παρα-κείμενα
Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007
89 ~ μυρωδιές, ii
Με τα χρόνια που πέρασαν παρόντα τώρα μεσ' στην
ώρα αυτή
και τυχαίες γύρω πνοές αρωμάτων
που ζητούν να πάρουνε πρόσωπο
ας κοιτάξουμε τον κόσμο μ' έναν έρωτα καινούργιο
Ανδρέας Φωκάς
ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΖΑΛΙΖΕ
Μπερδεμένα πουλιά και σκοτάδια
στον ύπνο μου δίχως όνειρα
χαμηλώνω
Ξεχνιέμαι ξεχνιέμαι
στο φωνήεν σου σώμα
ψηλό υπερώο
το αίμα που με ζάλιζε
παραμιλώντας τον πυρετό του
βουλιάζοντας το νησί στους σφυγμούς του
Πανύψηλα χόρτα και αρωματικά
τα φύκια του έρωτα οι αμμουδιές
του σώματος που έλαμπαν σκοτάδι
καταργούσαν τα σύνορα του ονείρου
που ακόμη
δεν σε είχα αγγίξει που μόλις
εκείνη τη στιγμή σε άγγιζα
Και το πλήθος των ερωτημάτων
που κατέρρεε
και ανοίγανε σφυρίζοντας οι πόρτες
όλων των μυστικών
και όλων των φόβων
Που ήσουν εσύ το μυστήριο και
Δεν ήσουν εσύ
Ζέφη Δαράκη
-Το σώμα δίχως αντικλείδι-
Ο ΠΟΘΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ
Ήταν και που το σπίτι της κάπου κοντά στο Φάληρο βλέπει κατ' ευθείαν στη θάλασσα, ήταν και που, σε πανσέληνο, από το σπίτι της φαίνεται το φεγγάρι, ήταν και που πάντα, σε κάθε πανσέληνο, τα καλοκαίρια, ο κόσμος να χαλάσει, θα μας φώναζαν να απολαύσουμε το θέαμα από το μπαλκόνι τους, ήταν και που λέγονται τόσα για το τι μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή μας μια νύχτα με πανσέληνο, ήταν και που απόψε, δεν ξέρω τι διάβολο άρωμα είχε βάλει επάνω της και μοσχομύριζε τόσο...
Της το είπα, δεν άντεξα, «τι διάβολο κολόνια έβαλες, ρε Βάσω;». «Δεν έχω βάλει καμιά κολόνια, η ιδέα σου είναι' έλα κοντά να με μυρίσεις». Και πήγα κοντά και τη μύρισα. Πράγματι, δεν είχε βάλει κολόνια. Και όμως μύριζε. Εξουθενωτικά, απελπισμένα.
«Τι κάθεσαι;. Δεν θα βγεις από το αμάξι; Δεν θα 'ρθεις επάνω; Τι άλλαξε; Θα μ' αφήσεις ν' ανέβω μόνη;».
Και βγήκα από το αμάξι και πήγα επάνω και δεν την άφησα μόνη.
Στο ασανσέρ αμίλητοι, στο πλατύσκαλο του τρίτου αμίλητοι και μέχρι να βγάλει το κλειδί, ν' ανοίξει την πόρτα, αμίλητοι.
Εκείνη να κοιτάζει συνέχεια εμένα και εγώ το δάπεδο. Και το άρωμά της ν' απλώνεται, να με διαπερνά.
Κώστας Μουρσελάς
Της το είπα, δεν άντεξα, «τι διάβολο κολόνια έβαλες, ρε Βάσω;». «Δεν έχω βάλει καμιά κολόνια, η ιδέα σου είναι' έλα κοντά να με μυρίσεις». Και πήγα κοντά και τη μύρισα. Πράγματι, δεν είχε βάλει κολόνια. Και όμως μύριζε. Εξουθενωτικά, απελπισμένα.
«Τι κάθεσαι;. Δεν θα βγεις από το αμάξι; Δεν θα 'ρθεις επάνω; Τι άλλαξε; Θα μ' αφήσεις ν' ανέβω μόνη;».
Και βγήκα από το αμάξι και πήγα επάνω και δεν την άφησα μόνη.
Στο ασανσέρ αμίλητοι, στο πλατύσκαλο του τρίτου αμίλητοι και μέχρι να βγάλει το κλειδί, ν' ανοίξει την πόρτα, αμίλητοι.
Εκείνη να κοιτάζει συνέχεια εμένα και εγώ το δάπεδο. Και το άρωμά της ν' απλώνεται, να με διαπερνά.
Κώστας Μουρσελάς
ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ
Είναι φορές που χωρίς αφορμή
κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί
και ξαναβλέπεις το φως
σα νά 'σουν χρόνια τυφλός
κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος
φυσάει φουντωμένος...
Παναγιώτης Καλαντζόπουλος / Μιχάλης Γκανάς
(με την Έλλη Πασπαλά)
Ετικέτες μυρωδιές
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα