παρα-κείμενα

Πραγματική πατρίδα ενός ανθρώπου είναι εκεί όπου μπορεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του, όπου μπορεί να τρέφει ελπίδες - ή έστω - μιαν απελπισμένη αισιοδοξία - ο τόπος όπου μπορεί να ορθώνει τα όχι του.

Amarjit Chandan
*μτφ: Ανδρέας Πιτσιλλίδης


ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
...
Συλλέκτης μάταιος επεισοδίων,
παίρνεις να γράφεις σιωπηρά,
δίχως χαρτί ή μολύβι,
λες ξαναλές τις φράσεις μη χαθούν,
έχει ραγίσει ο ρυθμός,
κομπιάζει η μνήμη,
σου τρώει το νου και σου τον φαρμακώνει
εκείνο το βαρύ αγενεαλόγητο:
"Πατρίδα του ποιητή η γλώσσα του".
Μα ποια πατρίδα.
Λέξεις και πάλι λέξεις.
Ιθαγενής του κενού,
μετράς, διπλή-τριπλή η ξενιτιά της γλώσσας
όταν γράφεται.
Να μένεις έξω μακριά απ' ό,τι πόθησες
ό,τι σχεδίασες πριν το αναθέσεις στα ρημάτια.
Να μένεις έξω μακριά απ' όσους δεν νοούν τη γλώσσα σου
σε άλλον ήλιο γεννημένοι
Έξω μακριά κι απ' τους ομόγλωσσους
που διασχίζουν την παλιλλαλία σου αδιάφοροι.
Μια ξενιτιά η πατρίδα σου.
Σαν έρωτας που τον ζητάς
μόνο για να τον χάσεις.

Παντελής Μπουκάλας
-η λέξη, τ.183/Ιαν.2005-


ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Η πατρίδα μου;
H πατρίδα μου είσαι εσύ.

Οι δικοί μου;
Oι δικοί μου είσαι εσύ.

Η εξορία κι ο θάνατος
για μένα βρίσκονται όπου
δεν βρίσκεσαι εσύ.
...
Luis Cernuda
*μτφ: Γιώργος Ρούβαλης
-η λέξη, τ.180/Απρ.2004


ΤΗΣ ΓΛΥΚΕΙΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
ΑΕΙ

Ρίχτηκα τότε στην κουπαστή αμάσητη έβγαλα τη γεωγραφία μου, αυτή είπα ας θεωρηθεί η αποθέωση του όχι, τέτοιον τόπο που μου πριονίζει την πτήση να μην εκπέμπω από χαμηλά, με πόσα κατάρτια να τον κουρσέψω.

Τότε με κυκλώσανε σαν εθνόσημα από παντού οι ρίγανες, οι καστανάδες πιάσαν τα φυσερά Σταδίου Κλαυθμώνος, πιάσαν τον ασβέστη οι αυλές στην Αντίπαρο. Δεκαπενταύγουστο, κι όπως γυρίζεις νύχτα απ' την Επίδαυρο να λιγοθυμάς από αργίτικο πεπόνι

ε, ήρθε το φίδι μου κουλουριάστηκε πίσω στο πηγάδι του, το δέρμα μου κατοικήθηκε ξανά απ' τα επεισόδιά του, σαν αλλεργίες που σκεπάζουν η μια την άλλη με πρόφτασαν οι μνήμες, "γλυκύς, γλυκύς ο θάνατος εις την Πατρίδα" σαν ίσκιος πίσω μου Εκείνος, πού να σηκώσει αυτί ανθρώπου τέτοιο ρίγος, παραδόθηκα

χίλιες νύχτες να κρούει το μπουρίνι το παραθυρόφυλλό μου, να χάνομαι, παρά τέτοια μαχαιριά τέτοιος σφάχτης, τέτοιο κούτελο μουσκίδι και να ψάχνω μια ζωή για το άλλο μισό μου.

Γιολάντα Πέγκλη
-η λέξη, τ.122/Ιούλ.'94-


ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

Αν δε χωράς μέσα σε μια άδεια πατρίδα, τότε
-τι κρίμα,
τι κρίμα,
τι κρίμα -
παντού περισσεύεις
και παντού ξεψυχάς

τότε,
-τι κρίμα,
τι κρίμα,
τι κρίμα -
δε χωράς πουθενά,

δε χωράς πουθενά.

Τρύπες / Γιάννης Αγγελάκας