παρα-κείμενα

ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ

Προτιμάω τις ξαφνικές βροχές
που οι δρόμοι αδειάζουν
μες στις μεγάλες πόλεις που σε έχανα
και στις μικρές που δεν βρισκόμασταν,
αφού βαρέθηκα τις συνεχείς λιακάδες
που δεν ήξερα σε ποια παραλία να σε βρω,
στα πουκάμισά μου τώρα μικρές λίμνες
γεμίζουν και στεγνώνουν,
κι εσύ τρέχεις ακόμα στη θάλασσα,
ενώ την ίδια ώρα με βλέπεις
να φεύγω απ' τα υπόστεγα
και να φοράω μόνος μου το βραχιόλι
που είχα για σένα.

Σπύρος Λ. Βρεττός
-Ανθολογία Νεότερης Ελλ. Ποίησης του
Ευρ. Γαραντούδη-


Η ΒΡΟΧΗ

Όλη νύχτα ο ήχος είχε
έρθει πίσω ξανά,
και ξανά πέφτει
αυτή η ήσυχη, αδιάκοπη βροχή.

Τι είμαι για μένα
που πρέπει να θυμάται κανείς
να επιμένει σ' αυτό
τόσο συχνά; Είναι

που ποτέ η άνεση
ακόμη η τραχύτητα
της βροχής πέφτοντας
δεν θα 'χουν για μένα

κάτι άλλο απ' αυτό
κάτι όχι τόσο επίμονο'
είμαι για πάντα λοιπόν κλειδωμένος σ' αυτή
την οριστική αμηχανία.

Αγάπη, αν μ' αγαπάς,
ξάπλωσε δίπλα μου.
Γίνε για μένα, σαν τη βροχή
η έξοδος

από την κούραση, την ανοησία, την μισο-
λαγνεία της σκόπιμης αδιαφορίας.
Να 'σαι υγρή

με μια αξιοπρεπή ευτυχία.

Robert Creely
*μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
-Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές-


ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑΤΟΣ

18 Αυγούστου
Γκρίζα μέρα, ο ουρανός μουντός και ανέκφραστος σαν πρόσωπο πεθαμένου. Αυτός ο καιρός σού σταλάζει μια γλυκιά νοσταλγία. Σαν το σιγομουρμουρητό τραγούδι που μιλάει για τις ευτυχίες, τις χαρές μας, χωρίς πάθος και κομπασμό. [...] Βρέχει μια ψιλή βροχή που σκορπάει μεσ' στον αέρα. Η ορατότητα τείνει να μηδενιστεί. Η υγρασία μας διαπερνάει. Εικόνες χινοπωριάτικης μελαγχολίας. Κανείς δεν κινείται στην κουβέρτα. Μόνο στη γέφυρα είναι κλεισμένος ο καπετάνιος, ο τιμονιέρης και ο αξιωματικός. Χτυπάει η σφυρίχτρα κατά διαστήματα και σχίζει την υγρή ατμόσφαιρα. Ακούμε μακριά μας τη σφυρίχτρα κάποιου άλλου πλοίου που ταξιδεύει φυλακισμένο στην ομίχλη...

Θόδωρος Παπαδημητρίου
(ο γλύπτης Θόδωρος)
-Το Δέντρο, τ.157/158-


ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ ΒΡΕΧΕΙ

Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει
σύμπτωση λες - πες το όπως θες
Όμως εγώ θέλω να βρέχει
σαν το νερό να σε αγκαλιάζω
τις νύχτες που καις

Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει,
δε φταις εσύ δεν φταίει κανείς
Λες κι ο καιρός χαρές δεν έχει
κι έρχεσαι εδώ για να κρυφτείς

Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει
γίνεσαι φως στη συννεφιά
μα κάθε φορά που κάτι τρέχει
φεύγεις μακριά, μόνος ξανά
σαν μια γκρίζα σκιά

Τέτοια ζωή ποιος την αντέχει
Ίσως εγώ και η βροχή

μα σ' αγαπώ βρέχει δεν βρέχει...

Γιάννης Σπανός / Τάκης Καρνάτσος
(με την Τάνια Τσανακλίδου)