη
μα στο δρόμο ξέμεινες κι ήρθες πίσω πάλι.

Της αγάπης τ' άστρα είναι πια σβησμένα
Έχασες το τρένο, έχασες κι εμένα.
... ... ...

Γιώργος Ζαμπέτας / Διονύσης Τζεφρώνης
- με τον Παναγιώτη Αστεριάδη και την Φωτεινή Βελεσιώτου
- με τον Δημήτρη Κοντολάζο και τον συνθέτη

Ετικέτες τραίνα

Δεν αφιέρωσα πολύ χρόνο
Μόνο προσδέθηκα στις άκρες μιας τερατώδους αναμονής που τίποτε δεν προμηνούσε
Μη προσδοκώντας παρά τη βροχή που έτσι κι αλλιώς έρχεται
Έτσι κι αλλιώς...

Στέφανος Ροζάνης
-σημειώσεις, τχ.56-


«ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΩ»

Ήρθες
αλλά εγώ περιμένω την αγαπημένη μου
για να κηρύξω έρημο
να ετοιμάσω τον δικανικό
με τα λουριά απ' τα σανδάλια της

Την περιμένω μέρα-νύχτα
υιοθετημένος από τη βασιλεία
άνωθεν
διεφθαρμένος από τη ρυπαρότητά της
έκθετος στις γαζέλες
και των μηρών της την έπιείκια
νεωκόρος του ναού της

Μετανοώ κάθε φορά που στρέφει εις τα οπίσω
κάθε φορά που απειλεί τη δημόσια υγεία
και παίρνεται στα κράσπεδα των ενεχυροδανειστών

Εγώ περιμένω την αγαπημένη μου
Βαπτιστή
να πιστεύσω
διότι είμαι το ερείπιο στη Βηθεσδά
μάρτυρας των επιδρομών του αγγέλου στα νερά
αεικίνητος και παραλυτικός
δεν εξεγείρομαι
είμαι εκ περιτροπής
εγωπαθής
πάνω και κάτω
Ήρθες
αλλά άνθρωπον ουκ έχω

Γιώργος Βέλτσος
-Χαίρετε-


ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ

Μέσα στο δρόμο όπου κανείς δεν περνά
Ανάμεσα στον αριθμό 13 και στον αριθμό 30
Ό,τι καιρό κι αν κάνει
Όλη τη μέρα εκείνη και τις άλλες
Είμαι εκεί περιμένω
Σε περιμένω

Από μακριά από έκεϊ κάτω από παντού
Απ' όπου έρχεσαι δεν θα ξαναρθείς
Έχεις γνωρίσει τούτο τον κόσμο και τον άλλο
Κι ό,τι δε γνώριζες
Ό,τι αρνιόσουνα
Ό,τι γελούσες
Μα τη βραδυά που έπρεπε να φύγεις έκλαιγες

Τώρα η καμπάνα σημαίνει και βρίσκομαι εκεί
Κοντά μου υπάρχουν άνθρωποι που μήτε καν με κοιτάζουν
Άλλοι που τους είδα και που δε με βλέπουν
Άνθρωποι πλούσιοι κι άλλοι που έχουν ταλέντο
Τέλος όλοι όσοι γι' αυτούς μιλούνε τούτη τη στιγμή
Κι εσύ πού είσαι
Γιατί δε ξαναγύρισες ακόμα

Ένας μεγάλος θόρυβος ακούγεται μες στην αυλή
Δεν είν' ακόμα για μένα μήτε για κείνους
Είν' ή σειρά σου
Να σε
Πάντα θλιμμένη
Τι όψη
Υπάρχουν σταγόνες βροχής που λαμποκοπούν
Μέσα στην κόμη σου

Pierre Reverdy
*μτφ: Τάκης Βαρβιτσιώτης
-Εκλογή ποιημάτων 1915-1966-


Ο ΣΤΑΘΜΟΣ


Ιωσήφ Βεντούρας
-Περίπλους, τχ.50-
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)


ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω,
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ’ τα μάτια, πίσω απ’ της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε - το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή.
Γιατί δεν έρχεσαι...

Μια καταιγίδα θέλω να `ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή,
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει,
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν’ ανεβεί και να τον κάψει
γιατί δεν έρχεσαι,
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ,
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω.

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει,
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ’ το ποτό -
απ’ το ποτό τής φαντασίας μου που με λιώνει
Κάθε γουλιά του, καίει σαν πάγος και σαν χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό.
Γιατί δεν έρχεσαι...

Μια καταιγίδα θέλω να `ρθει να μας πνίξει
σ’ ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ό,τι δε γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να `ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια τής χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι,
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ,
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω.

Απ’ της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να `ρθώ.
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ - ποτέ όταν σε θέλω
Kλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω.
Γιατί δεν έρχεσαι;
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ;
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω;

Αλκίνοος Ιωαννίδης
(ΕΔΩ με τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη)

Ετικέτες αναμονή