παρα-κείμενα
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 27, 2008
95 ~ τα παιδικά, ii
Όποια πόρτα κι αν άνοιγα
βρισκόμουν μες στα παιδικά μου χρόνια
Τάσος Λειβαδίτης
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ
...
Όλα τα υπόφερα όσα τα εκρηξιγενή όνειρά μου,
απ' τα έγκατα του σώματός μου
τις νύχτες μού ζωντάνευαν μπροστά μου.
Μόνο εκείνη τη λαβωματιά της παιδικής ηλικίας
που δεν ξέρω ούτε πούθ' έρχεται, ούτε και πού με πάει,
μόριο ύλης που κάθε τόσο ανοίγει και ματώνει,
δεν μπόρεσα ποτέ να υποφέρω.
Αυτή η πληγή δεν έκλεισε ποτέ.
Αλέξανδρος Μιτζάλης
-Οδός Πανός, τ.83/84-
1933
...
Κάποτε στα παιδικά χρόνια τ' άστρα στάθηκαν ακίνητα όλη τη νύχτα
το φεγγάρι φούσκωσε σα δαμάσκηνο αλλά λευκό και μεταξωτό
το τελευταίο τρένο του Σικάγου ούρλιαζε σχίζοντας το γκέτο
κατέβηκα κάτω
ο πατέρας μου καθόταν κι έγραφε σ' ένα βιβλίο μεγάλο μαύρο
μια στοίβα γράμματα
μια στοίβα γραμμάτια
(θα ξοφλήσει τα χρέη του)
το φεγγάρι θα πεθάνει
τ' αστέρια θα πήξουν
η θάλασσα θα παγώσει
κι εγώ έν' αγόρι θά 'μουν με τριμμένα παπούτσια που τσαλαβουτάει στη βροχή.
Philip Levine
-Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές-
*μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
...
Αν ο πατέρας ήταν στο σπίτι, αν και πάλι ήταν απόγευμα, οι συνήθειες άλλαζαν. Θα έβλεπε τα μωβ σκέλη της πιζάμας του δίπλα στο νεροχύτη, έπειτα ο ήχος από το νερό της βρύσης και του ποτηριού που αφηνόταν με πάταγο πάνω στο μαρμάρινο πάγκο. Ύστερα, θα άκουγε το ξεφύλλισμα της εφημερίδας, το σύνθημα για να περιεργαστεί στα κρυφά τις παντόφλες του, όταν έμεναν εκτεθειμένες δίπλα στο τραπέζι και τα πόδια του αναπαύονταν πάνω στο σκαμπό. Με τα χρόνια είχαν πάρει το αναπότρεπτο σχήμα του ποδιού του και τίποτε δεν θα άλλαζε, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του μικρού αγοριού να χωρέσει τα δυο του πόδια στην ίδια παντόφλα
...
Νικος Κουφάκης
-Το Δέντρο, τ. 153/154-
Έχω ένα παπάκι
να μου κάνει πα
να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι
που όλο μου κουνάει
που όλο μου κουνάει τ' αφτιά
Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς
Νικόλας Άσιμος
(με την Χαρούλα Αλεξίου)
Ετικέτες παιδικά
4 Comments:
"Το σύννεφο κρεμασμένο ψηλά από ένα χρυσό ουρανό
η θάλασσα κάτω βουλιαγμένη στα νερά της
Εγώ στη μέση,
με το ποζάτο παιδικό χαμόγελο,
ανέμελος με την καινούργια ναυτική φορεσιά μου
με τα φτερά μου, με το λευκό κορδόνι της στολής μου
περασμένο γύρω στο λαιμό.
Κι όλα ήταν ακίνητα, χαρούμενα και πνιγμένα
σαν όλα να γύριζαν στη μητέρα"
Έχεις εξαιρετική συλλογή ποιημάτων κλπ! Γιατί όμως δεν έχεις πλήρες feed? Βολεύει να τα παρακολουθούμε κάποιοι από rss readers και τώρα έρχονται μισά. Στο ίδιο το blog δεν είναι τόσο εύκολο να δούμε παλιότερα κείμενα. Ε; Αν θα το έκανες πλήρες θα ήταν σούπερ!
Το έψαξα, όμως, κατάλαβα τι εννοείς και θα το διορθώσω. Σ' ευχαριστώ για την αφορμή που μου έδωσες να μάθω κάτι παραπάνω.
Να σκεφτείς μάλιστα, ότι επειδή κι εγώ διάβαζω τα λίγα μπλογκς που παρακολουθώ από το google reader μου, έβλεπα ότι σε κάποια δεν μπορούσα να διαβάσω ολόκληρο το ποστ και αναρωτιόμουν γιατί αυτή η διαφορά με τα υπόλοιπα. Πού να ήξερα ότι και με τα δικά μου συμβαίνει το ίδιο!
------
Flying Libido With A Ukulele, σ' ευχαριστώ και γι αυτή την επιλογή-συμβολή σου στα παρα-κείμενα. Και, όπως πάντα, για την γενναιοδωρία σου να γράφεις ποιήματατα των συναδέλφων σου. Επαναλαμβάνω την παράκλησή μου, να παραθέτεις τα δικά σου που εσύ κρίνεις πως ταιριάζουν θεματικά. Πολλές φορές, εμείς οι αναγνώστες, έχουμε αδυναμία να κρίνουμε και είναι μοναδική η ευκαιρία να μάθουμε από τον ίδιο τον ποιητή τι κρύβουν κάποιοι στίχοι του...
μια δεξαμενή αναμνήσεων εν υπνώσει.
Η πρωτόγνωρη μυρωδιά της θάλασσας και του χόρτου.
Ο ήχος της βροχής πάνω στον τσίγκο της αυλής.
Όσο γερνάς τόσο πιο συχνά νιώθεις την ανάγκη
να ανοίγεις τους κρουνούς.
Γιάννης Τόλιας
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα