παρα-κείμενα

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

21 ~ τίποτα, i

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Norma Minkowitz: Νοthing to nothing

ΑΠ’ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

Στον παλιό καναπέ καθισμένη
μ' ένα φως αλογόνου λουσμένη
την κλωστή της περνά σιωπηλά
απ' το τίποτα

το σκοτάδι της γνέφει απ' το τζάμι
τα πλοκάμια του πετά μα δεν φτάνει ως
το άπληστο πλάσμα, γαντζωμένο γερά
απ' το τίποτα

με το μάτι θολό μελετώ στα κρυφά
την ανήλεη μάχη όπου πάντα νικά
όποιος κάθε αυγή τη ζωή αρχινά
απ' το τίποτα
[...]
«έι!» της κάνω «από που έμαθες πώς
να ημερεύεις το σκότος να βόσκει απ’ τη χούφτα σου φως;»
κι αυτή μου απαντά γελαστά
«απ' το τίποτα!»

Σάκης Σερέφας
-συλλογή: Aπ' το τίποτα-


Image Hosted by ImageShack.us
ΑΠΟΨΕ ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Πέφτει το χιόνι
Και στρώνει το κρεβάτι του στερνού σου έρωτα.
Το λένε Σιωπή κι είναι τα μάτια του αστέρια μαύρα.
...
Απόψε πέφτει το χιόνι,
και ταξιδεύεις μονάχα με της μνήμης το νήμα’
ντυμένη στη μοναξιά σου,
το κορμί σου έπαψε να τραγουδάει
και από πάνω σου ό,τι είχες φτερωτό ξεκόβει
χρόνο με το χρόνο.

Το λένε Μυστικό κι είναι τα μάτια του απύθμενα πηγάδια.

Το λένε Τίποτα, κι ωστόσο το κοιτάς
σάμπως να ξαναρχίζανε τα νιάτα σου σ’ άλλον πλανήτη,
παντοτινά καθηλωμένα στον έρωτα
και στο χρόνο.

Marie-Paule Thierry
-Σύγχρονη Γαλλική Ποίηση του Βελγίου-
*μτφ:
Σωτήρης Τσαμπηράς

Image Hosted by ImageShack.us
Η ΨΥΧΗ ΤΟ ΒΑΖΕΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ

Λένε πως όταν περνάει ο καιρός, η ζωή αποκτά διαφάνεια και καθαρότητα. Άφησα τον καιρό να περάσει, άφησα τη σκόνη από τα γεγονότα να κατακάτσει' τις επιθυμίες, τους φόβους, τόση λαχτάρα για τόσα πολλά, τα ξεκόλλησα ένα-ένα από πάνω τους, σαν θρύψαλα γυαλιών μέσα από ζωντανή σάρκα. Κάθομαι τώρα και τα κοιτάζω, παρατηρώ το κουφάρι τους, και μου μοιάζουν ακόμη πιο παράξενα, ακόμη πιο άυλα κι εξωπραγματικά - ακόμη λιγότερο γεγονότα. Τίποτε για να διηγηθώ.

Κώστας Κατσουλάρης

Image Hosted by ImageShack.us
ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται αυστηρός
μετρά τις απουσίες σου
να βρει τις τιμωρίες σου

Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται σκληρός
κι όσα άκαιρα καρπίζουνε
σαν μοναξιά στοιχίζουνε

Τελειώσανε τ' αστεία μας
- ιδού η τραγωδία μας:

να θες να πεις τ' ανείπωτα
και να μη βρίσκεις τίποτα


Ηλίας Λιούγκος / Ζωή Παναγιωτοπούλου

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα