παρα-κείμενα

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

43 ~ λήθη

.


Θέλω μόνο να κρατήσω τα όνειρα που με ξύπνησαν
από τα εφτά έως τα τριάντα μου χρόνια


Augusto Roa Bastos


ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ

Κρύβεται το μαύρο μέσα στον ύπνο
στο λήθαργο κρύβεται
νίπτει ο χρόνος τις στιγμές του
κι αποκοιμιέται στη μικρή μας επιθυμία
...
Το χέρι άνοιξε τυχαία το βιβλίο.
Πάρε, διάβασε:
Τίποτα' η γλώσσα είχε φύγει
κι έμενε το μαύρο, στενό σαν την λήθη
αδίστακτο

Αλέξης Σταμάτης


ΑΝΤΙΖΩΗ

Ένα βουβό μυθιστόρημα. Ούτε ονόματα, ούτε επίθετα, ούτε ρήματα, ούτε προθέσεις, ούτε αντιθετικούς συνδέσμους, ούτε συνδετικούς, ούτε προσφυγή στην έκθεση, γυμνό και χωρίς μπερδέματα. Η βασική διήγηση ξετυλίγεται μέσα σε ένα εξωπραγματικό σκηνικό ενός λιλιπούτειου τραίνου που πηγαίνει στο πουθενά. Η διήγηση χυμώδης, ποικιλμένη με παράλληλες ιστορίες που διακλαδώνονται και πολλαπλασιάζονται ατελείωτα. Ο τελευταίος κύκλος κλείνει και πεθαίνει μέσα. Γραφή λιτή, γρήγορη, ιλιγγιώδης. Απατηλή διαφάνεια. Αφηρημένη, άυλη, που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απολύτως αδιαπέραστη που μοιάζει με την νύχτα. Πίσω από το γυαλί, μέσα στο σκοτάδι, αυξάνουν ταχύτατα εκτοπλάσματα τερατώδη, χωρίς μορφή.
...
Σ' αυτήν την λακωνική, ελεύθερη, λυτρωτική διήγηση το κεντρικό θέμα είναι η λήθη.

Αουγκούστο Ρόα Μπάστος
*μτφ: Σόνια Κουμαντάρου-Πρεβελάκη
-Ευθύνη, τ. 302-

ΠΩΣ ΕΦΥΓΕΣ

Πώς έφυγες απ’ τη ζωή μου έτσι
και ούτε κλαίω, ούτε καν σε συζητώ
Σ’ έχω απορρίψει
κι από τη μνήμη μου σ' έχω σβήσει, για πάντα
και ότι αγάπησα από σένα, τώρα το πετώ

Σταμάτης Κραουνάκης / Κώστας Τριπολίτης
permalink

1 Comments:

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΛΗΘΗΣ


Χτύπησε την πόρτα
κι άνοιξα

Αμείλικτα ο Χρόνος

Στο σκοτεινό θάλαμο
των αναμνήσεων

ξέσπασε πανδημία λήθης

αφανίζοντας
όλες τις ενθυμήσεις


Ποτέ δεν υπήρξα
Τίποτα δεν έχω γράψει
Αυτά τα ποιήματα δεν είναι κανενός.

Γιάννης Τόλιας

Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2016 12:54:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα