παρα-κείμενα
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 22, 2008
120 ~ αντίο, ii
Φθείραμε ήδη τις λέξεις στο δρόμο, αγάπη μου
κι ό,τι απέμεινε δεν αρκεί
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Δεν έχουμε τίποτα να δώσουμε πια.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Το παρελθόν είναι άχρηστο σαν ένα κουρέλι.
Σου το 'πα ήδη: οι λέξεις είναι φθαρμένες
Αντίο
Eugénio de Andrade
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
*μτφ: Ρήγας Κούπα
ΦΥΛΛΟ
Δες, είμαι όπως εκείνο το φύλλο
που κρατιέται ακόμα
στο γυμνό κλαρί.
Διώξε με...
Μη λυπάσαι.
Πάνω σου ακτινοβολεί
της ωριμότητας
το πάθος
που σε κρατά
για μένα
με πείσμα παιδικό.
Πες μου Αντίο.
Δεν πειράζει.
Ο θάνατος δεν είναι τίποτα.
Το δύσκολο είναι να σε χάσω.
Umberto Saba
-Terra Amatissima-
*μτφ: Ευριπίδης Κλεόπας
ΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΦΥΓΩ
Αν είναι ο καιρός να φύγω
ας φύγω καθώς πρέπει.
Αν είναι η μοίρα μου γραμμένη
από τι στ' αλήθεια θα ξεφύγω.
Με παρακάλια και με κλάψες
τίποτε δεν βγαίνει
εκείνος που με ξέρει
απέξω κι από μέσα
στην πλαϊνή γωνιά θα περιμένει.
Αν είναι ο καιρός να φύγω
ας φύγω καθώς πρέπει.
Μιχάλης Πιερής
-Μπιλιέτο, τχ.7/8-
ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ
Περπατά μαζί μου στην εξώπορτα, η οποία έχει μείνει ανοιχτή όλη αυτή την ώρα. Η πόρτα που αυτό το πρωί άφηνε να μπουν μέσα φως και φρέσκος αέρας και ήχοι από το δρόμο, όλα τα οποία εμείς δεν είχαμε προσέξει. Κοιτάω έξω και, Χριστέ μου, υπάρχει αυτό το λευκό φεγγάρι που κρέμεται στον πρωινό ουρανό. Δεν μπορώ να σκεφτώ πότε έχω δει κάτι πιο αξιοπρόσεκτο. Αλλά φοβάμαι να το σχολιάσω. Πραγματικά. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί. Μπορεί ακόμα και να ξεσπάσω σε δάκρυα. Μπορεί να μην καταλάβω ούτε μια λέξη απ' ό,τι πω.
Λέει, Ίσως να ξανάρθεις κάποτε, ίσως όχι. Αυτό θα περάσει, ξέρεις. Σύντομα θα αρχίσεις να νιώθεις άσχημα πάλι. Ίσως να γίνει μια καλή ιστορία, λέει. Αλλά δεν θέλω να το ξέρω αν όντως γίνει έτσι.
Τη χαιρετώ. Δε λέει τίποτα άλλο. Κοιτά τα χέρια της, και μετά τα βάζει στις τσέπες του φορέματός της. Κουνά το κεφάλι της. Μπαίνει μέσα πάλι, και αυτή τη φορά κλείνει την πόρτα.
Φεύγω περπατώντας στο πεζοδρόμιο. Μερικά παιδιά παίζουν με μια μπάλα στο τέρμα του δρόμου. Αλλά δεν είναι τα παιδιά μου, ούτε τα δικά της. Υπάρχουν παντού κάτι φύλλα, ακόμα και στα λούκια του υπονόμου. Σωροί φύλλων οπουδήποτε κοιτάξω. Πέφτουν από τα κλαδιά καθώς περπατώ. Δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς να βάλω τα παπούτσια μου μες στα φύλλα. Κάποιος πρέπει να φιλοτιμηθεί εδώ. Κάποιος πρέπει να πάρει μια τσουγκράνα και να το φροντίσει.
Raymond Carver
-η λέξη, τ.170-
*μτφ: Νίκος Κούτρας
ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΤΟ ΑΝΤΙΟ
Μην το πεις
μην το πεις το αντίο
Άλλο πλοίο για μένα δεν έχει
Και μπορεί να φανεί σαν αστείο
μα σαν φεύγεις εσύ, όλο βρέχει
Μην το πεις
μην το πεις το αντίο
Είναι δύσκολη κι άπονη λέξη
Μοιάζει η νύχτα με μπόρα και κρύο
που η μέρα ποτέ δε θα φέξει
Μη μου πεις
μη μου πεις πως τελειώσαν
όσα δώσαν πνοή στη ζωή μου
Χίλιοι δυο, χίλια δυο με προδώσαν
και φοβάται και τρέμει η ψυχή μου
Χρήστος Νικολόπουλος / Λευτέρης Παπαδόπουλος
(με τον Δημήτρη Μητροπάνο)
Ετικέτες αντίο
2 Comments:
Ε, κι επειδή δεν την βρίσκουν εύκολα, προσπαθούν την δημιουργούν. Ή να νομίζουν πως την δημιουργούν...
:-)
Να περάσεις καλά!
(Τις ευχές για το νέο χρόνο, θα στις προλάβω εγώ)
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα