παρα-κείμενα

Τη νύχτα όχι
δε θα μας την πάρουν
δεν θα μας την πάρουνε,
αγαπημένη.

Με τα κορμιά τους,
όλο και πιο πολλοί
θα την υπερασπίζουν εραστές

Χρήστος Λάσκαρης
-Να τελειώνουμε!-


ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ

Σε νύχτες σαν κι αυτή την είχα στην αγκαλιά μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω απ' τον άπειρο ουρανό.
...
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να αισθανθώ πως την έχασα.

Ν' ακούσω την απέραντη νύχτα, πιο απέραντη δίχως εκείνη
...
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι αστροφώτιστη κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτό είναι όλο. Μακριά κάποιος τραγουδάει. Μακριά.

Pablo Neruda
* μτφ: Ρήγας Καππάτος


Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΟΔΗΓΟΥ

Μόλις βγαίνω απ' την πόλη βλέπω πως έχει σκοτεινιάσει. Ανάβω τα φώτα. Πάω από την πόλη Α στην πόλη Β από μιαν εθνική οδό με τρεις λουρίδες, από κείνες που η μεσαία χρησιμεύει για το προσπέρασμα. Οδηγώντας τη νύχτα ακόμα και τα μάτια πρέπει να λειτουργούν σε μιαν άλλη συχνότητα, γιατί δεν έχουν πια να διακρίνουν ανάμεσα στις σκιές και τα θαμπά χρώματα του απογευματινού τοπίου τις κηλίδες των μακρινών αυτοκινήτων, αλλά να ελέγξουν ένα είδος μαύρου πίνακα που απαιτεί μιαν ανάγνωση διαφορετική, ακριβέστερη όμως απλουστευμένη, αφού το σκοτάδι σβήνει όλες τις λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή, αφήνοντας μόνο τα απαραίτητα - τις άσπρες γραμμές πάνω στην άσφαλτο και τα κίτρινα και κόκκινα φώτα των αυτοκινήτων. Είναι κάτι που γίνεται αυτόματα, κι αν τυχαίνει να το συλλογίζομαι απόψε, είναι γιατί τώρα που τα εξωτερικά ερεθίσματα λιγοστεύουν, τα από μέσα παίρνουν την πάνω βόλτα, οι σκέψεις μου τρέχουν για λογαριασμό τους σ' ένα κύκλωμα εκδοχών και αμφιβολιών, που δεν κατορθώνω να το ελέγξω, με λίγα λόγια πρέπει να κάνω μιαν ιδιαίτερη προσπάθεια για να συγκεντρωθώ στο τιμόνι.