παρα-κείμενα

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

38 ~ ποτέ



ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ

...Όπως και να 'χει, φαντάσου το
σ'εκείνον τον κόσμο ή σ' αυτόν που μας περιβάλλει και μας πνίγει
όπου τα πράγματα είναι όπως είναι ή όπως λένε ότι είναι
ή όπως λες ότι θα έπρεπε να είναι...
Θα ερχόμασταν τραγουδώντας
από το ίδιο μονοπάτι
κι εσύ θα άνοιγες τα χέρια
κι εγώ θα άνοιγα τα χέρια
και θα έφτανε ο ένας τον άλλον.
...
Aλλά ποτέ,
ποτέ.
Γνωρίζεις το μέγεθος αυτής της λέξης:
ποτέ;
Ξέρεις το άηχο γκρι αυτής της πέτρας:
ποτέ;
Και το θόρυβο που κάνει
πέφτοντας στο κενό:
ποτέ:

Mην την προφέρεις, άφησέ τη σε μένα.
(Όταν θα είμαι μόνος θα την προφέρω χαμηλόφωνα
μερωμένη από το κλάμα, έτσι:
.......................................ποτέ...)

Εmilio Balagas
-H Έλξη των Ομωνύμων-
* μετ: Ρήγας Κούπα



ΕΦΤΑ ΜΙΚΡΕΣ ΡΟΔΙΕΣ

Θα φυτέψω στον κήπο σου
εφτά μικρές ροδιές
για να γεύεσαι τους χυμούς
απ'τα πικρά τους ρόδια
και να μη λαχταράς τα δάκρυά μου.

Θα φυτέψω στον κήπο σου
δώδεκα κόκκινα αμπέλια
για να μεθάς απ' το χρώμα τους
και να μην ματώνεις με φιλιά
τα χείλη τα δικά μου.

Θα στολίσω τον κήπο σου
με σαράντα συντριβάνια
για να ξεγελάς την δίψα σου
και να μην με αφανίζεις
όταν πίνεις από μένα.
Και μετά
επειδή θα μισώ τον κήπο σου....

Θα ξεριζώσω τις μικρές ροδιές
για να γεύεσαι πάλι
τα δάκρυά τα δικά μου.

Θα κάψω τ' αμπέλια
για να ματώνεις τα χείλη μου
με τα φιλιά σου.

Συντρίμια θα κάνω
τα σαράντα συντριβάνια
για να με πίνεις ξανά και ξανά
εμένα να πίνεις μόνο
χωρίς ποτέ να μπορείς
να ξεδιψάσεις.

Ευγένιος Τριβιζάς


ΒOOGIE WOOGIE

Μέχρι την ώρα εκείνη δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη διάρκεια μπορεί να έχουν οι λέξεις - [όση και η ζωή μου από δω και μπρος], ούτε πόσο αμετάκλητο μπορούν να περιέχουν [ποτέ, ποτέ για πάντα].

Προσπάθησε να βολέψει τα πόδια της στο μικρό χώρο μπροστά από το κάθισμα και κρατώντας στην αγκαλιά το αγαπημένο της βιβλίο - αυτό που έπαιρνε μαζί σε κάθε της ταξίδι -, κόλλησε το πρόσωπό της στο κρύο τζάμι του παραθύρου. Τα μάτια της αναζήτησαν ένα σταθερό σημείο, μακριά στον συννεφιασμένο ορίζοντα, για να εστιάσει το βλέμμα της. Ο μονότονος ήχος των τροχών πάνω στις ράγες κρατούσε το ρυθμό της λέξης που είχε καρφωθεί μέσα της σαν πρόκα από την ώρα που αποχαιρετήθηκαν στην αποβάθρα: πο-τέ, πο-τέ, πο-τέ...

Έσφιξε το βιβλίο στην αγκαλιά της και σιγά σιγά την πήρε ο ύπνος.

Ιωάννα Μοάτσου- Στρατηγοπούλου


Ποτέ, ποτέ μαζί

Νύχτα μαγικιά - μια σκιά περνά
Σκέψου τώρα τη φωνή
που σου ’λεγε: ποτέ, ποτέ μαζί

Βάδιζα σκυφτός, ήσουν ουρανός
με των άστρων τη μουσική
μου τραγουδάς: ποτέ, ποτέ μαζί

...το στερνό σου φιλί
ξεχασμένη μουσική
μια μαχαιριά: ποτέ, ποτέ μαζί

Μίκης Θεοδωράκης / Γιάννης Θεοδωράκης

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα