παρα-κείμενα
Τρίτη, Απριλίου 03, 2007
60 ~ αντίο, i
.
άξιον εστί...
το «αντίο» στα τσίνορα που λίγο λάμπει
και μετά ο για πάντοτε θολός κόσμος
Οδυσσέας Ελύτης
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό
σταθμό. Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν
έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας
Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή συγ-
κατάθεση, τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος
ο κόσμος του - πουλόβερ, βιβλία, γράμματα...
Επρεπε να 'ρχονταν τα πράγματα αλλιώς, μα το θελήσαμε τάχα
Άχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.
Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου,
τόση ερημιά
Έβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε
φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα
Nίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
ΠΑΛΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Ακόμη και ο πιο ανώδυνος χωρισμός κρύβει θλίψη μέσα του.
Ό,τι είδαμε και ήμασταν χάθηκε,
έπεσε απ' τα μάτια μας κι έσβησε
στοιβάζοντας άλλο ένα φθινόπωρο στα στήθη μας.
Ακόμη και ο πιο ανώδυνος χωρισμός κρύβει θλίψη μέσα του
αλλά όταν οι εραστές πάρουν τον δρόμο τους
η καρδιά φλέγεται χωρίς να λιώνει, ξεριζωμένη αλλά όχι χωρίς ρίζες
πολύ βαριά για να την κρατήσεις.
Ακόμη κι αν μοιραστήκαμε τη σκιά ενός δέντρου στον δρόμο
εκείνες οι ζωές μας πέταξαν σαν σκιές'
ή αν νιώσαμε ευτυχισμένοι κοιτάζοντας ένα ηλιοβασίλεμα
ο ήλιος μας έδυσε μαζί μ' εκείνη την ευτυχία σε θάλασσα σκοτεινή.
Αμίρ Ορ
* μτφ: Χάρης Βλαβιανός
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ
άξιον εστί...
το «αντίο» στα τσίνορα που λίγο λάμπει
και μετά ο για πάντοτε θολός κόσμος
Οδυσσέας Ελύτης
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό
σταθμό. Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν
έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας
Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή συγ-
κατάθεση, τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος
ο κόσμος του - πουλόβερ, βιβλία, γράμματα...
Επρεπε να 'ρχονταν τα πράγματα αλλιώς, μα το θελήσαμε τάχα
Άχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.
Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου,
τόση ερημιά
Έβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε
φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα
Nίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
ΠΑΛΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Ακόμη και ο πιο ανώδυνος χωρισμός κρύβει θλίψη μέσα του.
Ό,τι είδαμε και ήμασταν χάθηκε,
έπεσε απ' τα μάτια μας κι έσβησε
στοιβάζοντας άλλο ένα φθινόπωρο στα στήθη μας.
Ακόμη και ο πιο ανώδυνος χωρισμός κρύβει θλίψη μέσα του
αλλά όταν οι εραστές πάρουν τον δρόμο τους
η καρδιά φλέγεται χωρίς να λιώνει, ξεριζωμένη αλλά όχι χωρίς ρίζες
πολύ βαριά για να την κρατήσεις.
Ακόμη κι αν μοιραστήκαμε τη σκιά ενός δέντρου στον δρόμο
εκείνες οι ζωές μας πέταξαν σαν σκιές'
ή αν νιώσαμε ευτυχισμένοι κοιτάζοντας ένα ηλιοβασίλεμα
ο ήλιος μας έδυσε μαζί μ' εκείνη την ευτυχία σε θάλασσα σκοτεινή.
Αμίρ Ορ
* μτφ: Χάρης Βλαβιανός
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ
Άργησες πολύ σήμερα... Είναι η τελευταία φορά που αργώ, δεν θα χρειαστεί να με περιμένεις ξανά. Τον περίμενε χαζεύοντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Μόλις τον άκουσε ρύθμισε την ένταση στο μηδέν και σηκώθηκε να τον υποδεχθεί. Το λες συχνά, αλλά σπάνια το καταφέρνεις... Δεν τον κατάλαβε, θα γίνει σαφέστερος. Εννοώ πως απόψε κιόλας θα φύγω και δεν θα ξαναγυρίσω... τελειώσαμε... λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να είμαι άλλο μαζί σου. Θέλεις να φύγεις; Οπισθοχώρησε με τα μάτια ορθάνοιχτα από την έκπληξη.
Όπως ακριβώς το είχε φανταστεί, η έκπληξη ήταν οδυνηρή, σε λίγο τα μάτια της θα σκοτείνιαζαν, μετά θα βούρκωναν και τέλος θα ξεσπούσε σε κλάματα. Η φωνή της θα έσπαζε... γιατί; πώς μπορεί να της το κάνει αυτό; μήπως είναι ένα αστείο; όμως το είχε πάρει απόφαση και δεν σκόπευε να κάνει πίσω. Αν δεν της το είχε ανακοινώσει μέχρι σήμερα ήταν γιατί έψαχνε να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να το διεκπεραιώσει γρήγορα και ανώδυνα, ανώδυνα για τον ίδιο, για εκείνη θα ήταν δύσκολο και οδυνηρό. Τον αγαπούσε πολύ, του είχε αφεθεί να την καθορίζει και να την εξουσιάζει τόσο που να τον κάνει να νιώθει σαν μικρός θεός. Την ώρα που καλούσε το ασανσέρ είχε νιώσει να λιποψυχεί, σίγουρα θα κατέρρεε χωρίς αυτόν, πώς θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα; πώς θα τα καταφέρει μόνη της; Oι δισταγμοί βάρυναν για πολύ λίγο μέσα του, δεν θα το ανέβαλε άλλο. Την ώρα που έβαζε το κλειδί στην πόρτα ήταν ήδη έτοιμος να περάσει στην επόμενη στιγμή.
Ώστε θέλεις να φύγεις... Δεν ήθελε να το πιστέψει, αλλά τώρα θα καταλάβει πως δεν έχει καμμία ελπίδα. Nαι, θέλω να φύγω, να διακόψουμε... να χωρίσουμε... πώς το λένε; Είναι οριστική η απόφασή σου; Ανέκκλητη, ας μην το συζητάμε άλλο. Στράφηκε προς την μπαλκονόπορτα, δεν άντεχε να την δει να καταρρέει μπροστά του, ίσως δεν ήταν τόσο αποφασισμένος όσο νόμιζε. Ξέρεις, ίσως δεν.... Τον πρόλαβε. Nαι, ας μην το συζητάμε άλλο... ας πούμε μόνο αντίο... ήταν καλά όσο είμαστε μαζί. Την επόμενη στιγμή, είχε ξαναπάρει τη θέση της στον καναπέ και είχε αποκαταστήσει τον ήχο της τηλεόρασης.
Όπως ακριβώς το είχε φανταστεί, η έκπληξη ήταν οδυνηρή, σε λίγο τα μάτια της θα σκοτείνιαζαν, μετά θα βούρκωναν και τέλος θα ξεσπούσε σε κλάματα. Η φωνή της θα έσπαζε... γιατί; πώς μπορεί να της το κάνει αυτό; μήπως είναι ένα αστείο; όμως το είχε πάρει απόφαση και δεν σκόπευε να κάνει πίσω. Αν δεν της το είχε ανακοινώσει μέχρι σήμερα ήταν γιατί έψαχνε να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να το διεκπεραιώσει γρήγορα και ανώδυνα, ανώδυνα για τον ίδιο, για εκείνη θα ήταν δύσκολο και οδυνηρό. Τον αγαπούσε πολύ, του είχε αφεθεί να την καθορίζει και να την εξουσιάζει τόσο που να τον κάνει να νιώθει σαν μικρός θεός. Την ώρα που καλούσε το ασανσέρ είχε νιώσει να λιποψυχεί, σίγουρα θα κατέρρεε χωρίς αυτόν, πώς θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα; πώς θα τα καταφέρει μόνη της; Oι δισταγμοί βάρυναν για πολύ λίγο μέσα του, δεν θα το ανέβαλε άλλο. Την ώρα που έβαζε το κλειδί στην πόρτα ήταν ήδη έτοιμος να περάσει στην επόμενη στιγμή.
Ώστε θέλεις να φύγεις... Δεν ήθελε να το πιστέψει, αλλά τώρα θα καταλάβει πως δεν έχει καμμία ελπίδα. Nαι, θέλω να φύγω, να διακόψουμε... να χωρίσουμε... πώς το λένε; Είναι οριστική η απόφασή σου; Ανέκκλητη, ας μην το συζητάμε άλλο. Στράφηκε προς την μπαλκονόπορτα, δεν άντεχε να την δει να καταρρέει μπροστά του, ίσως δεν ήταν τόσο αποφασισμένος όσο νόμιζε. Ξέρεις, ίσως δεν.... Τον πρόλαβε. Nαι, ας μην το συζητάμε άλλο... ας πούμε μόνο αντίο... ήταν καλά όσο είμαστε μαζί. Την επόμενη στιγμή, είχε ξαναπάρει τη θέση της στον καναπέ και είχε αποκαταστήσει τον ήχο της τηλεόρασης.
Ιωάννα Μοάτσου - Στρατηγοπούλου
ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΕΙ Η ΩΡΑ
Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί
Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δύο
στο πικρότερο αντίο
στο πικρότερο φιλί
Κι όταν σημάνει η ώρα
τότε καρδιά μου χρυσή
τη μεγαλύτερη μπόρα
θα την περάσεις εσύ
Άκης Πάνου
ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΕΙ Η ΩΡΑ
Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί
Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δύο
στο πικρότερο αντίο
στο πικρότερο φιλί
Κι όταν σημάνει η ώρα
τότε καρδιά μου χρυσή
τη μεγαλύτερη μπόρα
θα την περάσεις εσύ
Άκης Πάνου
Ετικέτες αντίο, Ι.Σ.Μ.-κείμ. 2
5 Comments:
Και τι μπορώ να πω για σένα που να’ ναι εσύ
..
θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς.
Και πως μπορώ να σε θυμάμαι και να’ σαι εσύ
..
[Οδυσσέας Ιωάννου]
ΥΓ. Μέχρι πρόσφατα έβλεπα μέχρι το post #53, παρόλο που πατούσα το link “επιστροφή στην σημερινή εικόνα του blog”.
Μετά τους αγριόκυκνους, άλλη μία ωραία πρόταση.
Το ανεβάζω πάραυτα.
(για το πρόβλημα που είχες δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβη - σ' εμένα λειτουργούσε κανονικά το μπλογκ)
Καλό ηλιοβασίλεμα :)
μήπως αδημονείς να βασιλέψει ο ήλιος για να ανατείλει η ...σελάνα;
Τότε ας διασκευάσουμε τη Σαπφώ:
ανέτειλεν μεν α Σελάνα και Πληιάδες...
Όπως ένα όστρακο
ερμητικά θα κλείσω
την αποδημητική φωνή σου
Αντίο.
Γ.Τ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα