παρα-κείμενα
Πέμπτη, Ιανουαρίου 07, 2010
147 ~ εποχές
Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνα, θέρος -
όπου και αν είσαι -
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.
Aνδρέας Εμπειρίκος
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΙΙΙ
Περνούν οι εποχές φεύγουν οι μήνες.
Οι μέρες σαν σταλαγματιές βροχής
πέφτουν και σβήνονται μέσα στο χώμα.
…
Οι πιο πολλοί που γνώρισες
σ’ έχουν ξεχάσει.
Σα να 'σουν λέξη σ’ έχουν σβήσει απ’ το μυαλό τους.
Και μοναχά για μένα υπάρχεις ολόκληρος.
Για μένα ακέραιος, πάντα παρών
αγαπημένος.
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
-Μυθολογία της Ξάνθης-
ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΠΟΧΕΣ
Εποχές
που δεν θα ‘ρθουν ξανά ποτέ –
ξερές θημωνιές το σιτάρι, κούπες
με σύκα και ελιές
Μάλιστα αγάπησα, και μερικές φορές
με τον γνωστό αποκρουστικό ανθρώπινο τρόπο
και όπως όλοι οι άνθρωποι το ονόμασα αυτό ολοκλήρωση
ελευθερία στον έρωτα
όσο κι αν φαίνεται παράλογο.
Ο καρπός μαζεύτηκε και αποθηκεύτηκε, τα τελευταία
φρούτα στράγγισαν: χρόνος
που συσσωρεύεται απανωτά, που δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ,
άραγε να τελειώνει κιόλας;
Louise Gluck
*μτφ: Δήμητρα Κωτούλα
ΦΙΛΟΙ
Φυσικά είχαμε κι εμείς, όπως όλα τα ζευγάρια, τα προβλήματά μας. Aλλά δεν δέχομαι αυτό που λένε συνήθως. Eίχε η αγάπη αντικαταστήσει τον έρωτά μας με την πάροδο του χρόνου; Eν μέρει ναι. Aπό την άλλη όμως η άρνησή μου είναι κατηγορηματική. O έρωτάς μας θυμίζει κήπο. Aνθισμένος την άνοιξη, γεμάτος καρπούς το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, ξερός και φαινομενικά άγονος τους χειμώνες. Tότε, στη διάρκεια του κρύου καιρού, την εποχή των παγετώνων, η αγάπη έπαιρνε το πάνω χέρι, αλλά σε λίγο πάλι ερχόταν η άνοιξη του πόθου, κι ο κύκλος των τεσσάρων εποχών δεν έπαψε ποτέ να κλείνει και να ανοίγει κάθε φορά μέχρι σήμερα, σχεδόν επί τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Βαγγέλης Ραπτόπουλος
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Καλοκαίρι - η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει…
...μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι…
Kαλοκαίρι - μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη
…με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι...
Καλοκαίρι - στόμα υγρό, μικροί λαγώνες,
καλοκαίρι,
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα,
καλοκαίρι...
Διονύσης Σαββόπουλος
2 Comments:
και να μας συμφιλιώσει με την ιδέα του θανάτου
επινόησε την παραβολή των εποχών.
Επίσης με τη διαδοχή τους
διασκεδάζει την πλήξη της νοσταλγίας μας.
Κι αν το καλοκαίρι είναι η απόλαυση,
το φθινόπωρο η προετοιμασία για τη διαδικασία της φθοράς,
κι ο χειμώνας ο πρόσκαιρος θάνατος,
η άνοιξη είναι η ενθουσιώδης σιγουριά της αναγέννησης.
Όλες οι θρησκείες, από αυτήν έχουν κακότεχνα αντιγράψει
την διαβεβαίωση της ανάστασης.
επιφυλάσσει και μια άλλη εποχή.
Την εποχή της συντριβής.
Αφανίζει από τη σκέψη κάθε ελπίδα, αποδακρύει το μέλλον
και προσφέρει θαλπωρή σε ένα ζοφερό κι αδιέξοδο παρόν.
Προτρέπει σε πράξεις αλληλοεξόντωσης ανθρώπων που κάποτε
ο ένας ζούσε μέσα στον άλλον.
Βεβαίως οι απόντες αγαπημένοι, είναι πάντοτε αθώοι για τον Χρόνο.
Πάντα όμως στο φάκελο των ημερών, τον ανεπίδοτο,
θα υπάρχει το παράπονο μιας φράσης,
σαν τύψη να υπενθυμίζει:
Αν όμως ότι έδινα ελάμβανα τότε γιατί η άνοιξη δεν συνέχισε μαζί σου για λίγο ακόμα;
Γιάννης Τόλιας
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα