παρα-κείμενα

Δευτέρα, Μαΐου 29, 2006

17 ~ στο τηλέφωνο

.
Image Hosted by ImageShack.usImage Hosted by ImageShack.usImage Hosted by ImageShack.usImage Hosted by ImageShack.us

ΕΣΥ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙΣ, ΑΓΑΠΗ

Εσύ μου τηλεφωνείς, αγάπη, κι εγώ παίρνω ένα ταξί,
διασχίζω του Φλεβάρη την ανισόμετρη πραγματικότητα
για να σε συναντήσω μονάχα,
ο πρόσκαιρος κόσμος που μου προσφέρει
το πίσω κάθισμα,
το θολωτό στέγασμα των ονείρων του,
τα φώτα που τρεμοσβήνουν σαν τις συζητήσεις,
τις επιγραφές φωτισμένες στον άνεμο,
που δεν είναι το πεπρωμένο,
αλλά είναι γραμμένες πάνω μας.

Luis Garcia Montero
*μτφ: Νίνα Αγγελίδου

Image Hosted by ImageShack.us
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΣ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Με πήρες προχθές τηλέφωνο εδώ στο Μανχάταν,
μου 'πες θα 'ρθεις Χριστούγεννα
κι εγώ σε πήρα όπως πάντα στα σοβαρά,
θα 'χουν μεγαλώσει πολύ τα γένια σου
θα 'χεις γκριζάρει κι εσύ Αλέξη,
θα πάμε βόλτα στην Πέμπτη λεωφόρο
Δε θα βρέξει καθόλου εφέτος, στ’ ορκίζομαι Αλέξη,
δε θα λιώσουν πότε τα χέρια σου και τα ποιήματά σου,
νόμιζα ότι σε είδα χτες στο δρόμο,
ότι μου 'κανες τάχα έκπληξη
κι έψαχνες να με βρεις στην πόλη.
Φώναξα, τράβηξα κάποιον απ’ τον ώμο
γύρισε και με κοίταξε ένα μελαχρινό αγόρι
είχε τα μάτια σου,
Αλέξη πάρε με στο τηλέφωνο

Γιώργος Βέης

Image Hosted by ImageShack.us
ΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΓΙΑ ΩΡΑ ΑΝΑΓΚΗΣ

Να τηλεφωνήσω στη Μαρίκα, λέω ξαφνικά μέσα μου αλλά αδύνατον να θυμηθώ το τηλέφωνό της, εγώ ο αριθμομνήμων. Ούτε έχει νόημα να το αναζητήσω στην ατζέντα μου, γιατί τα νούμερα τόσο κοντινών μας προσώπων μόνο στην ατζέντα της ψυχής μας τα γράφουμε.
...
Oπως παίρνω το μεγάλο μου σημειωματάριο για να το βάλω στον χαρτοφύλακα, προβάλλει από κάτω του, και κάτω από το τζάμι που προστατεύει την επιφάνεια του γραφείου, το πρόσωπο της Μαρίκας. Μαυρόασπρο είναι, τραβηγμένο από κοντά. Κάθεται στη μεγάλη πολυθρόνα του σαλονιού μας, τα πανέξυπνα μάτια της δεν με κοιτάζουν απευθείας ούτε χαμογελαστή ούτε σκυθρωπή, παρούσα απλώς, πίσω της λίγα γαρύφαλλα σε ένα βάζο, στον τοίχο ο μισός κορμός και τα πόδια ενός φαντάρου, σε σχέδιο του Λαζόγκα.
Σαν να στρέφει ήρεμα τα μάτια της πάνω μου. Κάθομαι. Το βλέμμα της σιωπηλό χαϊδεύει αργά τα μαλλιά μου, κοντοστέκεται, μπορεί με απορία, στον αριστερό κρόταφο, στην πρώτη μου άσπρη τρίχα που την ονόμασα Δημήτρη. Τι τηλέφωνο έχεις; τη ρωτάω ψιθυριστά. Δεν αποκρίνεται. Δυναμώνω τη φωνή μου, αναμιγνύοντας επιτακτικότητα και ικεσία. Τι τηλέφωνο έχεις; Καμιά απάντηση.

Σιωπά επίμονα εδώ και οκτώ χρόνια...

Γιώργος Αδαμίδης

Image Hosted by ImageShack.us
ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΚΟ

Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό
φύγαν μέρες
Το φεγγάρι απ' τη μια και του κόσμου η ζημιά
βάλαν βέρες

Τι θα κάνεις εσύ; είναι εννιά και μισή.

Tον καπνό μου φυσάω
και προτού να λουστώ, σταυρουδάκι χρυσό
μες στα δόντια μασάω

Κι όλο εσένα θέλω μόνο
για κανέναν δεν σηκώνω τώρα πια το ακουστικό

Αντώνης Μιτζέλος / Λίνα Νικολακοπούλου
(με την Ελευθερία Αρβανιτάκη)

permalink

1 Comments:

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΥ ΘΑΛΑΜΟΥ

Αχνίζουν οι ψίθυροι
πάνω στα τζάμια
Ρουμπίνια των χειλιών σου
χαράζουν την επώαση μιας ενοχής
Ο κυματισμός των χεριών
δύει σε καπνούς τσιγάρου
εγκαταλελειμμένου εραστή των δαχτύλων σου
που συντρίβεται
μέσα σε δάκρυα στάχτης
Σκορπίζεις θραύσματα θαλπωρής
δωρίζοντας την αφή σου
στον επόμενο ανώνυμο
Ελεείς τους νοσούντες της παρατήρησης
προσφέροντας για ανάμνηση
το ελάχιστο μιας μελλοθάνατης διάρκειας

Αμετάκλητα
Κατεβάζεις το ακουστικό.

Γ.Τ. από τον ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

Δευτέρα, Αυγούστου 10, 2009 2:09:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα