παρα-κείμενα
Κυριακή, Απριλίου 15, 2007
62 ~ Καβάφης, i
.
Και μού 'λεγε ο φίλος μου: μη γράφεις
ποτέ κρυμμένα όπως ο Καβάφης
Διονύσης Καψάλης
-Αισθηματική αγωγή-
ΣΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ
...Και βέβαια τον ποθούσαμε,
αλλά πιο πολύ - έχουμε
το σώμα ο ένας του άλλου, που είναι ίσως καλύτερο
γιατί είναι οικείο.
Να μπούμε στ' άλλο σώμα θέλαμε, όπως ακριβώς
βούτηξε αυτός ανέμελα
απ' τη μικρή αποβάθρα,
σίγουρος για τον εαυτό του' ο κολυμβητής
γίνεται μορφή καθαρή, το απόλυτο σχήμα
για το νερό που σχίζεται στα δύο. Και μία μόνο αμφιβολία
να υπήρχε στο κεφάλι του, θα είχε, νομίζω, εξαφανιστεί,
ή θα ήταν κάποιος άλλος,
και καθώς τον φαντάζομαι, ο νους μου πάει
στον Καβάφη, σε πλαγιάσματα μέσα σε κάμαρες κλειστές στον πάνω όροφο.
Πρέπει να ήταν η δικιά του μια ζωή της πάνω κάμαρας,
γεμάτη απ' την ανάμνηση του τι έγινε εκεί πέρα,
σιμά στο ράφι με τα βάζα, όπου η κουρτίνα
θα έκρυβε το μισό κρεβάτι
με τη σκιά από τον ήλιο του μεσημεριού.
Κάποιος που θα τον είχε συναντήσει στο αμάξι το κλεισμένο,
ή κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη με μαντίλια,
κάποιος που θα μπορούσε να τον φέρνει στο νού.
Mark Doty
-"Στον Καβάφη" και άλλα ποιήματα, Ποίηση τ.24-
* μτφ: Δημήτρης Παπανικολάου
TΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Είδε τον κόσμο καθαρά
μέσα στο πέρασμα του χρόνου,
είδε τη λύπη, τη χαρά,
τον ξεπεσμό και τη φθορά,
με τη διαύγεια του πόνου.
Του έρωτα την ηδονή
το δόσιμό του και τα πάθη,
τα ονειρεύτηκε πολύ,
όταν το σώμα αναπολεί
και το μυαλό τα ξαναπλάθει.
Είδε τις πόλεις που περνούν,
που λάμπουν κάποτε και σβήνουν,
τα πρόσωπα όταν γερνούν,
όταν θυμούνται και γυρνούν
στο φώς που πίσω τους αφήνουν.
Διονύσης Καψάλης
–Στον τάφο του Καβάφη-
ΝΥΧΤΕΡΩΤΑΣ
Νίκος Κ. Νικηταρίδης
-Λογοτεχνικά οράματα από την καβαφική ποίηση-
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ
Οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια
που κλέβουνε το φως και το σκορπούν
τα δειλινά σε έρημα δωμάτια
εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν
Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη
σα δέντρα κρεμασμένα στη βροχή
στιχάκια γράφουν σ' ένα Καλαντάρι
και στις καρδιάς τα φύλλα μιαν ευχή
Ο χρόνος του Γενάρη γκρίζα δάφνη
παράθυρα της μνήμης ανοιχτά
αναπολεί τον ποιητή Καβάφη
την Αλεξάνδρεια αποχαιρετά.
Παντελής Θαλασσινός / Ηλίας Κατσούλης
Και μού 'λεγε ο φίλος μου: μη γράφεις
ποτέ κρυμμένα όπως ο Καβάφης
Διονύσης Καψάλης
-Αισθηματική αγωγή-
ΣΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ
...Και βέβαια τον ποθούσαμε,
αλλά πιο πολύ - έχουμε
το σώμα ο ένας του άλλου, που είναι ίσως καλύτερο
γιατί είναι οικείο.
Να μπούμε στ' άλλο σώμα θέλαμε, όπως ακριβώς
βούτηξε αυτός ανέμελα
απ' τη μικρή αποβάθρα,
σίγουρος για τον εαυτό του' ο κολυμβητής
γίνεται μορφή καθαρή, το απόλυτο σχήμα
για το νερό που σχίζεται στα δύο. Και μία μόνο αμφιβολία
να υπήρχε στο κεφάλι του, θα είχε, νομίζω, εξαφανιστεί,
ή θα ήταν κάποιος άλλος,
και καθώς τον φαντάζομαι, ο νους μου πάει
στον Καβάφη, σε πλαγιάσματα μέσα σε κάμαρες κλειστές στον πάνω όροφο.
Πρέπει να ήταν η δικιά του μια ζωή της πάνω κάμαρας,
γεμάτη απ' την ανάμνηση του τι έγινε εκεί πέρα,
σιμά στο ράφι με τα βάζα, όπου η κουρτίνα
θα έκρυβε το μισό κρεβάτι
με τη σκιά από τον ήλιο του μεσημεριού.
Κάποιος που θα τον είχε συναντήσει στο αμάξι το κλεισμένο,
ή κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη με μαντίλια,
κάποιος που θα μπορούσε να τον φέρνει στο νού.
Mark Doty
-"Στον Καβάφη" και άλλα ποιήματα, Ποίηση τ.24-
* μτφ: Δημήτρης Παπανικολάου
TΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Είδε τον κόσμο καθαρά
μέσα στο πέρασμα του χρόνου,
είδε τη λύπη, τη χαρά,
τον ξεπεσμό και τη φθορά,
με τη διαύγεια του πόνου.
Του έρωτα την ηδονή
το δόσιμό του και τα πάθη,
τα ονειρεύτηκε πολύ,
όταν το σώμα αναπολεί
και το μυαλό τα ξαναπλάθει.
Είδε τις πόλεις που περνούν,
που λάμπουν κάποτε και σβήνουν,
τα πρόσωπα όταν γερνούν,
όταν θυμούνται και γυρνούν
στο φώς που πίσω τους αφήνουν.
Διονύσης Καψάλης
–Στον τάφο του Καβάφη-
ΝΥΧΤΕΡΩΤΑΣ
Μια νύχτα...................
...Κ' εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης -
.Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
.....Δυο σώματα πάθους, δυο ερωτικά κορμιά, δυο αρχέγονοι σκαραβαίοι έσπρωχναν το βώλο του πόθου, που στιγμή με τη στιγμή μεγάλωνε, γιγαντωνόταν και γέμιζε ασφυκτικά το δωμάτιο, κάνοντας τα μηλίγγια των παραθύρων να χτυπούν σαν δαιμονισμένα.
.....Τα χείλη, πεταλούδες, πετούσαν και ρουφούσαν κάθε στάλα γύρης του ιδρώτα που μαλάκωνε το μελαψό δέρμα. Τα χέρια, φελούκες, έπλεαν στον μελανό Νείλο των πυκνών μαλλιών, προκαλώντας κύματα ανατριχίλας στις ρώγες, στην κοιλάδα των βασιλέων της ηδονής. Μοναδικός μάρτυρας, πάνω στο ξεχαρβαλωμένο κομοδίνο, ένα ζευγάρι οβάλ, κομψά γυαλιά...
Νίκος Κ. Νικηταρίδης
-Λογοτεχνικά οράματα από την καβαφική ποίηση-
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ
Οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια
που κλέβουνε το φως και το σκορπούν
τα δειλινά σε έρημα δωμάτια
εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν
Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη
σα δέντρα κρεμασμένα στη βροχή
στιχάκια γράφουν σ' ένα Καλαντάρι
και στις καρδιάς τα φύλλα μιαν ευχή
Ο χρόνος του Γενάρη γκρίζα δάφνη
παράθυρα της μνήμης ανοιχτά
αναπολεί τον ποιητή Καβάφη
την Αλεξάνδρεια αποχαιρετά.
Παντελής Θαλασσινός / Ηλίας Κατσούλης
Ετικέτες Καβάφης
9 Comments:
«Κάθε κορμί έχει τη δική του κόλαση
το δικό του καμίνι,
κάθε κορμί εκλιπαρεί με το δικό του τρόπο,
αγκαλιάζει με μια δική του απελπισία,
σπρώχνει τον έρωτα ως το θάνατο,
σπρώχνει τον έρωτα σ’ ένα δωμάτιο με καθρέπτες,
ποιος είσαι; ποιος είναι ο άλλος;
μένεις ακίνητος, να σε χαϊδεύουν, σαν νεκρός,
το χρώμα των ματιών αλλάζει, γίνεται σκούρο,
μαύρο, μαβί της μοναξιάς, το ξένου φιλιού.
Κάθε κορμί έχει τον ιδρώτα του,
τη δική του μεταφυσική,
αχ, μόνο που πρέπει συνεχώς να κάνεις αναγωγές,
αφαιρέσεις, θεωρίες και τα σχετικά,
ειδεμή βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή
γι’ αυτή τη σάρκα που κοιμάται δίπλα σου,
γι’ αυτό το αξύριστο μούτρο το άγνωστο που ροχαλίζει πλάι σου
έχοντας ληστέψει την αγκαλιά σου και το σπέρμα σου»
Διότι ΤΕΛΙΚΑ
«Τι πονάει πιο πολύ;» Ρωτάει ο ίδιος ποιητής ανακεφαλαιώνοντας τη μεταφυσική του.
«Η ερημιά, που αργά μα σταθερά σε φαρμακώνει
στάζοντας στάλα-στάλα το δηλητήριο της
μες στο βλέμμα σου;
ή ο έρωτας τάχα – αυτό που λένε τέλος πάντων, έρωτα-
που σε σταυρώνει κάθε μέρα
μπήγοντας ένα καινούργιο καρφί κάθε στιγμή,
που σου σκουπίζει ατάραχος το αίμα,
σε τυλίγει προσεκτικά στα σάβανά του
πνίγοντας τις φωνές,
σκεπάζοντας με τσόχα μαύρη κατάμαυρη τα πάντα
σαν το τετέλεσται της Μεγάλης Παρασκευής….»
για την αντιγραφή
with a ukulele
κατά e-κόσμο: κ ART ά SOS
in MEDIAS Res 69 Χρυσηίδες Ρέμβης στο
www.afterzed.gr/kartasos
όπου λέξεις παντογνώστριες, με εικόνες μεταξένιων συνειρμών
σέρνουν λυρικό χορό πάνω στην ελάχιστη πραγματικότητα στίχων
with a ukulele, μου υπενθυμίζεις, εμμέσως πλην σαφώς, την παράλειψή μου. Ο Αγγελάκης έχει μεταφράσει το ποίημα του Ίαν Γιανκ "Για τον Κωνσταντίνο Καβάφη"
...καμιά φορά,
θυμάμαι τις σιωπές μου,
το χαμένο χρόνο μου
τη γραμμή των καμένων κεριών
και, Καβάφη, απελπίζομαι μαζί σου...
Τώρα υπάρχει υλικό για νέο ποστ.
Καβάφης 2
σ' ευχαριστώ!
Μόλις είδα τα νέα posts. Επέστρεψες. Παρολ’ αυτά αξίζει, νομίζω, να ακούσουμε το «Επέστρεφε», αν το έχεις, από τον «Γέρο της Αλεξάνδρειας».
με συνέλαβες την ώρα που ετοιμαζόμουν να αλλάξω τραγούδι. Προγραμμάτιζα το "Θάλασσα του πρωϊού" από την Τετραλογία του Δήμου Μούτση, για να ταιριάζει και με το τελευταίο ποστ αλλά δεν το έχω στον υπολογιστή.
Μέχρι να το βρω, θα ανεβάσω το "Μην πάμε απόψε πουθενά" μόνο μια βόλτα μακρινή στην παραλία
Ξενυχτάμε, ε;
Ωραία επιλογή (κι) αυτή. "..δεν μπορώ
αυτά που θέλω να σου δίνω
δεν μπορώ
στους δρόμους όπου περπατώ
πρέπει το χέρι σου ν' αφήνω.."
Ξενυχτάμε, ναι. Δεν φταίω εγώ. Αν είσαι ξύπνια βγες λίγο έξω να δεις την ολόγιομη Σελήνη. Αυτή φταίει.
Καλό μήνα :)
Ευκαιρία να γράψω ένα πολυαγαπημένο μου ποίημα. Ελύτης, από τα Ετεροθαλή:
Τόσο μου ομόρφυνες τη δυστυχία - που ξέρω:
Μόνο σε Σένα θα το πω παλιά θαλασσινή Σελήνη μου.
Ήτανε στο νησί μου κάποτες κει που αν δε γελιέμαι
πριν χιλιάδες χρόνους η Σαπφώ κρυφά
σ' έφερε μες στον κήπο του παλιού σπιτιού μας
κρούοντας βότσαλα μες στο νερό ν' ακούσω
πως σε λένε Σελάνα και πως εσύ κρατείς
επάνω μας και παίζεις τον καθρέφτη του ύπνου.
(Παλαιά και νέα Ωδή)
---
Kαι βέβαια το θέλω το τραγούδι!
Kαλό μήνα, επίσης.
---
Ευχαρίστως να στο στείλω αλλά στο προφίλ σου δεν φαίνεται το email σου και δεν ξέρω άλλον τρόπο. Αν θες στείλε μου 1 email και θα το έχεις μέσα στις επόμενες ώρες.
Θα στρωθώ να φτιάξω το νέο ποστ για τον Καβάφη και θα το ανεβάσω μαζί με το τραγούδι σου.
Στο μεταξύ, ανεβάζω το ένα άλλο τραγούδι από την "Τετραλογία".
Το "Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι" για να τιμήσουμε δύο ποιητές ταυτοχρόνως. Τον Γιώργο Σεφέρη και τον έτερο συνομιλητή μας, τον "with a ukulele".
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα