παρα-κείμενα

Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006

44 ~ βλέμματα

.


Η ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Πόσα
Βλέμματα
Στοχαστικά
Ανταλλαγμένα
Αμοιβαία
Χαμένα
Παντοτινά
Κι όμως
Ευτυχισμένα
Που δόθηκαν
Για πάντα

Marcel et Gabriel Piqueray
(μετ: Σωτήρης Τσαμπηράς)


ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥ ΜΟΥ ΣΜΙΛΗ

αν όλα τούτα είναι σκιές
εμείς πού είμαστε τάχα;
κι ο έρωτας,
το ποίημα
η αγωνία του η κρυφή
πού απαγκιάζουν έξω από το αμπάρι τους;
σε ποιανού όνειρο μέσα είμαι είσαι άραγε;
πού θα μας βγάλει ο καιρός που θα φανερωθούμε;

μεσολαβεί ευπροσήγορο κενό
χρόνου, χώρου, ιδεών
προσάναμμα αστραπής τρίτου προσώπου
στου μηδενός τον ύπτιο δεκαπεντασύλλαβο

τα δόντια σου ηδονή
τα μάτια σου επίγειος ουρανός
η καρδιά σ’ άλλο όνειρο ερωτευμένη
μέσα στο ήσυχο χρυσαφί κενό της μοναξιάς

σ’ άλλων ερωτευμένων τα νικηφόρα όνειρα
θ’ ανταμώνουμε κυματισμούς ηδονικών βλεμμάτων

Τάσος Κάρτας
-Άσπονδες ακρότητες σιωπής προπατορικής σταγόνας-


Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΟΡΑΣΗΣ ΜΟΥ

...εγώ θέλω να μιλήσω για μια άλλη βιογραφία. Ξεκινά από έναν ανυπολόγιστο παιδικό χρόνο και είναι η βιογραφία της όρασής μου.
...Από παιδί έβλεπα συνέχεια τους ανθρώπους. Την έσχατη λεπτομέρεια των σωμάτων, το πρόσωπό τους, το δέρμα τους, τα σκισίματά του, τη στάση τους, την ακινησία τους, τη φυσιογνωμία τους, άκουγα την ηχώ των λόγων τους...
Αισθανόμουν... την ανάγκη και την επιθυμία αυτές τις εικόνες, να τις αναδιπλώσω, να ελευθερώσω τη σκοτεινή τους αγωνία. Αλλά εκείνο που από πολύ νωρίς έμαθα, είναι ότι το ανθρώπινο σώμα, ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μιλάει ακατάπαυστα για όλα τα πάθη των ανθρώπων. Δεν έχεις παρά να το δεις.

Γιώργος Χειμωνάς


ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ

Τι να κάνω
Το ένα βλέμμα σου το πιάνω
στο άλλο τρέχω, μα δε φτάνω
κι όσο χάνω, τόσο βγαίνω
ο χαμένος κι από πάνω
Τι να κάνω

Τι να κάνω
Αν σε χάσω, θα πεθάνω
μα όλα αυτά που παριστάνω
δεν τα φτάνω...

ό,τι κέρδισα το χάνω
Τι να κάνω;

Παναγιώτης Καλαντζόπουλος / Άρης Δαβαράκης
permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα