παρα-κείμενα

Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

55 ~ οι άνεμοι, i

.

Στα γοργά τα πλοία, οι άνεμοι,
στα βάθη του πελάγου,
ανοίγουν δρόμους.

Ευριπίδης
*μτφ: Κωνσταντίνος Τσάτσος


ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Να 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,
και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Και να 'ν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά,
για άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα - με γυάλινα πανιά- πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών - στα χάη.

Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου -φως μου-
καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί-
βγούμε απ' την τρικυμία του κόσμου...

Γιάννης Σκαρίμπας


H AΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

"Το κορμί της νύχτας" είπε, και πρόσθεσα: "είναι σπίτι
για τις πληγές και τις ημέρες τους..." Αρχίσαμε

καταπώς αρχινά η αυγή, να μπαίνουμε στο χώρο της σκιάς
τα όνειρά μας σμίγουν
καθώς ο ήλιος ανοίγει τους ανθούς του: "Θα έρθει
αφρός που θα καλύπτεται από θάλασσα"-

Πλησιάζαμε τα όριά μας...................σηκωθήκαμε
κοιτάζοντας προς τον άνεμο που έσβηνε τα ίχνη μας, ψυθυρίσαμε πως
θα επαναλάβουμε τις συναντήσεις μας,
και χωριστήκαμε...

Άδωνης [Αli Ahmad Said]
-Οι αναλογίες και οι αρχές-
*μτφ: Eλένη Κονδύλη-Μπασούκου


ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ

Ο άνεμος λυσσάει στη λεωφόρο. Τα δέντρα σκύβουν και λυγίζουν, πότε απ' τη μια, πότε απ' την άλλη. Αχτίδες φεγγαριού βουτάνε και ξεχύνονται με δύναμη στη βροχή. Μα η αχτίδα της λάμπας πέφτει κατευθείαν από το παράθυρο. Το κερί καίει, άκαμπτο και ακίνητο. Περιπλανώμενο μέσα στο σπίτι, ανοίγοντας τα παράθυρα, ψιθυρίζοντας για να μη μας ξυπνήσει, το στοιχειωμένο ζευγάρι αναζητά τη χαρά του.

«Εδώ κοιμόμασταν» λέει αυτή. Κι αυτός προσθέτει: «Αμέτρητα φιλιά». «Πρωινό ξύπνημα — » «Ασήμι ανάμεσα στα δέντρα —» «Επάνω —» «Στον κήπο — «Όταν ερχόταν το καλοκαίρι —» «Όταν χιόνιζε το χειμώνα —» Οι πόρτες συνεχίζουν να κλείνουν μακριά, χτυπώντας ελαφρά σαν τον παλμό μιας καρδιάς.

Πλησιάζουν· σταματούν στην είσοδο. Ο άνεμος κοπάζει, η βροχή γλιστρά ασημένια πάνω στο τζάμι. Τα μάτια μας σκοτεινιάζουν· δεν ακούμε βήματα δίπλα μας· δε βλέπουμε καμιά κυρία να απλώνει το στοιχειωμένο μανδύα της. Τα χέρια του προστατεύουν το φανάρι. «Κοίτα!» μουρμουρίζει. «Κοιμούνται βαθιά. Ο έρωτας φωλιάζει στα χείλη τους».

Virginia Woolf
-Ένα στοιχειωμένο σπίτι και άλλα διηγήματα -
*μτφ: Αλεξάνδρα Παναγή



ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Μεσ' στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας

Ελένη Καραΐνδρου / Αρλέτα
(με την Τάνια Τσανακλίδου)

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα