παρα-κείμενα

Τρίτη, Μαΐου 20, 2008

102 ~ τσιγάρα, ii



Σώζομαι, αν σώζομαι τελικά, χάρη σε κάποιες τέχνες
ταπεινές που ξέρω: του τσιγάρου, του ξενυχτιού,
της νοσταλγίας και της αθανασίας τόσων
ωραίων πραγμάτων που περνάνε απαρατήρητα...


Θωμάς Γκόρπας




Τ' αστέρια που ονειρευτήκαμε
Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες
ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες
τ' αστέρια που ονειρευτήκαμε —
το πολύ κάφτρες μέσα στη νύχτα
απ' τα τσιγάρα που τινάζαμε
κι η πύρινη τροχιά τους
μόλις που πρόφταινε να λάμψει.
Αυτό το λίγο ήταν που γέμιζε τη ζωή μας
κι αν κάποτε μιλούσαμε για θάνατο
με σιγουριά τον βάζαμε γι' αργότερα.

Τίτος Πατρίκιος
-Το Δέντρο, τ.157/158-



ΕΚΟΨΑ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

Kάνω νευρικές κινήσεις με τα νύχια μου
ο αέρας του Νοέμβρη τα έχει μουδιάσει αρκετά
έτσι που ένα μικρό τσίμπημα
(εδώ κι εκεί)
δεν θα πονέσει τη ρόδινη σάρκα κάτω τους
Μη γκρινιάζεις...
από τότε που δεν μπορώ να σ' αγγίξω
κάπως πρέπει ν' απασχολώ τον εαυτό μου.

Έκοψα το τσιγάρο
μα κράτησα τον παλιό πράσινο αναπτήρα σου
για να μου θυμίζει τη γεύση.
Υποθέτω πως όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας
Οι δικές σου, προφανώς, δεν με περιλαμβάνουν
...

Bobbie Jean Wright
*μτφ: Ιωάννα Μοάτσου - Στρατηγοπούλου



ΤΣΙΓΑΡΑΚΙ

...και τι, ομολογουμένως, δε μου χάρισε. Τη γλύκα και το νόημα του καφέ; Την ομορφιά του μετά το φαγητό, τη συντροφιά του στη στενοχώρια, τη συμπαράστασή του στο ξενύχτι, την καθαρότητα στη σκέψη, την αχλύ με την οποία τύλιξε πρόσωπα, σχέσεις και πράγματα, την γλυκιά "προκαταρκτική" εκείνη "πολιορκία" καθώς το χτυπούσα (άφιλτρο πάντα) στο νύχι του μεγάλου δαχτύλου προτού το καπνίσω, την ερωτική αίσθησή του στα φλεγόμενα χείλη, τους δρόμους του τότε, τον καθρέφτη και το ξανθό μου χνουδάκι στη θέση του μουστακιού, την θεσπέσια εκείνη παρθένα ονειρική διέγερσή μου
...
τι ομολογουμένως και τελοσπάντων δεν μου χάρισε, έτσι που για πάντα, για πάντα να το θυμάμαι το τσιγάρο, και τώρα πια που δεν γίνεται και το έχω κόψει, δεκαετίες δύο το έχω κόψει, με τρόπο να πλησιάζω εκείνους που συνεχίζουν και κρυφά να μυρίζω τον καπνό τους, όπως ο ξενητεμένος σε μεγάλους σταθμούς όπου πατριωτάκια πλησιάζει για να μυρίσει, για να μυρίσει πατρίδα.

Γιώργος Μαρκόπουλος
-η λέξη, τ. 153-


ΤΡΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΧΡΟΝΟ

Τρεις μήνες το φθινόπωρο, κι άντεξες έναν μόνο
προτού να φύγεις, μου 'δωσες τρία τσιγάρα χρόνο

Εγώ για το χατίρι σου άκαπνος δε θα μείνω
όταν σε συλλογίζομαι, τρία τσιγάρα πίνω

Αν ήξερα πως θα 'φευγες, θα 'κρυβα τα πακέτα
να μη γελούν τον πόνο μου, τρία τσιγάρα σκέτα

Παντελής Θαλασσινός / Λίτσα Μπεσκάκη
(με τον Παντελή Θαλασσινό)

Ετικέτες ,

permalink

4 Comments:

Δε βοηθάς , ξέρεις , καθόλου όσους
επιχειρούν ή προτίθενται να κόψουν το κάπνισμα :)
Αστειεύομαι. Κάνεις ειλικρινά εξαιρετική δουλειά. Σε θαυμάζω.

Σάββατο, Μαΐου 31, 2008 9:30:00 π.μ.  

χμμμμ... ελπίζω να μη δημιουργώ, άθελά μου, και παθητικούς αναγνωστοκαπνιστές.

Πώς θα σου φαινόταν όμως αν σου έλεγα ότι ο υπολογιστής, το ίντερνετ κατ' επέκταση, με έκανε να κόψω το τσιγάρο; Από δύο πακέτα την ημέρα, έφτασα στο ένα τσιγάρο την εβδομάδα. Πέρασαν επτά χρόνια και δεν νομίζω ότι θα επιστρέψω.

υ.γ.
Eξαιρετική δουλειά ή "εξαιρετικές" αντιγραφές;
;-)

Σάββατο, Μαΐου 31, 2008 5:42:00 μ.μ.  

Το να επιλέγεις τα κατάλληλα προς αντιγραφήν απαιτεί εκτός από κόπο, αισθητική καλλέργεια και γνώση.
Μμμ, ναι , αναντίρρητα πρόκειται για εξαιρετική δουλειά :)

Σάββατο, Μαΐου 31, 2008 10:12:00 μ.μ.  

Περίπολοι της νικοτίνης/Οι κάνες τόσων τσιγάρων/στραμένες επάνω μου
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ, ΤΑ ΜΙΚΡΑ

Κυριακή, Ιουνίου 01, 2008 8:17:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα