παρα-κείμενα

ΣΤΟΝ ΛΟΥΤΗΡΑ

Ολόγυμνα τα σώματά μας στους ατμούς,
ο υδραυλικός δεν έφτιαξε ακόμη
καλά τη βρύση'
σ' έψαχνα με τα μάτια μου
στις άδηλες λεπτομέρειες,
σχεδόν ψηλαφητά'
μ' έψαχνες με τα μάτια σου υγρά
στις ανεπαίσθητες γωνιές'
μια ελάχιστη επαφή ακόμη
στους ατμούς,
το δυνατό φως,
"μη με κοιτάζεις έτσι" -
oλόγυμνοι και πλήρεις
μέσα στους ατμούς.

Δημήτρης Δούκαρης


ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΓΥΜΝΑ

Δυο σώματα που ενώνονται γυμνά,
μόνα στην πολιτεία που κατοικούνε τα άστρα,
εφευρίσκουν ακατάπαυστα την επιθυμία.
Δε βλέπονται όταν αγαπιούνται,
ωραία ή φρικτά φλέγονται σαν δυο κόσμοι
που συναντιούνται στον ουρανό κάθε χίλια χρόνια.
Μόνο στο λόγο, ανώφελο φεγγάρι, βλέπουμε
πώς είναι τα δυο σώματά μας όταν αγκαλιάζονται,
ενώνονται, φτύνουν, μαζεύουν, βράχοι που καταστρέφονται,
αστέρια που μισούνται, αυτοκρατορίες που προσβάλλονται.
Θωπεύονται εφήμερα μέσα σε χίλιους ήλιους
που θρυμματίζονται, φιλιούνται ως με τα βάθη,
πηδάνε σαν δυο λευκά δελφίνια την ημέρα,
σαν μια και μόνη πυρκαγιά διασχίζουνε τη νύχτα.

Jorge Gaitan Duran
*μτφ: Ρήγας Καππάτος


ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΤΖΟΒΑΝΙ

Δεν θα ξεχάσω την τελευταία φορά που με κοίταξε. Το φως του πρωινού γέμιζε το δωμάτιο, θυμίζοντάς μου τόσα και τόσα πρωινά και το πρωινό που πρωτομπήκα εκεί μέσα. Ο Τζοβάνι καθόταν στο κρεβάτι ολόγυμνος, κρατώντας ένα ποτήρι κονιάκ με τα δυο χέρια. Το κορμί του ήταν άσπρο σαν του πεθαμένου, το πρόσωπό του μουσκεμένο και γκρίζο. Ήμουνα στην πόρτα με τη βαλίτσα μου. Με το χέρι στο πόμολο, τον κοίταξα. Κι εκείνη τη στιγμή ήθελα να τον ικετέψω να με συγχωρήσει. Αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ μεγάλη ομολογία. Οποιαδήποτε υποχώρηση εκείνη τη στιγμή θα με έκλεινε για πάντα σ' εκείνο το δωμάτιο μαζί του. Και κατά κάποιον τρόπο αυτό ακριβώς ήθελα. Ένιωσα ένα τρέμουλο να με διαπερνάει, σαν την αρχή ενός σεισμού, κι ένιωσα, για ένα δευτερόλεπτο, πως πνιγόμουνα μέσα στο βλέμμα του. Το κορμί του, που το είχα γνωρίσει τόσο καλά, άστραφτε στο φως και φόρτιζε και βάραινε την ατμόσφαιρα ανάμεσά μας. Και τότε κάτι άνοιξε μέσα στο μυαλό μου, μια μυστική, αθόρυβη πόρτα άνοιξε ξαφνικά, και με τρόμαξε: δεν μου είχε περάσει απ' το μυαλό μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι, έτσι όπως έφευγα για να σωθώ απ' το κορμί του, επιβεβαίωνα και διαιώνιζα την εξουσία του κορμιού του επάνω μου. Τώρα, σαν να ήμουνα σημαδεμένος με πυρωμένο σίδερο, το κορμί του ήταν πλέον εντυπωμένο στο μυαλό μου, στα όνειρά μου. Κι όλη αυτή την ώρα δεν είχε πάρει το βλέμμα του αποπάνω μου. Έμοιαζε να βρίσκει το πρόσωπό μου πιο διαφανές κι από βιτρίνα μαγαζιού. Δεν χαμογελούσε, δεν ήταν ούτε σοβαρός ούτε εκδικητικός ούτε λυπημένος, ήταν ακίνητος. Περίμενε, νομίζω, να διασχίσω αυτή την απόσταση που μας χώριζε και να τον ξαναπάρω στην αγκαλιά μου - περίμενε όπως περιμένει κάποιος στο νεκροκρέβατό του το θαύμα, που δεν τολμάει να μην πιστέψει, και το οποίο δεν θα συμβεί. Έπρεπε να φύγω αποκεί μέσα γιατί το πρόσωπό μου φανέρωνε πάρα πολλά, ο πόλεμος μέσα στο κορμί μου μ' έκανε να βουλιάζω. Τα πόδια μου αρνήθηκαν να με μεταφέρουν πάλι κοντά του. Ο άνεμος της ζωής μου με παρέσερνε μακριά.
«Au revoir, Giovanni».
«Au revoir, mon cher».
Γύρισα την πλάτη, ξεκλείδωσα την πόρτα. Η αποκαμωμένη αναθυμίαση της ανάσας του έμοιαζε να μου ανακατεύει τα μαλλιά και να περνάει ξυστά από τα φρύδια μου σαν τον ίδιο τον άνεμο της τρέλας.