παρα-κείμενα

Παρασκευή, Οκτωβρίου 09, 2009

141 ~ πουλιά



Σ' ΕΧΩ ΑΠΟΣΤΗΘΙΣΕΙ

Σ’ έχω αποστηθίσει σαν ποίημα.
Σε απαγγέλλω τρυφερά τις βραδινές ώρες’
ύστερα σ’ αφουγκράζομαι.

Aνοίγει τότε ο κόρφος σου,
σαλεύει το δέρμα ήχους και φτερά,
παίρνουν να κελαηδούν στα σκέλια σου τρυγόνια.

Aγάπη μου, γλυκό μου ποίημα.

Νίκος Γρηγοριάδης


ΝΕΡΟ

Θυμάσαι; Καθίσαμε σε μια ξέρα.
Μέσ' απ' την απόσταση του καιρού
μοιάζει να 'χε το χρώμα
της ίριδας, σαπίζοντας πορφύριζε.

Αλλ΄ήταν μόνο
ο συνηθισμένος γκρίζος βράχος
που γύριζε στο συνηθισμένο πράσινο
σαν τον μούσκευε η θάλασσα.

Η θάλασσα μούσκευε το βράχο
στα πόδια μας όλη τη μέρα
τον έγδερνε και τον λιγόστευε
φλούδα τη φλούδα.

Μια νύχτα ονειρεύτηκες
πως ήσουνα γοργόνα κολλημένη στου μουράγιου τα θεμέλια
κι όλο προσπαθούσες να ξεκολλήσεις
πεταλίδες με τα χέρια.

Μακάρι, είπαμε, οι ψυχές μας οι δύο
να γύριζαν σαν γλάροι
στο βράχο.
...
Robert Lowell
-Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές-
μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ



ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΛΙΜΝΑ...

Τότε τα πουλιά ήτανε κόσμος ολόκληρος. Σκέπαζαν τον ουρανό. Κεφαλάδες, συκοφάγοι, κιτρινολαίμηδες, καλογεράδες, παπαδίτσες, γαρδέλια, κοκκινόκωλοι, τσικλαρίδες, διαολοπούλια. Και σπούρλοι. Εκατομμύρια σπούρλοι. Όταν έπεφτ' ο ήλιος πίσω απ' τον άγι' Αντρέα κι έπιανε να λιγοστεύει το φως και να σουρουπώνει, άρχιζε το κούρνιασμα των πουλιών, απάνου στις μεγάλες κουκουναριές, στις ψηλές ακακίες και στις μουριές. Άκουγες κείνο το κουβεντολόι να δίνει και να παίρνει. Έλεγες πως είσαι στο πανηγύρι του άγιου Χαράλαμπου, στη γειτονιά μου. Κι άμα μπόρηγες να ξεχωρίσεις τις λαλιές, άκουγες τις ιστορίες που λέγανε. Πού πήγανε, τι είδανε, τι κάνανε. Τίποτα δεν έμεν' ανείπωτο. Μέχρι που χανόταν όλο το φως κι έπεφτε το σκοτάδι κι η νύχτα. Τότε τά 'παιρν' ο ύπνος και μένανε γραπωμένα στα λιανά κλαράκια, ακούνητα, ίσαμε πάλι το πρώτο φώς.

Κώστας Καζάκος
-η λέξη, τχ.138-


ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ

Τα μεσάνυχτα που σμίγουνε οι ώρες,
προδομένη μου αγάπη
Τα μεσάνυχτα που σμίγουν οι καρδιές μας,
προδομένη μου αγάπη
Νταν νταν νταν νταν νταν σημαίνει,
νταν το τέλος της αγάπης

Δυο πουλιά - δυο περιστέρια
ταξιδεύουνε μέσα στ’ αστέρια

Τα μεσάνυχτα που 'ναι μακριά ο ήλιος,
προδομένη μου αγάπη

Τα μεσάνυχτα που 'ναι κοντά οι ζωές μας,
προδομένη μου αγάπη


Μίκης Θεοδωράκης
(με τη Βέρα Ζαβιτσιάνου)
permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα