παρα-κείμενα
Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007
72 ~ επιθυμίες, i
Sabin Corneliu Buraga
Όλα τα βιβλία τελειώνουν στην άκρη των χειλιών σου
Κι αρχίζουν πάλι όταν το φιλί τελειώνει
Όμως δεν μου φτάνεις' θέλω να σ' αγγίξω
κι αδύνατον
Αλέξης Σταμάτης
Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΜΕΡΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
Να επιστρέψω πίσω στον αδύνατο έρωτα.
Να αναπληρώσω όσο σπαταλήσαμε.
Να συνεχίσω δυο ώρες ακόμη μαζί σου
εκείνο το απόγευμα. Να σε κοιτάξω ακόμη περισσότερο στα μάτια.
Να κοιμηθώ μαζί σου ολάκερη εκείνη τη νύχτα.
Και να επιστρέψω επίσης σε ό,τι είχαμε.
...
Luis Antonio de Villena
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
* μτφ: Ρήγας Κούπα
ΧΙΙ.
Επικρατούσε μια θλιμμένη ποικιλία,
εκεί που έδυε το φως των ουρανών,
κι όπως στα νύχια σου περνούσες το μανόν,
ακολουθούσα μια κρυφή συνομιλία.
Θα μας αρκούσε μια γιορτή στη Σικελία,
ή μια παρέλαση εφίππων Ουκρανών'
μ' όλο το άφωνο βάρος των αδρανών
μελών μας πέφταμε νωρίς στην υπνηλία.
Άχαρος πίνακας ασήμαντου ζωγράφου'
να μας τιμούσε ο Μπονάρ ή ο Βερμέρ,
να μη μας έπνιγε η πρόνοια του τάφου.
Να 'ταν κι η θάλασσα η πικροκυματούσα,
να λικνιζόμαστε στους τόνους του La Mer,
κι από τα νύχια ως την κορφή να σε φιλούσα.
Διονύσης Καψάλης
-Μέρες Αργίας-
ΡΟΚ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
Γιατί δεν παίρνεις τηλέφωνο, αφού είχες πει ότι θα πάρεις σήμερα το βράδυ. Μόνη σου το 'χες πει. Στο ζήτησα; κι ας το 'θελα τόσο πολύ. Χωρίζαμε σε μια γωνία και κρατιόμουνα να μη σε ρωτήσω πότε θα σε ξαναδώ, τι θα κάνεις το βράδυ, ήθελα τόσο πολύ να μου πεις τελειώνω στις 6, έλα πάρε με, πού θα σε βρω, εσύ τίποτα, μίλαγες, αδιάφορα πράγματα, εγώ έσκαγα, γιατί δε ζητάω ποτέ τίποτα; γιατί δεν απαιτώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ, γιατί πρέπει να παίζω πάντα το ρόλο του άνετου εραστή, το πρωί φεύγω πάω για εφημερίδες, θα βρεθούμε μωρέ, βέβαια, βέβαια, πότε; γιατί δε σου λέω ότι θέλω να σε βλέπω συνέχεια, ότι ονειρευόμουνα αυτή τη βδομάδα σ' αυτό το μεγάλο σπίτι, μόνοι μας, οι δυο μας; γιατί ξέρω ότι δεν πρέπει να το πω, ότι αν το πω θα σε χάσω, ότι αγαπάμε πολύ αυτό που μας λείπει, που δεν έχουμε σίγουρο, μα είναι τόσο οδυνηρό αυτό το παιχνίδι, κουράστηκα να το παίζω, γιατί μου λείπεις, τόσο πολύ σήμερα, γιατί κοιτάω συνέχεια το τηλέφωνο, γιατί θέλω τόσο να χτυπήσει, γιατί θέλω τόσο να 'σαι εσύ, γιατί δε σε παίρνω εγώ, μου λείπεις, σε θέλω, θέλω εσένα ή την ασφάλεια ότι με θέλεις, κι αν μ' έπαιρνες, αν ήσουνα δικιά μου όταν σ' ήθελα, θα σε ζητούσα πάλι έτσι, τόσο ή όχι, σ' αγαπάω ή δεν μπορώ να ανεχτώ ότι δεν σου είμαι απαραίτητος, εσένα χρειάζομαι ή επιβεβαίωση;...
Άρης Σάρτας
ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ Τ' ΑΓΡΙΜΙ
Τι δε θα ’δινα
το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα
κι ας χανόμουνα
στη λάβα την καυτή και στα παγόβουνα
...
Τι δε θα 'δινα...
κι ας πνιγόμουνα
στο κύμα που μαζί σου δροσιζόμουνα
Δημήτρης Παπαδημητρίου / Μιχάλης Γκανάς
(με την Ελευθερία Αρβανιτάκη)
Ετικέτες επιθυμίες
3 Comments:
Άνοιξα την πόρτα
κι έφυγα
αφήνοντας
όλες τις αισθήσεις μου
πάνω στο κορμί της
Στο δρόμο της επιστροφής
εφορμούσαν πάνω μου
σμήνος αρπακτικών
τα νυχτερινά χιλιόμετρα
Οιμώζω από επιθυμία
συλλαβίζοντας την απολογία μου
Εκ γενετής εθισμένος
αδυνατώ να αντισταθώ
στην επιθετική αύρα
μιας γυναίκας
Άμιλλα τρυφερότητας
της επιδερμίδας
με το βαθύ βελούδο
Αφοπλίζομαι
και υποκύπτω
Ανοχύρωτος
Έρμαιο της αφής.
Γ.Τ.
Ξαφνικά σε ένα κατάστημα απέναντί σου, το εύκαμπτο σώμα μιας πωλήτριας
που καθαρίζει τα τζάμια της προθήκης , λυγίζει σαν τόξο και χωρίς να το γνωρίζει
εκτοξεύει κατά πάνω σου τα βέλη της επιθυμίας.
Τι κάνεις;
Παγώνοντας τις αισθήσεις σου ρίχνεις μια κλεφτή ματιά και ένοχα αποχωρείς
ή στέκεσαι έκθαμβος αδιαφορώντας για όλες τις άλλες παραστάσεις της ζωής δίπλα σου
και θαυμάζεις μέχρι θανάτου.
Ή κάνεις κάτι περισσότερο, απευθύνεσαι στην πρωινή θηλυκή αυτή ευεργεσία
και αγνά καταθέτεις τις ευχαριστίες σου για τη δωρεά της.
Αισθήσεις που το χέρι τους δεν το κρατάει στοργικά η παρόρμηση, είναι ευνουχισμένες.
Γιάννης Τόλιας
Κι αυτή ψιθύρισε:
Πώς να αρνηθώ
σ’ αυτή τη λέξη
τη γεύση της στοργής
Στο μικρό
υγρό λάμδα της
όταν ανάσκελα
το ξαπλώνεις
πάνω στο χαρτί.
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα