παρα-κείμενα
Τρίτη, Ιουλίου 16, 2013
225 ~ αλήθειες
(Και τι θ' απομείνει απ' όλη αυτή την ομορφιά;
ρωτάει ανυπόμονα.
Η αλήθεια, ψιθυρίζω εγώ'
που ακόμη και στην απόλυτη γυμνότητά της
θα είναι πάντοτε μεταμφιεσμένη.)
Χάρης Βλαβιανός
-Μετά το τέλος της ομορφιάς-
Δεν συνέβη τίποτα
Δέκα χρόνια τώρα
Τίποτα ποτέ
Κι αν υποκριθήκαμε
κι έναν οργασμό
μόνο από ευγένεια
- πρέπει να σ' το πω -
Και τις απιστίες
σου τις ανταπόδωσα
Με πολύν καλύτερον
- πρέπει να σ' το πω -
Αριστέα Παπαλεξάνδρου
-Άλλοτε αλλού-
ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Στήνω το αφτί μου στο στήθος,
όπως, στο ακρογιάλι, το βούκινο στη θάλασσα.
Ακούω την καρδιά μου να χτυπάει ματώνοντας
και πάντα ανόμοια, άρρυθμα.
Ξέρω γιατί χτυπάει τρελά αλλά δεν μπορώ
το γιατί.
Αν άρχιζα να το λέω με φαντάσματα
λέξεων και εξαπατήσεων στην τύχη,
θα κατέληγα, τρέμοντας από έκπληξη,
να επινοήσω την αλήθεια:
Όταν προσποιήθηκα πως σ' αγαπώ
δεν ήξερα πως κιόλας σ' αγαπούσα.
Xavier Villaurrutia
*μτφ: Ρήγας Καππάτος
-Γενική Ανθολογία Σύγχρονης Λατινοαμερικανικής Ποίησης 1892-1975-
ΔΕΝ ΗΤΑΝ
...δεν ήταν αλήθεια αυτά που 'λεγες, δεν ήταν, όχι, δεν ήταν στέρεο το έδαφος που πατούσαμε' ο ήλιος που έβγαινε κάθε μέρα, δεν ήταν παρά για να μας ξεγελάσει πιο άγρια ακόμα αργότερα' αργότερα που καταλάβαμε πως μετά από κάποιο παρακινδυνευμένο επιστημονικό πείραμα θα μπορούσε να βγαίνει σε άσχετες ώρες ή και να μην ξαναβγεί πια διόλου, ποιος ξέρει;
Όχι δεν ήταν αλήθεια πως η ειλικρίνεια αμείβεται, άκου "αμείβεται" σα φτηνή πόρνη της ταρίφας' ε, όχι δεν "αμείβεται" ούτε "εκτιμάται", δημιουργεί μόνο πάγο και έκπληξη αν όχι μίσος' έκπληξη, φρίκη, ή απομόνωση.
Εύα Μυλωνά
-Οδός Πανός, τχ.89-
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
είναι ο σταυρός και το δικό του το βουνό,
η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό
Βαγγέλης Κορακάκης
- με την Γιώτα Νέγκα
- με την Γιώτα Νέγκα
Δευτέρα, Ιουλίου 01, 2013
224 ~ θάνατος, iii
Ούτ' ένα τρίξιμο πιο ξυπνητής ζωής δε θα ταράξει
το κλάμα του θανάτου της ψυχής μου.
Θεόδωρος Ντόρος
ΚΒ΄
Εμείς που ξεκινήσαμε για το προσκύνημα τούτο
κοιτάξαμε τα σπασμένα αγάλματα
ξεχαστήκαμε και είπαμε πως δε χάνεται η ζωή τόσο εύκολα
πως έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη'
πως όταν εμείς ορθοί στα πόδια μας πεθαίνουμε
μέσα στην πέτρα αδερφωμένοι
ενωμένοι με τη σκληρότητα και την αδυναμία,
οι παλαιοί νεκροί ξεφύγαν απ' τον κύκλο και αναστήθηκαν
και χαμογελάνε μέσα σε μια παράξενη ησυχία.
Γιώργος Σεφέρης
-Μυθιστόρημα-
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
[....]
Γνώση πικρή στ' αλήθεια αυτή που δίνει το ταξίδι'
είναι μονότονη της γης η εικόνα της πλατιάς.
Τον εαυτό της η ζωή, χθες, αύριο, δεν προδίδει:
έρημος πλήξης με φριχτές οάσεις συμφοράς.
Θάνατε, γέρο καπετάνιε, έφτασε η στιγμή'
βαρέθηκα τη χώρα αυτή, πανιά το πλοίο ας κάνει.
Αν είναι μαύρη η θάλασσα κι ο ορίζοτας μελάνι,
πάντα η καρδιά μου, που την ξέρεις, θα 'ναι φωτεινή.
Θάνατε, το φαρμάκι σου δύναμη θα μου φέρει.
Θάνατε, θέλω (η τρέλα αυτή μού πήρε όλο το νου)
στον Άδη ή στον Παράδεισο να βυθιστώ ποιος ξέρει;
κάτι καινούργιο ίσως βρεθεί στα βάθη του κενού.
Charles Baudelaire
*μτφ: Στυλιανός Αλεξίου
-Το Εντευκτήριον-
Ημερολόγιο
21 Φεβρουαρίου - Είμαι τριανταδυό χρονών, τριανταδυό φορές πέρασα τη μέρα και την ώρα του θανάτου μου, όπως περνά κανείς μπροστά απ' την πόρτα ενός σπιτιού που θα το κατοικήσει κάποια μέρα κι' όμως δεν σκέπτεται να το κοιτάξει. Αλλά αρχίζω να συνηθίζω στην ιδέα ότι θα χαθώ κι' ότι θα δω να χάνονται μαζί με μένα όλα αυτά που αγαπώ στον κόσμο, γιατί φαίνεται φρόνιμο να πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε στο τέλος ενός μεγάλου κύκλου.
Julien Green
*μτφ: Θανάσης Νιάρχος
-η λέξη, τχ.3-
ΑΝΑΘΕΜΑ Π' ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟ ΧΩΜΑ ΣΟΥ
Ανάθεμα π' αγάπησα το χώμα σου πατρίδα
και διπλοτρισανάθεμα που δεν σε ματαείδα
Κοντόμερος κι ανήμπορος το κύμα αναρωτούσα
κι αντίκρυ μου ο θάνατος και τον περιγελούσα
Ανήμερα κι απ' αύριο καράβι καρτερούσα
κι ήτονε νεκροκάραβο και για τ' αλλού κινούσα
Χριστόδουλος Χάλαρης / Γιάννης Κακουλίδης
- με τον Νίκο Ξυλούρη
(και με τον Γιάννη Χαρούλη)
- με τον Νίκο Ξυλούρη
(και με τον Γιάννη Χαρούλη)
Ετικέτες θάνατος
