παρα-κείμενα

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

42 ~ συνουσία



ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ

Αν μ' αγγίξεις θα εκραγώ
μη με πλησιάζεις,
μα πάλι αλλιώς πώς θα σε νιώσω
πώς μέσα μου θα περάσεις
καίγομαι καθώς σε κοιτώ
φοβάμαι κι όμως το ελπίζω
πρέπει να σε παρασύρω
πρέπει να μ' ανατινάξεις
μαζί, σαν ένα μετέωρο,
ως τον ουρανό
κι ύστερα αργά αποφόρια φτερών
μετά τη συνουσία
πέφτοντας
να καταποντισθούμε.

Γ. Ξ. Στογιαννίδης


ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Η αγωνία ανοίγει δρόμο ανάμεσα στα κόκαλα,
αναρρριχάται στις φλέβες
μέχρι να βρει διεξόδους στο δέρμα,
πίδακες ονείρου, ενσαρκωμένους
σ' ερώτηση που επιστρέφει στα σύννεφα.

Ένα άγγιγμα στο πέρασμα,
μια φευγαλέα ματιά ανάμεσα στις σκιές,
φθάνουν για ν' ανοίξει το σώμα στα δύο,
άπληστο να δεχτεί μέσα του
άλλο σώμα που ονειρεύεται'
μισό και μισό,
όμοιοι στον έρωτα,
όμοιοι στον πόθο...

Luis Cernuda
-Η έλξη των ομωνύμων-
*μτφ: Ρήγας Κούπα

ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΥΠΟ ΒΡΟΧΗΝ ΔΙΑΤΤΟΝΤΩΝ

Δεν υπήρχε δίλημμα, δεν υπήρχε απαγορευμένο, δεν υπήρχε ενοχή, μόνο επιθυμία. Επιθυμία πυρωτική και απερίσταλτη, ευθέως και ανυποκρίτως σεσημασμένη εκατέρωθεν και αμοιβαίως καταγεγραμμένη στο βιβλίο των πόθων ως χρέος προς ίδια σώματα. Όταν έφθασε η ώρα της ιδιότυπης συναλλαγής, κατά την οποία οι δύο χρεώστες ήταν ταυτόχρονα και πιστωτές, δεν πρόλαβαν ούτε να γδυθούν. Έλυσε βιαστικά τη ζώνη του, μισοκατέβασε το παντελόνι του, ανέβασε ψηλά το φόρεμά της και όλα τ' άστρα έπεσαν μαζεμένα στην ημίφωτη κάμαρα.

Ιωάννα Μοάτσου - Στρατηγοπούλου


ΤΖΕΤ

Μισόφωτο δωμάτιο
το πάθος που πληρώνεται
γίνεται το κορμί σου τζετ
κι υψώνεται

Σπάζοντας το φράγμα
του έρωτά σου και του ήχου
Επάνω μου συντρίβεσαι
και στα μπετά του τοίχου

Τα μέλη μου σχεδιάγραμμα
στο πορτατίφ και μάθε τα
γίνεται η πτώση η τελική σου
κάθετα

Σταμάτης Κραουνάκης / Κώστας Τριπολίτης

Ετικέτες

permalink

3 Comments:

Η λέξη «συνουσία» συνειρμικά με κάνει να ακούω το παρακάτω ποίημα του Μάνου Χατζιδάκι μελοποιημένο από τον Νότη Μαυρουδή και (εξαιρετικά) ερμηνευμένο από την Αρλέτα.

Κρίση

Κρίση την είπαν τη στιγμή
σαν εκοιμήθεις πλάι μου με χάρη
την ώρα που ξεχύθηκαν μ’ ορμή
χίλια πουλιά να σκίσουν το φεγγάρι

Κρίση την είπαν την πηγή
που πάνε τ’ άστρα να λουστούν το βράδυ
να πιουν νερό να χτενιστούν στη γη
και να πλαγιάσουν στης αυλής μου το πηγάδι

Κρίση την είπαν την ορμή
που φτιάχνει η αγάπη μέσα στο λιβάδι
Κι η αναπνοή σου γίνεται στιγμή
που μ’ ακουμπά τ’ αγέρι του Θεού σαν χάδι





ΥΓ. Πήρα θάρρος και αφήνω τα συνειρμικά μου σχόλια σε όποιο post είναι τυχερό κάθε βράδυ. Κάνε μου ένα νεύμα και θα σταματήσω αν θέλεις.

Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007 2:53:00 π.μ.  

Τέτοιο νεύμα δεν πρόκειται να σου κάνω.

Με έπιασες όμως! Aυτό δεν το έχω ώστε να το ανεβάσω και να το ακούσουμε.

Συνειρμικά λοιπόν κι εγώ, περνάω από την πρώτη Μυθολογία του, του Ύψιλον, στην δεύτερη, της Άγρας. Eίναι από την ενότητα "Ανασκαφές στον Ζυγό":

"Όταν ένα περιστέρι πάει να χαλάσει τα καλοχτενισμένα μαλλιά σου, κοίταξε να το μεταπείσεις με το στόμα σου. Να το προσελκύσεις να σε φιλήσει. Το χειρότερο θα 'ναι να το διώξεις με μια νευρική κίνηση του χεριού σου. Γιατί τότε και τα μαλλιά σου θα ξεχτενιστούν και το περιστέρι ποτέ δεν πρόκειται να σ' αγαπήσει."


Ελπίζω να μην συνεχίσουμε με την Ελληνική Μυθολογία του Τσιφόρου :-) (αν και την συνιστώ ανεπιφύλακτα).


...αλλά τώρα που το καλοσκέφτομαι, η συνουσία ήταν ο καμβάς που πάνω του κεντήθηκε όλη η ελληνική μυθολογία.

Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007 5:10:00 μ.μ.  

Βρίσκομαι, λοιπόν, στην πολύ ευχάριστη θέση να σου προτείνω το cd "Παιδί της Γης", όλα ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι (τι καλύτερο;) μελοποιημένα από τον Νότη Μαυρουδή, ερμηνευμένα από την Αρλέτα, τον Ηλία Λιούγκο και.. ένα από τον ίδιο τον Μάνο Χατζιδάκι.. Δεν έχω λόγια..



Δεν είχε πάει το μυαλό μου στη μυθολογία, αλλά μιας και το πες την ξεφύλλισα, αυτήν του Τσιφόρου, και μα το Δία..
έχω λυθεί από τα γέλια :)

Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007 10:37:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα