παρα-κείμενα

Πέμπτη, Αυγούστου 05, 2010

161 ~ μνήμη, i



Όσο κρατά η Μνήμη μας
Υπάρχουμε
Εάν ξεχάσουμε
Σα φύλλα,
Αμνήμονες, θα ξεραθούμε


Έλενα Ψαραλίδου


ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΟΡΙΖΕΙ

Κούκλα μνήμη
που γυρίζεις ανάποδα να κλάψεις
κι ανάποδα για να γελάσεις
απόψε πάλι θα σε αγαπήσω με χεράκια μαλακά
στη σοφίτα του φόβου μου μαζί θ' ανεβούμε
να διαλέξεις μες στις κασέλες όποιο φουστάνι σου παλιό
θα γυρίσω την πλάτη μη δω το γυμνό σου
και το βάλω στα πόδια ή βάλω τα κλάματα
κι όταν πανέτοιμη
στο κρεβάτι μας θα σε αποθέσω δόλωμα ονείρου.

Ερρίκος Μπελιές
-η λέξη, τ.94-



ΜΟΝΗ ΕΣΥ

Κοντά μου μόνη εσύ, κοντά στο στήθος μου'
μόνη η καρδιά σου, μοναχό το χέρι σου
με βοηθάει να βαδίσω' το βλέμμα σου μονάχο
μου φέρνει λίγο φως μέχρι τον ίσκιο
της θύμησης' τι γλύκα
το αντίο μας, τι χαρά... Ρόδινος ο ουρανός,
το δάσος πράσινο κι είμαστε πεθαμένοι,
μαζί κι οι δυο στη μοναχή μου μνήμη.
Κοντά μου μόνη εσύ, κοντά στη λήθη,
πέρα εκεί που το χιόνι, το ηχηρό
χιόνι της Γκουαδαράμας, ανάμεσα στα πεύκα
γονατιστό σε κράζει'
εκεί όπου το σιωπηλό αχνάρι
του αγγέλου σέρνει πίσω του το βήμα'
εκεί όπου τα σκουπίδια...
είμαστε μοναχοί για πάντα' κι είμαστε
πίσω από την καρδιά, τη μνήμη,
τον άνεμο, το φως, τις λέξεις,
μαζί κι οι δυο στην μνήμη μου τη μόνη.

Leopoldo Panero
*μτφ: Ηλίας Ματθαίου
-Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση-



ΙΝΔΙΚΤΙΩΝΟΣ ΚΥΚΛΟΙ ΕΝΝΕΑ

...η μνήμη λοιπόν αυτής της παρέας έμεινε χλωρή μέσα μου, παρ' όλα τα βιτριόλια που έριξαν στο πρόσωπό της οι καιροί με τα γυρίσματά τους. [....]
Είναι στιγμές που περιμένεις να σε ευλογήσει ο Θεός να θυμηθείς τα πράγματα που αποτελούν τα αντιστηρίγματα της ύπαρξής σου και του βίου σου, γνωρίζοντας πως οι άλλοι άνθρωποι που συναπαντήθηκες μαζί τους στη ζωή σου, θα ήτανε αρκετό να υπάρξουν εσαεί, αρκεί να τους συγκρατούσες μέσα στη διαδικασία της ανάμνησης. Γιατί αυτό είναι το πιο μεγάλο δώρο: όχι το να περιμένεις από τον άλλο μια συμπόρευση, έναν σχολιασμό, μια κατανόηση, αλλά το να μπορέσεις μέσα από τις σχέσεις σου μαζί του, μαζί με τον οποιονδήποτε άλλο, να πετύχεις την δηλοποίηση της ιερότητας των χρονικών στιγμών που πέρασαν ή που θα 'ρθουν, και που θα είναι χτισμένες πάνω στη σημερινή τους επικαιρότητα και τη φυσική τους ασυμμετρία.

Θ.Δ. Φραγκόπουλος
-η λέξη, τ.107-



ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ

Ό,τι περίσσευε γλυκιά ήταν νύχτα
σκοτάδι κι έπλεκε μέσα μου δίχτυα
Κι εγώ τ’ αγκάλιαζα κι ονειρευόμουν
πως ήμουν τ’ άστρο μου και γιατρευόμουν

Ό,τι περίσσευε βαριά ήταν σκόνη
ζωή που σκέπαζε άδειο σεντόνι
σκουριά που έντυνε αργά το σώμα
φωνή αιχμάλωτη σε ξένο στόμα

Ό,τι περίσσευε τ’ άφησε η μνήμη
μαζί του έκλεισε για πάντα ειρήνη...


Θέμης Καραμουρατίδης / Παρασκευάς Καρασούλος
(με τον Μάριο Φραγκούλη)

Ετικέτες

permalink

1 Comments:

Θυμάμαι…

Για μένα πλέον σημαίνει
ότι παρεπιδημώ εκουσίως
σε ένα νεκρό, αφιλόξενο τοπίο
με βαλσαμωμένες πράξεις.

Ένα απέραντο νεκροταφείο
που το επισκέπτεσαι για να ανάψεις
το καντήλι της ενθύμησης
στο αμετάκλητο.

Κάποιοι
το χώρο αυτόν
της συντριβής των επιθυμιών
τον ονομάζουν Μνήμη…


Κι όταν ανοίγω το οστεοφυλάκιο της οδύνης
είναι για να εναποθέσω
με ανυπόκριτη εξομολόγηση
μια ακόμα τύψη.

Μάταιη θριαμβική επίγνωση
που τρέφει μυστικά
στα βάθη των ανεπανόρθωτων
τη θρηνώδη μεταμέλειά μου.

Γερασμένες από το χρόνο προσδοκίες
που ανοίγουν
με τρυφερότητα στους εφιάλτες
την ολονύκτια αγκαλιά τους.

Γιάννης Τόλιας "Ευλύπη"

Δευτέρα, Ιανουαρίου 17, 2011 9:51:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα