παρα-κείμενα

και μείνε εις τον αιώνα εσύ μινόρε με την όστρια, ματζόρε με το γραίγο

Μάνος Λουκάκης


ΤΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ (3:35)

Μ' ένα μουσικό θέμα
χόρευαν οι φυσαλίδες των ονείρων
Η συναρπαστική εικόνα της ζωής
που αγνοούσα και τυφλά σχημάτιζα
με τις αόρατες νότες, έφτανε και περίσσευε.
Ήμουν παιδί
Μ' ένα θέμα μουσικό αθώα διασκεύασα
το περίσσευμα στα μέτρα της
- ερωτευμένος άτσαλα, στα σπουδαία εκτεθειμένος.
Εφηβίες, καταλαβαίνεις
κι ίσως ακόμα νιώθεις
πως κατ' ουσίαν μ' απασχολεί το σήμερα.
Διότι τα έργα μας στέκονται ακλόνητα.
Δεν μας κυνηγούν όπως εμείς, τις νότες εκείνες.
Το ίδιο θέμα, ωστόσο, δεν αναρωτήθηκε κι απόψε.
Σα να γνώριζε πως οι φυσαλίδες θα σπάσουν
όποια πραγματικότητα κι αν φτιάξουμε.
Σαν να ελπίζει πως θα 'ρθουν μαγικά δάχτυλα
ν' αγγίξουν τη σαπουνόφουσκα της ζωής και να την ωθήσουν
παραπέρα, απαλά, χωρίς να σπάσει

27/4/94, ακούγοντας το "Χαμόγελο της Τζοκόντας"

Άγης Μπράτσος
-Οδός Πανός 81/82-


Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΙΖΟΛΔΗΣ

Τι απαλά και ήρεμα
που μου χαμογελά
πόσο γλυκά
τα μάτια του ανοίγει, -
βλέπετε φίλοι;
Δεν το βλέπετε;
Πώς λάμπει
όλο και πιο φωτεινός,
καθώς σηκώνεται ψηλά
...
Πώς η γλυκιά ανάσα του
ηδονική και τρυφερή
μέσ' απ' τα χείλη
φτερουγίζει;
Κοιτάξτε φίλοι!
Δεν το αισθάνεστε;
Δεν το θωρείτε;
Μόνο εγώ ακούω
τούτο το σκοπό
που τόσο σιγανός
κι εξαίσιος,
γλυκά θρηνώντας΄
τα πάντα λέγοντας,
συμφιλιώνοντας απαλά
βγαίνει απ' αυτόν,
εισχωρεί εντός μου,
με δονεί
με τη θεία μουσική του
και μ' αγκαλιάζει;
...
Richard Wagner
* απόδοση: Aλέξανδρος Ίσαρης
-Το Δέντρο, τ.147/148-


ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΕΜΜΟΝΗ ΙΔΕΑ

Είχαμε ακούσει το κονσέρτο του Μπετόβεν για βιολί και ορχήστρα. Δεν άκουγα, τον κοιτούσα. Δεν κοιτούσε, πάλλονταν. Δε θυμάμαι πια τον εκτελεστή, κάποιος μεγάλος, ίσως ο Όιστραχ, με είχε συνεπάρει η μεταμόρφωση του άντρα που καθόταν πλαγίως μπροστά μου. Τα δάχτυλά του, ο λαιμός, οι ώμοι, όλα χορδές. Θυμάμαι ακόμα τις νότες από τα δάχτυλά του, τραγουδούσε το σώμα του. Δε χειροκρότησε, μείναν τα χέρια του άδεια ξαφνικά. Έφυγε τελευταίος. Τον περίμενα. Τον πήρα από το χέρι να του δείξω τον τόπο που γεννήθηκα. Τέλεια γεμάτο το φεγγάρι. Φτερουγίσματα γλαυκά οι κολόνες του Παρθενώνα, το παραμύθι της μυστικής Ακρόπολης με το μειδιάμα της κόρης που ζωντανεύει και πλαγιάζει δίπλα στον κούρο ερωτικά.

Περπατάμε. Περπατάμε. Καθόμαστε στις πέτρες του Φιλοπάππου. Απέναντι μέσα στον ιστό του φεγγαριού κρέμεται ο Ναός της Απτέρου Νίκης.

Άκουσα την ανάσα του βαθιά, σα να την είχε κρατημένη ώρες και τη λευτέρωσε απότομα. Είπε: Είχα οχτώ χρόνια ν' ακούσω μουσική. Η ζωή είναι ωραία.

Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ
-Σπαράγματα-


ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Δως μου ένα τσιγάρο,
να σταθώ να πάρω εισιτήριο.
Δίπλα στα ζευγάρια
τα δεκαοχτάρια - τι μυστήριο!

Ίδια είναι η χαρά,
όπως μια φορά...

(Θέλω να στο πω, πόσο σ' αγαπώ...
Και να με κρατάς όπως θα κοιτάς)
...
Σ' έβλεπα απ' το πλάι
και έλεγα γελάει
και σήμερα...

Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου