παρα-κείμενα

Σάββατο, Ιουνίου 21, 2008

105 ~ απόσταση



Από κοντά κι από μακριά
σου το 'πα τα μεσάνυχτα
Με τ' άστρα που κοιτούσες


Οδυσσέας Ελύτης


ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΒΛΕΜΜΑ

Σε κάποιο δρόμο
χαμένος μέσα στο πλήθος
σε μια πόλη που δεν τη θυμάσαι πια
δυο μάτια σε κοίταξαν
με βλέμμα φοβερό
για μια στιγμή και χάθηκαν.

Και τότε σου φάνηκε
πως η ζωή σου όλη
τα μυστικά και τα κρυφά του βίου σου
οι πλάνες και τα δηλητήρια μιας εποχής
πέρασαν κι έμειναν για πάντα
μέσα σ' εκείνα τα μάτια.

Οι άλλοι που τους αγάπησες πολύ
κάθε μέρα γύρω σου
σα να μη μπόρεσαν
να ιδούν τίποτα από σένα
σαν να μην ήσουν
κοντά τους τόσα χρόνια
σα να μην ήσουν.

Γιώργης Παυλόπουλος
-η λέξη/τ.183, Ποίηση 2005-



ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο
από το να αισθάνομαι άσχημα
και να μην μπορώ να σου το πω.
Όχι γιατί θα με σκότωνες
ή θα σε σκότωνε ή γιατί
δεν αγαπιόμαστε πολύ.
Είναι η απόσταση.

[...] Γιατί δεν έχεις
τηλέφωνο και μένεις τόσο
μακριά' το σήμα της Pepsi Cola,
οι γλάροι κι ο θόρυβος.

Frank O'Hara
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
*μτφ: Ρήγας Κούπα



"ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ"

Είχα βγει πρωί και πήγα κι αγόρασα δυο τετράδια με γαλάζιο εξώφυλλο. Πάσχισα να καθαρογράψω τις σημειώσεις μου, κάθε φορά που ήμουν θυμωμένη με τους άλλους, το τι και το πώς τους το έλεγα στο χαρτί. Είχαν στοιβαχτεί ένα σωρό σημειώσεις, βουνό ολόκληρο, πολλές δεν τις αναγνώριζα, ήταν η αρχή μιας σκέψης που τότε μου φαινόταν ότι εύκολα θα θυμόμουν τη συνέχειά της, αλλά δεν γινόταν τίποτε. Έπειτα είναι τόσο δύσκολο να γράφεις για τους άλλους, όταν τους έχεις κοντά σου και δεν μπορείς να τους αγγίξεις, να τους μιλήσεις, τα παράτησα. Τα παράτησα. Τους παρατώ. Μετεωρίζομαι. Πέφτω. Ποιο κενό, μύθος η απόσταση.

Θανάσης Νιάρχος
-Αόρατος Χρόνος-


ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΚΕΝΟ

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από 'δω
κι εγώ να φτιάχνω στον καθρέπτη άλλη όψη
αφού το αύριο δεν θέλει να 'σαι 'δω
στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από 'δω
και 'γω ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτόν τον κόσμο που ό,τι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει

Βασίλης Γαβριηλίδης /Θάνος Παπανικολάου
(με την Άλκηστι Πρωτοψάλτη)


permalink

3 Comments:

Δύο άνθρωποι απόψε προς τη λίμνη κοιτάζουν/τα κεριά των γενεθλίων τους προσπαθώντας να ανάψουν/με τα μάτια τους/μα επειδή τους χωρίζουν αποστάσεις που οι ίδιοι δεν ορίζουν δακρύζουν
(Απόρια Ματούρνα)
Λ. Πλάτωνος

(σαν τους παππάδες έχω γίνει, που αναφέρονται μονίμως σε ένα βιβλίο...)

γεια σου μέλισσα Κ.σ.μ!

Κυριακή, Ιουλίου 06, 2008 7:14:00 μ.μ.  

Γεια σου κι εσένα Μαρία!

Μη νοιάζεσαι, με τρέφουν οι εμμονές (και οι δικές μου και των άλλων). Mιλάς (γράφεις δηλαδή) στη βασίλισσα των κολλημάτων!

Τετάρτη, Ιουλίου 16, 2008 1:04:00 μ.μ.  

ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ

Κι αν
εγκαταλείπεις
τώρα
το εσώτατο

Επειδή ορμητικά
πλημμύρισε
ρανίδες
φωτός

Τόσα χρόνια
αύτανδρων
βυθίσεων
δε σε δίδαξαν;


Δε σκέφτηκες
τι κέρδισες
πλην
των αποστάσεων
τη συγκομιδή;

Κι αν σε μάλωναν
που πέρναγες
τα δάχτυλα
στα μαλλιά σου

είναι που τάραζες
τον ύπνο τους

Οι πνιγμένοι

Έτσι
ατιμώρητα

είχες μάθει
να σκορπίζεις

παραπλανήσεις
επιστροφής

στους εξόριστους

του βυθού σου.

Γ.Τ

Τρίτη, Αυγούστου 11, 2009 1:03:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα