παρα-κείμενα

Τρίτη, Απριλίου 28, 2009

130 ~ φόβος



Αυτός ο φόβος
μήπως έμεινε κάτι
που δεν το πήρα.
Κι ο φόβος
μήπως εκείνο το απέραντο
έχει τέλος.

Γιάννης Ρίτσος



Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ

Το ένα που φοβάμαι είναι η νύχτα
που στους δρόμους των ματιών σου ενεδρεύουν δολοφόνοι
και δεν μπορείς να περπατήσεις μέσα τους
χωρίς τον κίνδυνο να ληστευθείς και να σε κλέψουν.
Το άλλο που φοβάμαι είναι ο προβολέας
αναμμένος στο πρόσωπο μου
και τον ανακριτή που περιμένει αθέατος
να ομολογήσω πως δήθεν εγώ σε σκότωσα.

Από το δωμάτιο μου τα βράδια
μπορώ να σ' αγαπώ καλύτερα
ασφαλισμένος.
Απέναντι από το παράθυρο στα δέντρα
έρχονται πανάρχαια πουλιά να κελαηδήσουν.
Μπορώ να σε ονειρεύομαι
και να σε βλέπω από ψηλά
πότε σαν κουκίδα ασήμαντη στην άμμο
πότε μεγάλη
έτοιμη να σηκώσεις την πόλη
και μένα μαζί
που κάθομαι, άπραγος
με το χέρι κρατώντας το κεφάλι μου
βαρύ από την εικόνα σου.

Βασίλης Αρφάνης


ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Προσωρινά δεν θα τραγουδήσουμε τον έρωτα,
που κατέφυγε πιο χαμηλά απ' τα υπόγεια.
Θα τραγουδήσουμε τον φόβο, που αποστειρώνει τ' αγκαλιάσματα,
δεν θα τραγουδήσουμε το μίσος γιατί δεν υπάρχει,
δεν υπάρχει παρά ο φόβος, ο πατέρας μας κι ο σύντροφος μας,
ο μεγάλος φόβος των σερτόες, των βάλτων, των ερήμων,
ο φόβος των στρατιωτών, ο φόβος των μανάδων, ο φόβος των εκκλησιών,
θα τραγουδήσουμε τον φόβο των δικτατόρων, τον φόβο των δημοκρατών,
θα τραγουδήσουμε τον φόβο του θανάτου και τον φόβο για μετά τον θάνατο,
μετά θα πεθάνουμε από φόβο
και πάνω απ' τους τάφους μας θα γεννηθούν κίτρινα και φοβισμένα λουλούδια.

Carlos Drummond de Andrade
* μτφ: Αντρέας Παγουλάτος
-Νέα Συντέλεια 1/2-



ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ

Άρχισε να νοσταλγεί όλες τις ευκαιρίες που έχασε, που κλότσησε, που απόφυγε, ακόμα κι εκείνες που ποτέ δεν της έτυχαν.
Εκείνος ο άντρας της έλεγε πως όλη τη ζωή του την έζησε σαν τυφλός, χωρίς καν να διαιστανθεί πως υπάρχει ομορφιά. Τον καταλάβαινε. Αφού κι αυτή το ίδιο ήταν, κι αυτή έζησε σαν τυφλή. Δεν έβλεπε τίποτ' άλλο από ένα μόνο πρόσωπο φωτισμένο με το δυνατό προβολέα της ζήλιας. Τι θα γινόταν αν ξαφνικά αυτός ο προβολέας έπαυε να φωτίζει; Στο άπλετο φως της μέρας θα εμφανίζονταν χιλιάδες άλλα πρόσωπα και ο άντρας που της φαινόταν πρωτύτερα να είναι ο μοναδικός στον κόσμο, θα γινόταν ένας απ' τους πολλούς.
Κρατούσε το τιμόνι, ένιωθε να 'χει αυτοπεποίθηση και να 'ναι όμορφη γυναίκα και στη συνέχεια σκέφτηκε: Είναι καθόλου αγάπη αυτό που την κρατάει κοντά στον Κλίμα ή μόνο φόβος μην τον χάσει; Κι αν αυτός ο φόβος ήταν στην αρχή μια αγχοτική φόρμα αγάπης, δεν εξατμίστηκε με τον καιρό —κουρασμένη κι εξαντλημένη— η αγάπη απ' αυτή τη φόρμα; Δεν της έμεινε στο τέλος πια μόνο φόβος, σκέτος φόβος χωρίς αγάπη; Και τι θ' απομείνει αν χάσει αυτό το φόβο;
Ο τρομπετίστας δίπλα της χαμογέλασε πάλι ακατανόητα. Στράφηκε και τον κοίταξε κι είπε από μέσα της, πως έτσι και σταματήσει να ζηλεύει, δε θα μείνει τίποτα. Έτρεχε μπροστά με μεγάλη ταχύτητα και σκέφτηκε, πως κάπου πέρα στο δρόμο της ζωής υπάρχει κάποια χαραγμένη γραμμή που θα σημαίνει χωρισμό με τον τρομπετίστα. Καυ για πρώτη φορά ύστερ' από μια τέτοια σκέψη δεν ένιωσε ανησυχία ή φόβο.

Milan Coundera
*μτφ: Αντρέας Τσάκαλης



ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΒΡΟΧΗ
...
Πέφτει ένα σκοτάδι από σιωπές
γύρω γύρω και στη μέση λύπη
Όλες οι πληγές ειν' ανοιχτές
κι ο γιατρός του κόσμου, απόψε λείπει

Τέτοιες ώρες στη γωνιά του νου
- μόλις χαμηλώσει η περηφάνια -
βγαίνουν τα μαχαίρια του καημού
και της μοναξιάς τα γιαταγάνια

Σώμα υποταγής, φόβος,
είναι της φυγής νόμος
Μη μ' ακολουθείς

Μια για την καρδιά, φόβος,
δυο για την ψευτιά, φόβος
Τρις, θα μ' αρνηθείς

Αλέκος Χαραλαμπίδης / Φίλιππος Γράψας
(με τον Φάνη Μεζίνη)


permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα