παρα-κείμενα

Στο τέλος της νύχτας
βρίσκω το στήθος σου
γέρνω το κεφάλι μου
αποκοιμιέμαι.

Sérgio Godoy
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
μτφ: Ρήγας Κούπα


ΕΝΥΠΝΙΟΣ ΕΡΩΣ

Έτσι όπως είσαι, όνειρο.
Έτσι όπως είσαι, ανάλαφρο σκίρτημα αύρας
ήχος φλογέρας που έρχεται απ' το μαγεμένο δάσος
Έτσι μείνε κοντά μου.
Πρόσωπο αγγισμένο από έναν μάγο Έρωτα.
Σώμα πολιορκημένο απ' τον αχαλίνωτο πόθο.

Μείνε κοντά μου όσο γίνεται περισσότερο.

Κι ας μη με ξυπνήσουν οι ώρες.
Έστω πουλιού γλυκό κελάηδισμα
ας μη με βγάλει απ' την αγκάλη σου.

Μα έτσι, πλημμυρισμένος απ' αυτή την άχρονη ηδονή
από τον έναν, στον άλλον ύπνο ας περάσω, τον βαθύτερο.

Θανάσης Κωσταβάρας
-Οι μεταμορφώσεις των κήπων-


Ο ΥΠΝΟΣ

Είναι ο ύπνος της γλώσσας μου
μιλάει μια γλώσσα που ποτέ δεν θυμάμαι
λέξεις που εισρέουν στον ύπνο των λέξεων
μόλις προφερθούν.

Είναι ο ύπνος της μιας στιγμής
μέσα στην επόμενη, που μακραίνει τη νύχτα,
κι ο ύπνος του παράθυρου
που μεταμορφώνει τον ψηλόκορμο ύπνο των δέντρων σε γυαλί.

Ο ύπνος των μυθιστορημάτων όταν διαβάζονται είναι βουβός
όπως ο ύπνος των φορεμάτων στα ζεστά σώματα των γυναικών.
Και ο ύπνος του κεραυνού που μαζεύει σκόνη τις λιόλουστες μέρες
και ο ύπνος της στάχτης καιρό μετά.
[...]
Κι είναι και ο ύπνος που απαιτεί να ξαπλώσω
για να ταιριάξω με το σκοτάδι που 'ρχεται καταπάνω μου
σαν άλλο δέρμα που μέσα του ποτέ δε θα με βρούνε,
κι έξω του ποτέ δε θα φανώ.

Marc Strand
*μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
-Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα-


ΤΟ ΧΤΕΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ

Κάποτε, κουρασμένη, άφησε το κορμί της λυμένο στην αμμουδιά, ενώ η ίδια ταξίδεψε μέσα στα φλεγόμενα κύματα του ηλιοβασιλέματος που πασπάλιζαν με πορτοκαλιούς αφρούς την ερεθισμένη ψυχή της. Έσουρε τα νύχια της πέρα δώθε, τραυμάτισε ακόμα περισσότερο την γρατσουνισμένη άμμο, έπειτα φίλησε τις ρωγμές της κι αποκοιμήθηκε μέσα στ' αναφιλητά τα δικά της και της θάλασσας.

Δημήτρης Τσατσούλης
-Η Νύχτα, Το Νύχι, Η Αμυχή-


ΠΑΡΕ ΜΕ

Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα
Η αγκαλιά σου είναι σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Πάρε με, πάρε με, μέσα σου να κρυφτώ
- σαν να μην έζησα πριν απ’ το βράδυ αυτό

Θέλω να δω το πρόσωπό σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα, όσο αντέξεις
Σαν φλιπεράκι γελαστό, ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
Όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
μα σ’ αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι

Βασίλης Παπακωνσταντίνου / Αφροδίτη Μάνου
-με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου-