παρα-κείμενα
Δευτέρα, Ιουνίου 12, 2006
27 ~ αναμνήσεις, ii
Nancy Medina: Summer's Memory
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ
Απομακρύνεσαι στη δίνη της ανάμνησης. Σκαλίζω τη μορφή σου στο εβένινο προσωπείο της νύχτας, αγρικώ μονάχα την ηχώ των βημάτων σου - δαχτυλίδια καπνού στοιχειώνουν τη θύμησή σου. Αγκαλιάζω τη φθινοπωρινή ομίχλη των ματιών σου, απλώνω τους κυνόδοντές μου στο λευκό σου δέρμα - ωχρή χαμογελάς μες στην ισχνή αγκαλιά μου. Θλιμμένοι στεναγμοί γλιστρούν μέσ’ απ’ τα χείλη σου, μια γεύση από θειάφι κεντάει τον αγέρα, απ’ τις μισάνοιχτες γρίλιες του παραθύρου φτάνει απρόσκλητη η λάμψη της
Mιχάλης Παπαντωνόπουλος
MAXΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗ
να έχω ανάμεσα στα χέρια ώρα πολλή μια σκιά
με τον ήλιο καταπρόσωπο
η ανάμνησή σου με καταδιώκει ή με παρασύρει
χωρίς λυτρωμό
χωρίς διαφυγή χωρίς σταματημό χωρίς καταφυγή
χωρίς λαλιά χωρίς αέρα....
Cesar Moro
-H Έλξη των Ομωνύμων-
*μετ: Ρήγας Κούπα
Τ' ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕΪ ΣΟΝΑΓΚΟΝ
Έτσι με αγάπησε: To μαυράδι των ματιών του στο μισόφωτο - τόσο συγκλονισμένο από την επιθυμία, τόσο έντονο ώστε δεν κάνει τίποτε άλλο, δεν ανασαίνει καν. Κι ύστερα η στιγμή που με ανασαίνει, χωρίς τέλος.
Δεν μπορώ να θυμηθώ έπειτα από πόσο καιρό πήγαμε στο νησί της Εσωτερικής Θάλασσας. Ο καιρός ήταν υπέροχος (φυσικά - όλα ήταν υπέροχα). Ένιωθα τόσο ζωντανή που ντρεπόμουν να περπατώ στο δρόμο, επειδή πίστευα ότι οι άνθρωποι θα το έβλεπαν στο πρόσωπό μου και θα προσβάλλονταν που δεν μπορούσα να κρύψω τα συναισθήματά μου... Ξαναζώ αυτές τις βραδιές στιγμή προς στιγμή, την αίσθηση της δροσερής άμμου, τις έντονες μυρωδιές στο θαλασσινό αέρα, το ζωντάνεμα του δέρματός μου από το μαντίλι στο λαιμό μου. Το ζωντάνεμα του δέρματός μου...
Δεν μπορώ να θυμηθώ έπειτα από πόσο καιρό πήγαμε στο νησί της Εσωτερικής Θάλασσας. Ο καιρός ήταν υπέροχος (φυσικά - όλα ήταν υπέροχα). Ένιωθα τόσο ζωντανή που ντρεπόμουν να περπατώ στο δρόμο, επειδή πίστευα ότι οι άνθρωποι θα το έβλεπαν στο πρόσωπό μου και θα προσβάλλονταν που δεν μπορούσα να κρύψω τα συναισθήματά μου... Ξαναζώ αυτές τις βραδιές στιγμή προς στιγμή, την αίσθηση της δροσερής άμμου, τις έντονες μυρωδιές στο θαλασσινό αέρα, το ζωντάνεμα του δέρματός μου από το μαντίλι στο λαιμό μου. Το ζωντάνεμα του δέρματός μου...
Jan Blensdorf
*μετ: Τίνα Θέου
TA KAΡΕΛΙΑ
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα…
Θυμάμαι...
Το άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούριο καθρέφτη
…θα έβλεπες τον ήλιο να πέφτει
Θυμάσαι ;
Ώρα σου καλή - όπου και να 'σαι
Τίποτα δεν βρήκαμε ν' αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...
Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου
Ετικέτες αναμνήσεις
6 Comments:
είναι η επαλήθευση της αφαίρεσης
της ζωής των πράξεων.
Γ.Τ.
[ συγχωρείστε με αν δεν ερμηνεύω σωστά... με μπερδεύετε λιγουλάκι εσείς οι ποιητές... :-) ]
"Κάποτε θα ξέρω
πως υποκύπτει κανείς
στη λήθη"
Γ.Τ.
Νυκτερία ληθοκτόνος
εκτρέφουσα
τις ωδικές λέξεις μου
ολολύζουσα ανάμνησις
πίπτεις δακρύμορφος
και ακμάζεις επί χάρτου
Σβέννυται ο μαρασμός
και πλημμυρίς ευώδης
με κατακλύζει
Μεθύσκω
των ωχρών ονείρων
τη θωπεία
Των ευγλώττων ηδονών
ατενίζω
τους ψιθυρισμούς
Αφιπτάμενος των στεναγμών
κρημνίζω στο έρεβος
τις οιμωγές του νόστου
Την πρωίαν
θα ημερώσει
η έξαψις
και τεθλιμμένη αύρα
τους στίχους μου
θα διασπείρει
Ου δύναμαι
εις το διηνεκές
Αγρυπνείν.
Γ.Τ.
Απεγνωσμένη
ανάμνηση ζητάει
αναβίωση.
Γιάννης Τόλιας
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα