παρα-κείμενα

Τα χάρτινα καράβια μας,
παιδί, τα 'χω ετοιμάσει
γουστόζικα, σαν πως τα θες

Σωτήρης Σκίπης


"OCEANIA"
II

Ένα πρωί μου, τότε,
πέρασαν τρία χρόνια,
ένα πρωί μου ανοίγοντας το στόρι
προς τη μεγάλη θάλασσα
και τα οραματικά μου κυανά,
είδα ένα ωκεάνιο βαπόρι
σαν βασιλεύς των θαλασσών ν' αργοπερνά
και πίσω του, πουλιά παντοτινά,
οι γλάροι οι ποντοπόροι
κύκλους νοσταλγικούς, παραβολές,
υπερβολές κι ελλείψεις να χαράζουν
-υπερβολές κι ελλείψεις!-
σε σταθερήν απόσταση απ' το γίγαντα
σαν να τους μαγνήτιζαν τα κύματα...

Το πλοίο τ' ωκεάνιο κατάντησε ονειρόπλοιο...
Κατάντησε ονειρόπλοιο το πλοίο
κι έγινε στίχος, σύνθεσις.
Ταξίδεψε, ταξίδεψε
τη λίγη του πραγματικού
και μετρημένη θάλασσα
και κάπου, αφού συνάντησε
τις στήλες τις Ηράκλειες,
τις πέρασεν, ολίσθησε
και πήρε πια κατεύθυνση
την αιωνία ευθεία
στην αιωνία θάλασσα,
στο Μέγα Ωκεανό της Φαντασίας...
... ... ...

Αλέξανδρος Μπάρας
Αλέξανδρος Μπάρας, μια παρουσίαση από τον Γιώργο Βέη-


ΚΑΡΑΒΙ

Χρόνια επάνω στο παράξενο καράβι
Που με φέρνει μέσ' απ' τις πιο άγονες χώρες
Τα πρόσωπα είναι ταραγμένα, τα λόγια χωρίς ηχώ,
Η αϋπνία μάς διαπερνάει, τεράστια και πράσινη η καταιγίδα,

Χρόνια είχα αμφιβολίες για τα μέσα μου
Ήμουν βέβαιος για την ανηθικότητα της δυστυχίας,
Έχασα το κανάλι ή το κατώφλι αυτού του κόσμου
Γλιστρώ σαν μέσα από ένα μάτι κλειστό,

Χρόνια η χώρα που διασχίζουμε πεθαίνει
Κι ο θηριώδης κυβερνήτης μένει οδηγός
Χρόνια κι ενάντια σε κάθε ελπίδα ελπίζω

Ένα λιμάνι' κι ήξερα ότι έξω η νύχτα μου
Με το μοναδικό αστέρι χρειάζεται οδύνη
Ενέργεια και σκίρτημα πικρής σάρκας.

Pierre Jean Jouve
*μτφ: Θανάσης Χατζόπουλος


Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ

Πήρε τις αποφάσεις της, γαλήνεψε. Σήκωσε' το κεφάλι, κοίταξε γύρω της• κι είδε πως χωρίς να το καλατάβη είχε φτάσει στον ποταμό, στο λιμάνι. Περπάτησε στο μάκρος του ντόκου, κοιτώντας τα βαπόρια που ησύχαζαν, ύστερ' απ' τη δουλειά τής μέρας. Ο ήλιος είχε βασιλέψει πέρα, πίσω απ' τον ποταμό, στα νερά του ωκεανού. Πορφυρός ήταν ο δυσμικός ορίζοντας• κι απάνωθέ του ο ουρανός πρασινωπός. Στάθηκε μια στιγμή ν' ανασάνη το αποσπερνό αγιάζι, που ερχόταν απ' τη μεριά της θάλασσας. Κι είδε ένα βαπόρι που ανάπλεγε το ρέμα του ποταμού. Ένα μεγάλο μαύρο βαπόρι, βαρυφορτωμένο και χαμηλό πάνω στο νερό. Προχωρούσε προς το αγκυροβόλι του με σιγανή μεγαλοπρέπεια, λες κι ήταν κουρασμένο ύστερ' από μακρύ θαλασσοπάλεμα.

Απόμεινε εκεί, να το κοιτάη. Με αγκομαχητά της πορπέλας και τριξίματα των κάβων το καράβι πλεύρισε, αγάλι αγάλι, στο μάκρος του χαμηλού ντόκου. Η τσιμινιέρα του ήταν κίτρινη, μ' ένα γαλάζιο αστέρι στη μέση. Στην πρύμη δεν είχε ισαρισμένη παντιέρα.

Τα μάτια της έπεσαν στη μεριά της πρύμης, όπου ήταν γραμμένο τ' όνομα του βαποριού: ΧΙΜΑΙΡΑ. «Παράξενο όνομα. Ξιμαιπά, Ξιμαιπά! Ποιανής βάρβαρης γλώσσας να είναι αυτή η κακόηχη λέξη: Ξιμαιπά.»

Μ. Καραγάτσης


ΚΑΡΑΒΙ ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΞΕΝΗ

Καράβι με σημαία ξένη
που πας ταξίδι μακρινό
αγάπη πια δε με προσμένει
το σπίτι άδειο κι ορφανό
Αγάπη πια δε με προσμένει
μαζί σου πάρε με, να μην πονώ

Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη,
Βομβάη, Τόκιο, και Μπαρμπαριά
ψεύτικα όνειρα, ψεύτικοι όρκοι
αχ να τα ξέχναγα εκεί μακριά

Γρηγόρης Μπιθικώτσης / Κώστας Βίρβος
- με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση

εύθραυστο όνειρο

πού το πας

με προσοχή με προσοχή

μη ραγίσει

Γιάννης Ευσταθιάδης

--Κιβωτός-

ΓΙΑ ΝΑ ΙΔΕΙΣ ΚΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ

Για να ιδείς καλά όνειρα, μικρά παιδιά χρειάζονται με δάχτυλα ζαχαρωτά και κλωστίτσα του Μάρτη πιασμένη ολονυχτίς στις τριανταφυλλιές.

Και σύννεφο χρειάζεται, μια πρέζα θρυμματισμένων δαφνόφυλλων, λευκού λύκου κυνόδοντες κι ένα σπίτι σχολικής χαρτοκοπτικής δίχως θεμέλια πάνω απ' ορύγματα αβύσσου να αιωρείται.

Ωστόσο μένει, σ' αγέννητο χαρτί όλα τούτα να χωρέσεις. Να ανυψώσεις το κρεβάτι σου σε τέσσερις τάκους μυρτόξυλου και ν' ανοίξεις ιστίο λευκό το σεντόνι, χαράζοντας πορεία στα βορειανατολικά του ύπνου σου.

Αλλιώς, έτσι εξηγείται η ελεύθερη πτώση από του ονείρου τους βατήρες.

Γιάννης Αντιόχου

-Romeo and Juliet-

TEMPO DI MINUETTO

Κι όμως απόψε είδα στον ύπνο μου

ένα ωραίο όνειρο.

Μέσα στη βαθιά νύχτα κάποιος χτύπησε

τόσο αθόρυβα την πόρτα της κάμαράς μου,

σαν να μην ήταν ξύλινη,

αλλά από άφωνο μπαμπάκι.

Ξύπνησα ωστόσο

και ο ξένος μπήκε.

Τους Γάμους τον Φίγκαρο τους ξέρεις;

— Μα φυσικά.

Ήταν ένα Χερουβείμ!

... ... ...

Και το Χερουβείμ κάθισε κοντά μου στην πολυθρόνα

πάνω σ' ένα μαξιλάρι από αφρολέξ

τόσο ανάλαφρα,

όσο μια πεταλούδα

σ' ένα μετάξινο λουλούδι.

Ορκίσου, μου ψιθύρισε

κι έσκυψε πάνω στο πρόσωπό μου,

για να μπορεί να μιλάει μόνο ψιθυριστά -

πως δεν θα φανερώσεις λέξη

από όσα θα σου εκμυστηρευτώ.

Ορκίστηκα αμέσως πρόθυμα

και ήμουν βέβαιος

πως τη φορά αυτή έπαιρνα όρκο ψεύτικο.

... ... ...

Jaroslav Seifert
*μτφ: Κάρολος Τσίζεκ
-Η γλυκειά συμφορά της ποίησης-

ARENARIA LEUCADIA

Το Arenaria Leucadia μού θυμίζει το όνειρο. Το όνειρο που έχουμε όλοι. Όσο άπιαστο, όσο περίπλοκο κι' αν φαίνεται έχει τον τρόπο να επιβιώνει, να ξεπροβάλει, να είναι πάντοτε παρόν. Το όνειρο που μας κρατάει ζωντανούς. Το όνειρο μιας καλύτερης, μιας ανθρώπινης ζωής. Γιατί ας μην έχουμε αυταπάτες ότι μας έμεινε και τίποτε άλλο. Μόνο το όνειρο. Το όνειρο που δεν θα μας προδώσει ποτέ. Στην εποχή του μίσους, της υπερβολής, του δήθεν, του εγώ της ισοπέδωσης. Γύρω μας που η μοναξιά σηκώνει κεφάλι, οι φίλοι μας χάθηκαν και η αβεβαιότητα λέει καλημέρα. Όλοι ζούμε με ένα όνειρο. Που έχει ταυτότητα και πατάει γερά στα πόδια του. Κι' ας επιμένουν κάποιοι ότι το όνειρο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικότητα γιατί αρχίζει από 0 και τελειώνει σε 0, δηλαδή σε μηδέν. Αφήστε τους να λένε. Το Arenaria Leucadia αντιστέκεται. Και θα συνεχίζει να φύεται στην άμμο, βόρεια, της Λευκάδας. Γιατί είναι όνειρο...

Ηλίας Γεωργάκης

-Ορφέως 2-