παρα-κείμενα

Κυριακή, Μαΐου 22, 2011

180 ~ αγάπη



Η αγάπη είναι φόβος.
Δεν είναι σώμα που ζητάει να βρει παρηγοριά.
Tρυφερή αύρα που λικνίζει τα νοσταλγικά απογεύματα.
Είναι ποτάμι που περνάει μέσα από τα μαύρα λιβάδια.

Θανάσης Κωσταβάρας



ΑΓΑΠΗ

Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω
κάλλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθή'
ποιος ξέρει, τώρα θα 'τανε γραφτό να σ' αγαπήσω,
και τόσο που καμμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθή.

Κι' αν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,
ως για πουλί που πέταξε μ' άλλα μαζί πουλιά,
περσότερο από μια άνοιξη τον έρωτά μου ανάφτει
του χεινοπώρου τ' άγγιγμα στα ωραία σου τα μαλλιά.

Κι' ακόμα φτάνω ν' αγαπώ σ' εσέ μιαν άλλη εικόνα.
-τ' ορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ,-
τον ήμερο κι ανέφελο και το γλυκό χειμώνα,
που στο χλωμό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.

Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέμβρη,
και τις φεγγαροσκέπαστες του Γενναριού ομορφιές,
μήτε στις τρέλλες τ' Απριλιού κανένας θα τις εύρη,
μήτε και στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές.

Μιλτιάδης Μαλακάσης


ΟΚΤΩ ΤΟ ΠΡΩΙ

Τον κοιτάζω πως κοιμάται τυλιγμένος στο σεντόνι
Το σφουγγάρι της ανάπαυσης
του έχει σβήσει τις αισθήσεις.
... ... ...

Αγκαλιάζει το μαξιλάρι, χώνεται μέσα σαν σε σύννεφα
και με παγιδεύει καθώς γυρίζει σηκώνοντας το γόνατο.
Δεν ξέρω αν αποτελώ μέρος του ονείρου του.
Η αγάπη είναι μία σκάλα
και δεν ξέρω αν φτάνει μέχρι τ' όνειρο.

Luis Muñoz
*μτφ: Ρήγας Κούπα
-Η έλξη των ομωνύμων-



Η ΕΚΔΡΟΜΗ

Το ξενοδοχείο είχε δωμάτια, ήταν ακριβά, όμορφα, πεντακάθαρα κι έβλεπαν τη θάλασσα. Ένα δωμάτιο για κάθε οικογένεια. Η Καίτη ακούμπησε την τσάντα της σ' εκείνο το έπιπλο που είχε συρτάρια και καθρέφτη και ήταν τοποθετημένο ακριβώς απέναντι από το κρεβάτι και κοίταξε με απορία τα τόσα συρτάρια. Ίσως να αναρωτήθηκε, για τη χρήση τους, καθώς για τα δικά μας υπάρχοντα αρκούσε μόνο ένα. Ο Λευτέρης ακούμπησε τη βαλίτσα ευλαβικά στο πάτωμα. Το έκανε κάπως άχαρα, ύστερα από έναν στιγμιαίο δισταγμό. Το πιο πιθανό είναι να αναρωτήθηκε πού ακριβώς τοποθετείς μια μισοάδεια βαλίτσα σ' ένα μάλλον ακριβό ξενοδοχείο, φορτωμένο με τόσα έπιπλα.

Η Καίτη τράβηξε την κουρτίνα για να φανεί η θάλασσα και στάθηκε μπροστά στο παράθυρο. Ήταν πολύ λεπτή, πολύ νέα, ο αέρας της είχε ανακατέψει τα μαλλιά, το φόρεμά της ήταν ένα θαλασσί μονόχρωμο με λευκό γιακαδάκι, και ήταν όμορφη και ευχαριστημένη. Ο Λευτέρης πρέπει να έκανε κάποια παρόμοια σκέψη θαυμασμού, πλησίασε και την αγκάλιασε. Δεν είχα δει τους γονείς μου να αγκαλιάζονται συχνά, κι όπως τους κοιτούσα τώρα καταλάβαινα ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι η αγάπη. Ευχαριστημένοι άνθρωποι σε ένα ταιριαστό στην περίσταση μέρος.

Ελισάβετ Παπαδοπούλου
-εξώπολις, τχ.23-



ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ

Αγάπη είναι να σου δίνω
χωρίς ποτέ να σου το λέω
συ να πονάς μα εγώ να κλαίω
και στ' άγγισμά σου να ριγώ

Αγάπη είναι να σε κλείνω
τις νύχτες μέσ' στα βλέφαρά μου
για να σε βλέπω στα όνειρά μου
και να σου γλυκοτραγουδώ

Γιώργος Χατζηνάσιος / Λευτέρης Παπαδόπουλος
(με την Αλέκα Κανελλίδου)
permalink

1 Comments:

Στην αληθινή αγάπη
η σκέψη ανήκει και περιστρέφεται στον άλλον.
Η αυταπάρνησή της εγγίζει τα όρια της αυτοκτονίας.
Το ίδιο συμβαίνει και στο γνήσιο, βαθύ μίσος.

Ταυτόχρονα και τα δυο κρύβουν μέσα τους, τα αντίθετα αυτά συναισθήματα.
Η αγάπη για μελλοντική χρήση και το μίσος για την απώλεια του παρελθόντος.
Έτσι είναι άπονο να χωρίσεις τα δυο αδέλφια.

Όταν αγαπάς και ξαφνικά γυρίσεις πίσω, θα διαπιστώσεις ότι το μίσος
κρυφά σε ακολουθεί σαν πιστό σκυλί επειδή γνωρίζει ότι κάποτε θα τραφεί
από το άρρωστο σώμα που πάσχει από τη φθορά της αγάπης.

Το ίδιο σχεδόν ισχύει και για το μίσος με τη διαφορά ότι γυρίζοντας πίσω,
πικρά θα εννοήσεις την αιτία.

Σάββατο, Μαΐου 12, 2012 10:50:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα