παρα-κείμενα

Που διψώ ένα στόμα να μου πει: ουρανός, και να
πλεύσουμε μαζί στο δέλτα των ελπίδων...

Οδυσσέας Ελύτης


ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ

...καίγομαι καθώς σε κοιτώ
Φοβάμαι κι όμως το ελπίζω
πρέπει να σε παρασύρω
πρέπει να μ' ανατινάξεις
μαζί, σαν ένα μετέωρο,
ως τον ουρανό
κι ύστερα αργά αποφόρια φτερών
μετά τη συνουσία
πέφτοντας
να καταποντισθούμε

Γ.Ξ. Στογιαννίδης


ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Λόγω του γυαλιού
απολαμβάνω τον απαλό ήχο της βροχής
τη νεκρική σιγή της μοναξιάς
να απομακρύνεται ανάλαφρα
πλημμυρίζοντας σταγόνα τη σταγόνα το δρόμο.
Φανταστικοί εραστές παραταγμένοι πάνω απ’ το κρεβάτι
περιμένουν το κάλεσμά μου.
Το βιβλίο για τους Έλληνες ήρωες
φώτισε αυτή τη μοναχική νύχτα.
Μιλώντας με τρόπους που δεν καταλαβαίνω
ανοίγουν τους τρυφερούς τους μηρούς
και σπάνε το φράγμα της λέξης και του σύμπαντος.

Φαντάστηκα πως σήμερα σε βρήκα
να τριγυρνάς στις σκιές ενός φτωχοσόκακου.
Παρά τη δυσοσμία των λυμάτων
ένα άρωμα σαν αυτό
που έμενε στον αέρα μετά τον έρωτά μας
μ’ έκανε να σταματήσω, ξυπνώντας με απότομα,
πίσω στο κρεβάτι μας
μέσα σου, πλάι σου,
ανασαίνοντάς σε.

Φυσικά, δεν ήσουν εσύ,
τη στιγμή που σήκωσες το βλέμμα σου
πρόσωπο ρυτιδιασμένο και πρησμένο
πραγματικότητα σκληρή και βασανιστική
μ’ έσπρωξε στον δραστήριο συνωστισμό
του δρόμου.

Είναι στιγμές σαν αυτή,
όταν το θέατρο της φαντασίας και της ελπίδας
με ξεγελά με σκέψεις πως ό,τι
συνέβη δεν ήταν αληθινό
μόνο μια δραματική σκηνή
και γρήγορα, σε λίγο, η αυλαία θα πέσει
και θα φύγουμε μαζί
χέρι χέρι
γκρινιάζοντας σαν τους άλλους
ότι δεν μας έπεισε το τέλος.

Vincent James Turner
*μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου

ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Την πάτησε μεγαλοπρεπώς, σαν ηλίθιος. Ξεκίνησε να 'ρθει εδώ, αλλά τι ήρθε να κάμει, ποιος ο σκοπός του; Όμως, αυτό δεν τον χαρακτήριζε πάντα, δεν τον έτρωγε πάντα, η έλλειψη στόχου κι η απουσία σκοπού; Κι άντε να το ξαναπεί άλλη μια, να πείσει τον εαυτό του, ο έρωτας θέλει να ξέρεις τη ρότα, θέλει κουμάντο γερό. Αλλά η ζωή του ανοησία και τρέλα, κι ως πού θα τον οδηγούσε, έπρεπε να βρει απόψε μια λύση πρώτα με τον εαυτό του, να πάψει επιτέλους να τον παραμυθιάζει, να πάψει να τον αποκοιμίζει με ψέματα.

Αν ήταν νηστικός και πένης, αν ήταν οδοιπόρος στην μπόρα, αν ήταν ναυαγός σωσμένος σ' ερημονήσι και παρά τη θέλησή των στοιχείων, χειρότερα όχι, δε θα βασανιζότανε. Θα υπήρχε πάντα μια δύναμη, ένα κάτι να τον κρατήσει, μια δύναμη αυτοτροφοδοτούμενη από το μυαλό ή από την ψυχή του, όμως θα κράταγε.

Μόνη του ελπίδα τώρα να πάψει να σκέφτεται.

Πέτρος Αυγερινός


ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΠΝΟΗ

Όποιος δε θέλει ν' αγαπήσει θα χαθεί
θα πληγωθεί δε θα 'χει τρόπο να γλυτώσει
Η μόνη ελπίδα στη ζωή
είναι του έρωτα η πνοή
ένα αεράκι που φυσάει βράδυ πρωί

Χρήστος Νικολόπουλος / Άρης Δαβαράκης
(με τον Κώστα Μακεδόνα)