παρα-κείμενα

Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2007

75 ~ χρόνος, iii



"Kράτα με
κράτα με εμένα
για να κρατήσεις τον χρόνο"

(μέσα από το σκοτάδι
πρόβαλε το χέρι της
για να σκεπάσει το στόμα του προτού)

Χάρης Βλαβιανός


«ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ‘ΣΑΙ το φως και το σκότος
γιατί εσύ ‘σαι ο κάθε καημός,
της καρδιάς μου ο χτύπος τρελός,
μες στη νύχτα του χρόνου ο κρότος.»

Ανάπαιστοι μιας λύπης τετριμμένης,
λέξεις θαμπές χωρίς αντίκρισμα ζωής
χίλια εννιακόσια εξηνταέξι – «όχι,
ψέματα λες» πετάχτηκε ο Δημήτρης,
στρυφνός κι αυθάδης όπως πάντα, «όχι
δεν το ‘γραψες εσύ, κλεμμένο θά ‘ναι'
κάπου το διάβασες και δεν θυμάσαι,
ή κάπου το ξεσήκωσες». Ποιος ξέρει,
αγαπητέ Δημήτρη αν είχες δίκιο'
αναρωτήθηκα κι εγώ πολλές φορές:
του χρόνου ο κρότος – πού το βρήκα; Κι όμως
μετά από τόσα χρόνια που το σκέφτομαι,
εκείνο το «εσύ» με τρώει ακόμα,
και όχι οι ρίμες ή το μέτρο, το «εσύ»,
τόσο εμφατικό (ποιον εννοούσα;)

τόσο ιδανικό και τόσο αόριστο,
που ακόμα, όταν χάνομαι στα όνειρα
και παίρνω αόριστα το δρόμο της ζωής
σαν νά ‘μουν στην αρχή, μου καίει τα χέρια
γιατί δεν έχω που να το απευθύνω.

Διονύσης Καψάλης
-Ο κρότος του χρόνου-

Image Hosted by ImageShack.us
ΜΑΡΙΣΕΛ

Θυμάμαι πως ήσουν
σαν την θρυμματισμένη άνοιξη των ρόδων,
ή σαν τα λόγια που ψυθιρίζουν τα παιδιά
χαμογελώντας στα όνειρά τους.
...
Στην τελευταία άμμο του απογεύματος ξάπλωνες
φορτωμένο χάρη το σώμα σου αντιλόπης
κι η νύχτα έφτανε στα γυμνά στήθη σου
όπως επιβιβάζεται η Σελήνη στα πλοία με πανιά.

Και τώρα, Μαρισέλ, η ζωή περνάει
χωρίς καμιά στιγμή να φέρνει τη χαρά...

Έπρεπε να πεθάνει μαζί μας ο χρόνος,
ή έπρεπε να μ' αγαπήσεις όπως εγώ σ' αγαπούσα.

Juan Gonjalo Rose
* μτφ: Ρήγας Καππάτος

Image Hosted by ImageShack.us
ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΑΣ

Σιγά-σιγά άρχισα να υποψιάζομαι ότι υπάρχει χρόνος μέσα στο χρόνο, ο μέσα στο χρόνο χρόνος, που έρχεται από το μέλλον και μπορεί να πραγματοποιείται στο παρόν. Είναι ένας ήδη και όχι ακόμα χρόνος, ο χρόνος της ομορφιάς και της αγάπης - αυτός ο εις τους αιώνας των αιώνων χρόνος. Χρόνος που αναπαύεται σε πρόσωπα, μόνο η σχέση των προσώπων τον κάνει παρόντα.

Δημήτρης Μαυρόπουλος
-Το Δέντρο, τ.153/154-


ΩΡΟΣΚΟΠΙΟ

Έλεγες αύριο θα 'ναι ο κόσμος φωτεινός
έλεγα είναι με το μέρος μας ο χρόνος
Δεν είναι ο χρόνος με το μέρος κανενός
τις συμπληγάδες του περνά καθένας μόνος

Μην πεις ποτέ, ποτέ πως όλα ήτανε μια πλάνη
περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει

Θάνος Μικρούτσικος / Άλκης Αλκαίος
(με τον Χρήστο Θηβαίο)

Ετικέτες

permalink

1 Comments:

Anonymous Ανώνυμος :

ΧΕΤΤΑΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΥΡΑΚΤΩΜΕΝΟ ΘΗΣΑΥΡΟ

Βλέποντας το κόκκινο και μέσα του
τις θεότητες της θάλασσας.
Τις νύμφες από τη χώρα των Χετταίων.
Να βαδίζουν όλες κι εσύ μαζί απόδετη
στην αστραπή του φορέματος.

Ακολούθησες μια πεταλούδα
που άνοιγε τα φτερά
πάνω απ’ το κεφάλι σου.
Και πέταξες από το χρόνο.
Έψαξες να βρεις πόσο βαθιά φτάνουν
οι ρίζες σου μέσα στη γη.
Ακόμα πιο βαθιά κι ο χρόνος έγινε
ρόδινος κραδασμός.
Κι άνοιξαν πόρτες κάτω απ’ τις μηχανές της γης.
Κι ύστερα άλλες κι άλλες.

Χετταία με το κόκκινο φόρεμα
και τον πυρακτωμένο θησαυρό.
Κι εκεί που ήσουν θεότητα της θάλασσας,
νύμφη στο θησαυροφυλάκιο του Μίδα,
το κόκκινο φόρεμα έγινε μεμιάς
μπουφάν από πορφύρα,
ένα νόμισμα που κατρακύλησε
στις κατηφόρες του Κολωνακίου
και η φωνή του που είπε:
«Α, η ομορφιά από την εποχή του Περικλή...»

Το νόμισμα κύλησε, Κύλησε και χάθηκε
μπροστά στη σιωπή
αυτού του στίχου.
Κι είδες πού θάβονται τα δευτερόλεπτα,
η αναμονή που τη λέμε χρόνο
και τα διαστήματα που αναπηδά
ένα τηλέφωνο κουδουνίζοντας.

Ο χρόνος, ρόδινε κραδασμέ, δημιουργήθηκε,
ξέρεις γιατί;
Γιατί σε φίλησε μια γυναίκα.
(Πέτρος Κασιμάτης)

Κατερίνα

Σάββατο, Ιουλίου 07, 2007 4:31:00 μ.μ.  

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα