παρα-κείμενα
Σάββατο, Φεβρουαρίου 02, 2008
93 ~ οι ηλικίες, iii
Αν έχασα τη ζωή μου είναι γιατί πάντα είχα
μιαν άλλη ηλικία απ' την αληθινή
Τάσος Λειβαδίτης
ΠΟΙΗΜΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ
ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ
Ας υποθέσουμε πως έχω φτάσει στα μισά
- έτσι κι αλλιώς ογδόντα χρόνια είναι πολλά -
μα τα μισά δύσκολα φαίνονται αρκετά
όταν κάθε στιγμή
απ' το μηδέν
πρέπει να ξαναρχίζεις
όχι σ' αυτό που λεν ζωή
και μέσα του κοιμάσαι
μα στου θανάτου την απέραντη σιγή:
ένα λευκό χαρτί που ξεγεννάς τον εαυτό σου
με την κρυφή ελπίδα
ένας και μόνος στίχος κάποτε
τα χρόνια σου να φτάσει
ή έστω τα μισά
(...έτσι κι αλλιώς είκοσι χρόνια είναι πολλά
για τούτο εδώ το ποίημα)
Nίκος Δαβέττας
- η λέξη, τ.183-
ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΩ ΝΕΟΣ
Πως η ζωή δεν αστειεύται
κανείς αρχίζει να το καταλαβαίνει αργότερα
- όπως όλοι οι νέοι, ήρθα
να δρέψω τα πάντα στη ζωή.
Ν' αφήσω ίχνη ήθελα
και να φύγω ανάμεσα σε χειροκροτήματα
-να γεράσω, να πεθάνω, αυτές ήταν μόνο
οι διαστάσεις του θεάτρου.
Αλλά τα χρόνια πέρασαν
Κι η δυσάρεστη αλήθεια μισοφαίνεται:
να γεράσω, να πεθάνω,
είναι η μόνη υπόθεση του έργου.
Jaime Gil de Biedma
Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα
*μτφ: Τάσος Δενέγρης
ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Στου μεσημεριού το μισοσκόταδο ήθελε πολύ να κοιμηθεί. Το χωράφι έξω πυρπολούνταν από τον λάβρο ήλιο και κείνη μέσα, με κλειστά παράθυρα, ποθούσε να παραδοθεί στο δροσερό ημίφως. Από τη χαραμάδα του ξύλου ο ήλιος είχε ρίξει στο δάπεδο δυο χρυσές λίρες που η λάμψη τους φώτιζε το δωμάτιο.
Ήταν αδύνατον η παραμυθία τους να μην την παραπέμψει στον χρόνο πίσω. Οπουδήποτε πίσω ήθελε να πάει. Λες και όλα τα χρόνια είχαν κι από μια τέτοια λίρα στο πάτωμα. Λες και όλα τα πατώματα στα οποία κατέφυγε η ζωή της είχαν αυτό το χρυσάφι.
...
Καλλιόπη Καλογεράκη
-Οδός Πανός, τ.122-
Ένα βράδυ μαγεμένο, είδα ξαφνικά
στης σελήνης τον καθρέφτη δυο μικρά πουλιά
Ήταν μάτια ξαφνιασμένα, μάτια γνώριμα -
μου 'παν λόγια ξεχασμένα και τα γνώρισα
Ήταν τα δικά μου μάτια, ήμουνα εγώ
το κορίτσι στο φεγγάρι, δώδεκα χρονών
Και ρωτούσα την καρδιά μου μήπως ξέρει αυτή
πού πηγαίνουνε τα χρόνια, πώς περνάει η ζωή
Τόσα χρόνια ταξιδεύω, δίχως τελειωμό
στο λαβύρινθο του κόσμου ψάχνω γυρισμό
Μα στης νύχτας τα σκοτάδια σαν κοιτώ ψηλά
στης σελήνης τον καθρέφτη, βλέπω δυο πουλιά
Είν' τα μάτια τα δικά μου, κι είμαι πάλι εγώ
το κορίτσι στο φεγγάρι, δώδεκα χρονών
...
Δημήτρης Υφαντής / Γιώργος Ανδρέου
(με την Ελένη Τσαλιγοπούλου)
Ετικέτες ηλικίες
1 Comments:
Μέσα στις εποχές
και τα χρόνια
Χωρίς μια λέξη συνάντησης
Το θαύμα κι εγώ
Τα βράδια ξεσπάω
σε αναφιλητά νοσταλγίας
για όσα έζησα
μόνο στα όνειρα
Κι όλες οι πολύτιμες
προφάσεις μου
για ό,τι δεν καταχτήθηκε
έχασαν πλέον την αιχμή τους
Ένοικος του μαρασμού
που σκοτώνει αργά
και με επιμέλεια
κάθε ελπίδα.
Υπομένω τη δίκαιη
θηριωδία της μοναξιάς
Απαρηγόρητος του αναμενόμενου.
Γιάννης Τόλιας
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα