παρα-κείμενα
Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2007
87 ~ βιβλία, i
Στα χαρτιά σκυφτός και στα βιβλία τ' απύθμενα
με σκοινί λιανό κατεβαίνοντας
νύχτες και νύχτες
το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση
του μαύρου
Οδυσσέας Ελύτης
( Γένεσις - Άξιον Εστί)
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ
Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ
την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε
να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι
για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει
ο ένας τον άλλον, αλλά, ξέρεις, φθάνει
να βλέπω τό χέρι σου να γυρνά
μια σελίδα βιβλίου μισοφωτισμένο απ’ τή λάμπα
...
Ανδρέας Αγγελάκης
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΙΝΑΚΙΔΑ
Ένα βιβλίο ποίησης απέραντο και υψηλό,
Βαθύ στους στρόβιλούς του,
Της φωτιάς φήμη, θλίψη του λυγισμένου δάσους,
Θ’ άνοιγε πάνω στη θάλασσα την ήρεμη και βίαιη
Κάτω απ’ τις ρυτίδες του ανέμου, μια αυγή πάντοτε νέα
-ένα βιβλίο ατέλειωτης ποίησης ανοιχτό σ’ όλους τους ορίζοντες
τέτοιος ήταν ο κοινός μας μυστικός θησαυρός, που δεν ομολογήσαμε
βέβαιοι πως θα συγκρατήσουμε από τη μισοειδωμένη σελία
τις λέξεις του πεπρωμένου μας…
Jean-Pierre Vallotton
*μετ: Βικτωρία Θεοδώρου
ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Την εποχή που ήμουν ερωτευμένος με την Φύλια (δηλαδή εγώ πάντα ήμουν, εκείνη δεν ήταν) στις ώρες των πιο εξαντλητικών μας συνουσιών κρατούσαμε κάποτε κι από ένα βιβλίο. Έτσι καθώς συνουσιαζόμαστε γλυκά και κυματιστά, εκείνη - συνήθως από κάτω - κρατούσε το κεφάλι μου σφικτότατα πάνω στον ώμο της και διάβαζε πλήρως απορροφημένη Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Διότι αυτός την ερέθισε. Εγώ πάλι είχα πάνω στο κρεβάτι, δίπλα στο κεφάλι της, συνήθως τις Χίλιες και μία Νύχτες. Κάποια στιγμή όμως αφήναμε τον κυρ-Νίκο και τη Σεχραζάτ να κάνουν τα δικά τους κι εμείς χωνόμαστε με ορμή ο ένας μέσα στο στόμα του άλλου. Αυτό μας ερέθιζε και μας αναστάτωνε, διότι η εικόνα που δίναμε τελικά ήταν δυο σώματα αναγνωστών με ένα κεφάλι.
Γιώργης Γιατρομανωλάκης
-Το Δέντρο , τ.139/140-
ΑΣ ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΜΕ
Ας ανταμώνουμε έστω από μακριά
την ίδια μέρα και την ίδια ώρα οι δύο
και ας διαβάζουμε το ίδιο το βιβλίο
με την ψευδαίσθηση πως είμαστε αγκαλιά
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΙΝΑΚΙΔΑ
Ένα βιβλίο ποίησης απέραντο και υψηλό,
Βαθύ στους στρόβιλούς του,
Της φωτιάς φήμη, θλίψη του λυγισμένου δάσους,
Θ’ άνοιγε πάνω στη θάλασσα την ήρεμη και βίαιη
Κάτω απ’ τις ρυτίδες του ανέμου, μια αυγή πάντοτε νέα
-ένα βιβλίο ατέλειωτης ποίησης ανοιχτό σ’ όλους τους ορίζοντες
τέτοιος ήταν ο κοινός μας μυστικός θησαυρός, που δεν ομολογήσαμε
βέβαιοι πως θα συγκρατήσουμε από τη μισοειδωμένη σελία
τις λέξεις του πεπρωμένου μας…
Jean-Pierre Vallotton
*μετ: Βικτωρία Θεοδώρου
ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Την εποχή που ήμουν ερωτευμένος με την Φύλια (δηλαδή εγώ πάντα ήμουν, εκείνη δεν ήταν) στις ώρες των πιο εξαντλητικών μας συνουσιών κρατούσαμε κάποτε κι από ένα βιβλίο. Έτσι καθώς συνουσιαζόμαστε γλυκά και κυματιστά, εκείνη - συνήθως από κάτω - κρατούσε το κεφάλι μου σφικτότατα πάνω στον ώμο της και διάβαζε πλήρως απορροφημένη Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Διότι αυτός την ερέθισε. Εγώ πάλι είχα πάνω στο κρεβάτι, δίπλα στο κεφάλι της, συνήθως τις Χίλιες και μία Νύχτες. Κάποια στιγμή όμως αφήναμε τον κυρ-Νίκο και τη Σεχραζάτ να κάνουν τα δικά τους κι εμείς χωνόμαστε με ορμή ο ένας μέσα στο στόμα του άλλου. Αυτό μας ερέθιζε και μας αναστάτωνε, διότι η εικόνα που δίναμε τελικά ήταν δυο σώματα αναγνωστών με ένα κεφάλι.
Γιώργης Γιατρομανωλάκης
-Το Δέντρο , τ.139/140-
ΑΣ ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΜΕ
Ας ανταμώνουμε έστω από μακριά
την ίδια μέρα και την ίδια ώρα οι δύο
και ας διαβάζουμε το ίδιο το βιβλίο
με την ψευδαίσθηση πως είμαστε αγκαλιά
(Μα όταν πέσει το σκοτάδι τι θα κάνω ;
Εδώ τα ψέματα δεν φτάνουν να σωθούμε)
Αλέξης Παπαδημητρίου / Σώτια Τσώτου
(με την Δήμητρα Γαλάνη)
Ετικέτες βιβλία
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα