παρα-κείμενα

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

57 ~ ανείπωτα



...ο ουρανίσκος μου είναι
ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν
χιλιάδες ανείπωτα λόγια.


Τάσος Λειβαδίτης


ΝΕΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Προσπάθησε να θυμηθεί το ποίημα
που είχε αρχίσει να γράφει νοερά
στη βεράντα του ξενοδοχείου με θέα τον Βεζούβιο.
Μάταια.
Οι λέξεις είχαν χαθεί
και μαζί τους η συγκεκριμένη αίσθηση
εκείνου του φθινοπωρινού πρωινού.
Το πρωινό εκείνο ήταν σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ.
Δεν είχε υπάρξει.

Όλες τις προηγούμενες ημέρες διάβαζε την Ανατομία της μελαγχολίας
αντιγράφοντας αποσπάσματα και στίχους
στο δερματόδετο τετράδιο που του είχε χαρίσει
τη μέρα που έφευγαν από τη Νάπολη.
Κάτω από την αφιέρωση
με μικροσκοπικά γράμματα
είχε σημειώσει τη φράση:

«Η αλήθεια είναι κάτι τρομακτικό.
Δεν θα πρέπει να μοιραζόμαστε με κάποιον περισσότερη απ’ όση
μπορεί ν’ αντέξει.
Κυρίως, δεν θα πρέπει να αποκαλύψουμε τη δική μας αλήθεια,
δεν θα πρέπει να εξαναγκάσουμε κάποιον να την αποδεχτεί,
να το κάνουμε να θέλει να γνωρίσει πράγματα
που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη
».

Ήθελε να της πει ότι ο κόσμος είναι πάντα
στο έλεος της ισχυρότερης αλήθειας
είτε αυτή η ισχύς υπερασπίζεται τη σωφροσύνη είτε την παραφροσύνη,
ότι μακροπρόθεσμα η αλήθεια δεν έχει σημασία,
ότι ο καθένας έχει συγκεκριμένα όρια ευαισθησίας
πέρα από τα οποία δεν υφίσταται ούτε το αληθές ούτε το ψευδές,
ότι όταν ο Νερβάλ έγραφε «Je suis l’ inconsolé
Le prince D’ Aquitaine à la tour abolie
»

ήθελε να

Δεν είπε τίποτα.
...

Χάρης Βλαβιανός


O,ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙ

Ήθελα
να ξέρω ότα τα κόκαλα της ράχης σου, όλους
τους πόρους απ' το δέρμα σου,
τις τριχίτσες του κορμιού σου.
Ν' αφήσω
το δέρμα μου όλο, τα χέρια μου,
αστραγάλους, ώμους, στήθια,
ακόμη και τη σκιά μου,
να χαραχτεί για πάντα
μαζί μ' ό,τι δικό σου
θα μου είναι για πάντα άγνωστο.
Να 'μαι η κούνια του ύπνου σου.

Denise Levertof
*μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ


Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Oι λέξεις κλωτσούσαν μέσα της και την πονούσαν. Τις ματαίωσε από μία πολύ ισχυρή αίσθηση αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού – κατ’ αυτόν κακώς εννοούμενη, όπως την είχε επικρίνει κάποιες φορές για την αδιαφορία της να διεκδικήσει κάτι που, δικαιωματικά, της ανήκε. Δεν δεχόταν ότι ήταν αυτό το υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού που της υπαγόρευε αυτή την συμπεριφορά. Ισχυριζόταν ότι το πρόβλημά της ήταν η ατολμία, η έλλειψη φιλοδοξίας, ακόμα και μια επιτηδευμένη ανωτερότητα και γενναιοφροσύνη, αλλά σ’ αυτήν ακριβώς την αντίληψή της ποντάριζε κι αυτός σήμερα. Παραμερίζοντας την εθελοτυφλία της ασφάλειας, συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν μια πάγια τακτική του' να ξεπερνάει όσο πιο ανώδυνα γι αυτόν τις δυσάρεστες καταστάσεις, όπως έκανε και σήμερα που αποφάσισε να της αναγγείλει πως θέλει να χωρίσουν. Δεν πήγε να την βρει ούτε την περίμενε στο σπίτι' προτίμησε το τηλέφωνο με την πρόφαση πως δεν ήθελε να τον δει στο χάλι που τον είχε οδηγήσει αυτή του η απόφαση... πως η σκέψη του είναι μαζί της, πως πονάει πολύ, αλλά...

Με λίγες λέξεις θα μπορούσε να τον εξουδετερώσει και να τον κάνει να νιώσει ένοχος, ανεύθυνος, ψεύτης, αγνώμων, προδότης. Ήθελε να τον απειλήσει, να τον τρομάξει, να τον βασανίσει... μετά να τον ικετέψει να μείνει και να του ζητήσει να την λυπηθεί... κι ύστερα να του πει πως τον αγαπάει και πως αν δεν είναι μαζί η ζωή της δεν έχει νόημα...

Προσποιήθηκε πως τον πίστεψε κι ενώ η καρδιά της θρυμματιζόταν υποδύθηκε για μια ακόμα φορά το ρόλο της δυνατής. «Μη νιώθεις άσχημα... σε παρακαλώ... δεν υπογράψαμε δα και συμβόλαιο. Σε καταλαβαίνω πολύ καλά... κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα. Κάποτε θα συνέβαινε και έτυχε να συμβεί πρώτα σ’ εσένα... μπορείς να πεις ότι με πρόλαβες.»

Ήξερε πως κι εκείνος δεν την πίστευε, αλλά την ώρα εκείνη του ήταν εξαιρετικά βολικό να κάνει πως την πιστεύει.

Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
- Ο χαϊδεμένος-


ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή
τα λόγια που ποτέ δε μου 'χες πει

μα εγώ τα καταλάβαινα,
παιδί και μεταλάβαινα
του έρωτά σου τ' άχραντα μυστήρια

Αφροδίτη Μάνου
(με την Τάνια Τσανακλίδου)

Ετικέτες

permalink

2 Comments:

Ανείπωτα τα λόγια των ποιητών σοφά επιλεγμένα και συνταιριασμένα…με το μαγικό σου το χεράκι. Το μόνο σχόλιο που τους πρέπει είναι άλλα λόγια ανείπωτα κομμένα εδώ για τις ανάγκες του POST
πινακωτή, πινακωτή,
με κρυμμένους πίσω απ’ το δάχτυλο στίχων της ΔΗΜΟΥΛΑ δικούς μου ευσεβείς πόθους,
απ’ το άλλο μου e-mail…. ολόκληρη η σειρά που μ’ αυτό το θέμα συνάδει:
Και να σκεφτείς πως καίγεται κάποιων μορφών ο πρόλογος μονάχα.
Τόσος καπνός από την καύση ενός προλόγου μόνο…
Όνειρο δεν ευτύχησε να μπει στο κύριο θέμα…
Όσα το αποτόλμησαν, άνοιξαν και δεν βρήκανε κανέναν:
3. Όλα τα προκληθέντα να θυμάσαι και να ξεχνάς τον πρόξενό τους – ποιος ήτανε, τι ήταν. Απ’ το συρτάρι όπου φυλάσσονται τα αζήτητα, κάθε πρωί να παίρνεις ένα στην τύχη, να το προσαρμόζεις στο κενό σου. Ζήτα τη βοήθεια των ονείρων, δίχως συμβιβασμούς με αναμνήσεις λες και είναι κληρονομική η πραγματικότητα. Γιατί όταν λέμε ονειρεύτηκα δε σημαίνει πως είδαμε στ’ αλήθεια ένα όνειρο, αλλά ότι ξυπνητοί φέρνουμε λίγο προς τα μπρος κάτι που στέκει πίσω πραγματικό μήπως το ξεχάσουμε πως μονάχα ως όνειρο μας είχε βασανίσει.
10. Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά σου, φτωχικά αλλά τίμια! Αλλού κοιμάται αυτή κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν. Μόνο καμιά φορά σε πειραματισμούς την παρασύρει η περιέργεια – όφις προγενέστερος και πιο φανατικός απ’ τον νερόβραστον εκείνον με το μήλο… Δοκίμασε, σου λέει η μοναξιά σου, μη φοβάσαι, δεν έχεις τι να χάσεις! Και σε πείθει να κουλουριάζεται πνιχτά, να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη πάνω στο διαθέσιμο αέρα που αφήνεις προσπερνώντας. Απόλαυση πολύ μοναχικότερη από τη στέρησή της! «Περίακτοι συμβολισμοί ντύνουν κατάσαρκα είλωτες υπερρεαλισμούς
για την αντιγραφή:
with a ukulele
κατά e-κόσμο: κ ART ά SOS
in MEDIAS Res 69 Χρυσηίδες Ρέμβης στο
www.afterzed.gr/kartasos
όπου λέξεις παντογνώστριες, με εικόνες μεταξένιων συνειρμών
σέρνουν λυρικό χορό πάνω στην ελάχιστη πραγματικότητα στίχων

Τρίτη, Μαρτίου 27, 2007 3:48:00 μ.μ.  

Ανείπωτα και τα δικά μου για μια απάντηση κατά πως ταιριάζει. Μέχρι να καταμοσχεύσω ολόκληρη τη σειρά κόβω τα κλαράκια 3 και 10 και παραπέμπω στις "λέξεις" που η Σελάνα άφησε τους ίδιους στίχους της Δημουλά.

Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007 1:47:00 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα