παρα-κείμενα
Τετάρτη, Ιουνίου 07, 2006
22 ~ φωνές
.
ΠΟΙΗΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ
..............................................στον Περικλή Κιούση
Τις νύχτες, ή φωνή σου
ανεβαίνει στη μνήμη'
υφαίνει κάποιες Κυριακές γεμάτες όνειρα.
Ύστερα πέφτει ή ένταση της
και τρομάζω που ακούω τη φωνή σου,
χωρίς να βλέπω πρόσωπο.
Και προσπαθώ απ’ την αρχή
τα πράγματα να πιάσω,
να βάλω μια σειρά, να ξαναρχίσω
απ’ τα δικά μου ερείπια,
να χτίσω πρόσωπα.
Σακατεμένος σταματώ μπροστά στην αδυναμία της μνήμης'
πώς να πιστέψω αυτή την αδικία του χρόνου
πού καταπίνει λαίμαργα τα πρόσωπα,
αφήνει τις φωνές απρόσωπες
και άπο ήχος
γίνονται πόνος καρδίας
μες στης ζωής την τελευταία δίνη.
Δημήτρης Κανελλόπουλος
-Σιγή Ασυρμάτου-
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
...
Γλυκιά και μακρινή η φωνή που ξεχύθηκε για μένα.
Γλυκιά και μακρινή η φωνή που απόλαυσα.
Μακρινή και γλυκιά φωνή νυσταγμένη.
Μακρινή σαν σκοτεινή πληγωμένη λαφίνα.
Γλυκιά σαν ένας λυγμός στο χιόνι.
Μακρινή και γλυκιά μέχρι το μεδούλι χωμένη.
Federico Garcia Lorca
-H Έλξη των Ομωνύμων-
(μετ: Ρήγας Κούπα)
ΘΥΜΑ ΕΝ ΟΨΕΙ
Κώστας Μουρσελάς
ΓΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ ΤΟ ΧΡΩΜΑ
Από σένα μου έχει μείνει τ' όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου - να η ποινή σου.
Teofilo Chantre / Μιχάλης Γκανάς
ΠΟΙΗΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ
..............................................στον Περικλή Κιούση
Τις νύχτες, ή φωνή σου
ανεβαίνει στη μνήμη'
υφαίνει κάποιες Κυριακές γεμάτες όνειρα.
Ύστερα πέφτει ή ένταση της
και τρομάζω που ακούω τη φωνή σου,
χωρίς να βλέπω πρόσωπο.
Και προσπαθώ απ’ την αρχή
τα πράγματα να πιάσω,
να βάλω μια σειρά, να ξαναρχίσω
απ’ τα δικά μου ερείπια,
να χτίσω πρόσωπα.
Σακατεμένος σταματώ μπροστά στην αδυναμία της μνήμης'
πώς να πιστέψω αυτή την αδικία του χρόνου
πού καταπίνει λαίμαργα τα πρόσωπα,
αφήνει τις φωνές απρόσωπες
και άπο ήχος
γίνονται πόνος καρδίας
μες στης ζωής την τελευταία δίνη.
Δημήτρης Κανελλόπουλος
-Σιγή Ασυρμάτου-
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
...
Γλυκιά και μακρινή η φωνή που ξεχύθηκε για μένα.
Γλυκιά και μακρινή η φωνή που απόλαυσα.
Μακρινή και γλυκιά φωνή νυσταγμένη.
Μακρινή σαν σκοτεινή πληγωμένη λαφίνα.
Γλυκιά σαν ένας λυγμός στο χιόνι.
Μακρινή και γλυκιά μέχρι το μεδούλι χωμένη.
Federico Garcia Lorca
-H Έλξη των Ομωνύμων-
(μετ: Ρήγας Κούπα)
ΘΥΜΑ ΕΝ ΟΨΕΙ
Δεν ξέρω τι διάβολο μ' έπιασε και ξαφνικά ήθελα να τη δω. Το πιστεύεις; Σαν να την ερωτεύθηκα, σαν να μου έλειπε η ματιά της, η φωνή της. Η φωνή της ήταν το κάτι άλλο. Απαλή, ζεστή, λυρική, με ξεκούραζε. Απίστευτα πράγματα, αλλά ναι, ήθελα να τη δω. Λες και για πρώτη φορά συνειδητοποιούσα με ποια σχετιζόμουνα τόσο καιρό. Σκώνω, σου λέω, το ακουστικό να της πως να 'ρθει, να βρεθούμε. Χτύπαγε, χτύπαγε. Κανείς να το σηκώσει. Μέχρι τα μεσάνυχτα έπαιρνα. Ψυχή.
Κώστας Μουρσελάς
ΓΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ ΤΟ ΧΡΩΜΑ
Από σένα μου έχει μείνει τ' όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου - να η ποινή σου.
Teofilo Chantre / Μιχάλης Γκανάς
1 Comments:
στο ξέφωτο της απόγνωσης
Η φωνή σου.
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα