παρα-κείμενα

Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ
την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε
να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι
για θέματα αδιάφορα.

Ανδρέας Αγγελάκης


ΕΤΣΙ ΛΕΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ

Έτσι λέει η καρδιά:
Ονειρεύομαι θάλασσες,
Εκτάσεις ανοιχτές και το σώμα καράβι
Και μετράω των ανέμων την ορμή και το μήνυμα.

Θα 'θελα, λέει, να ήταν ακόμα εδώ τα χρόνια μου,
Οι μέρες που χάθηκαν σε τυχαίους δρόμους,
Η φωνή του πατέρα μου,
Τα καλοκαίρια στην Ιτέα,
Μα πιο πολύ, πιο πολύ οι ώρες της αγάπης σου.

Σπύρος Μάνδρος


ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ

Μπήκα μέσα στο δάσος
των ρολογιών.

Φυλλώματα από τικ - τακ,
τσαμπιά από καμπάνες
και, κάτω από την πολλαπλήν ώρα,
αστερισμοί από εκκρεμή.

Τα μαύρα κρίνα
των πεθαμένων ωρών,
τα μαύρα κρίνα
των μικρών ωρών.
Όλα είναι ίδια!
Και το χρυσάφι του έρωτα;

Eίναι μια ώρα μονάχα.
Μια ώρα μονάχα!
Η κρύα ώρα!

Federico García Lorca
*απόδ. Κώστας Ζαρούκας
-Σκόρπια ποιήματα-

Ο ΧΡΟΝΟΣ

Θυμάμαι εκείνη τη γωνιά της αυλής στο πατρικό σπίτι, εγώ μόνος, καθισμένος στο πρώτο σκαλοπάτι της μαρμάρινης σκάλας. Η τέντα απλωμένη, βυθίζοντας το περιβάλλον σ' ένα δροσερό μούχρωμα, και πάνω στο πανί, απ' όπου φιλτραριζόταν κοσκινισμένο το μεσημεριανό φως, ένα αστέρι πρόβαλλε τις έξι του ακτίνες από κόκκινη τσόχα. Ανέβαιναν μέχρι τα ανοιχτά μπαλκόνια από το κενό της αυλής τα πλατιά φύλλα από τις λατάνιες, μ' ένα χρώμα πράσινο βαθύ και στιλπνό, και κάτω, γύρω από το συντριβάνι, ήταν συγκεντρωμένες οι ανθισμένες τούφες από πικροδάφνες και αζαλέες. Ηχούσε το νερό πέφτοντας μονότονα, νανουριστικό, κι εκεί στο βάθος του νερού, άλικα ψάρια κολυμπούσαν με ανήσυχες κινήσεις, σπινθηρίζοντας τα λέπια τους με μιαν αστραπή χρυσού. Διάχυτη στο περιβάλλον μια χαύνωση, που αργά-αργά πλημμύριζε το κορμί μου.

Εκεί, στην απόλυτη θερινή σιγή, υπογραμμισμένη από τον ψίθυρο του νερού, με τα μάτια ανοιχτά σε ένα διαυγές μούχρωμα που λάμπρυνε τη μυστηριώδη ζωή των πραγμάτων, είδα τις ώρες να μένουν ακίνητες, αιωρούμενες στον αέρα, σαν σύννεφο που κρύβει έναν θεό, αγνές και αέρινες, χωρίς να περνούν.

Luis Cernuda
*απόδ: Aντώνης Κουτσουραδής
-Το δέντρο 153/154-


ΩΡΕΣ ΑΡΓΕΣ

Ώρες αργές, μοναχές
ώρες πικρές, σκοτεινές
Ήρθ' η νυχτιά
δώσ' μου φωτιά
Ξένος εσύ, ξένη κι εγώ

Μη με ρωτάς, δεν ρωτώ
μη με ζητάς, δεν ζητώ
Φεύγει η νυχτιά
δίνει φωτιά