παρα-κείμενα

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 11, 2009

124 - χέρια, ii



Χέρια άδεια σα λυμένα μαλλιά
Δικά σου
Ορθωμένα σαν προαιώνια θλίψη μες στο άφεγγο ψύχος
Που περιμένουν το τίποτα
Την αυγή ή τη νύχτα τόσα χρόνια

Αλέξης Τραϊανός


ΑΡΚΕΤΑ
...
Ναι αρκετό - ένα χέρι είναι αρκετό καθώς
ανακατεύει τον καφέ ή
αποτραβιέται μετά από μια γνωριμία,
αρκετό για να ξεχάσουμε αυτόν τον τόπο,
την ασφυκτική γραμμή των παραθύρων,
κι επιστρέφοντας τη νύχτα στο δωμάτιό μας,
να δεχτούμε το απαράδεκτο.

Janos Pilinszky
-Συγκομιδή-
μτφ: Βασίλης Καραβίτης


ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι σ' ένα μεγάλον ίσκιο
το χρώμα της αυγής το αισθάνομαι στα δάχτυλά σου.
Ξέχασε το ψέμα που σε βοήθησε να ζήσεις
γύμνωσε τα πόδια σου, γύμνωσε τα μάτια σου,
μας μένουν λίγα πράγματα όταν γυμνωθούμε
αλλά τα βλέπουμε στο τέλος πιστά.
Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι πάντα σ' ένα μονοπάτι,
τ' αυλάκια χαλασμένα δεξιά κι αριστερά, στην άκρη
το σπίτι με γυαλιά που το χτυπάει ο ήλιος, άδειο.
Σκέφτηκα τα δάχτυλά σου να χτυπούν τα τζάμια
σκέφτηκα την καρδιά σου να χτυπά πίσω απ' τα τζάμια
και πόσο λίγα πράγματα xωρίζουν έναν άνθρωπο
που δεν τα ξεπερνά.
Δεν ξέρεις τίποτα γιατί κοίταξες τον ήλιο.
Το αίμα σου στάλαξε στα μαύρα φύλλα της δάφνης
τ' αηδόνι, περασμένες νύχτες, μάρμαρα στο φεγγάρι
και στο ποτάμι το 'συρα κι έβαψε το ποτάμι.
Συλλογίζομαι, όταν συλλογίζομαι, συλλογίζομαι
τις φλέβες μου και το μυστήριο των χεριών σου που οδηγούν
κατεβαίνοντας προσεxτικά σκαλοπάτι το σκαλοπάτι.
Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι σ' έναν μεγάλο κήπο.

Γιώργος Σεφέρης


ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΧΕΡΙΑ

Περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες, και με σφιγμένες τις γροθιές. Τα χέρια της ήταν πάντα κρύα — κάτι χέρια παγωμένα. Μου 'λεγε: «Κοίτα, κατόρθωσα να τα ζεστάνω μόνο με την επαφή άλλων χεριών, που τα έσφιγγαν σφιχτά».

Αναθυμόταν τα δάχτυλά της κόντρα στα άλλα δάχτυλα, τον τρόπο που συμπλέκονταν, τη χλιαρή και γλυκιά επαφή κάποιου άλλου πολύ λεπτού δέρματος. Μερικές φορές κοιτούσε τα χέρια της, χέρια μεγάλα, ενήλικου. Είχαν μεγαλώσει πολύ βιαστικά, ξέχασαν στο πέρασμα του χρόνου το περίγραμμα και το μέγεθος εκείνων των άλλων χεριών, που τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα έψαχνε ακόμη στα δικά της. Στις τσέπες του παλτού, τα δάχτυλα της χάιδευαν τα μέρη εκείνα του χεριού όπου εκείνη η άλλη επαφή είχε αποτυπωθεί πριν από πολύ καιρό — κάτι Κυριακάτικα απογεύματα, κοντά στα φουγάρα των πλοίων με τον καπνό σύρριζα στον τοίχο.

Κάρμε Ριέρα
-Μάρτυρές μου οι γλάροι-
*μτφ: Μαρία Χοσέ Λούμπετ και Αλίκη Αλεξανδρή


ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΑΝΟΙΞΕ

Τα χέρια του μισάνοιξε
όλη τη γη να πιάσει
και όταν τα ξανάκλεισε
με είχε αγκαλιάσει

Σηκώθηκε απ' την θέση του
στον ήλιο να μιλήσει
και όταν ξανακάθησε
τον είχα αγαπήσει

Μίμης Πλέσσας / Λευτέρης Παπαδόπουλος
(με την Ρένα Κουμιώτη)
-η φωτογραφία όπως εδώ.

Ετικέτες

permalink

3 Comments:

Anonymous Ανώνυμος :

εξαιρετική σελίδα!μπράβο!

ωραίες επιλογές,έξυπνη διάρθρωση θεμάτων.

για τα χέρια στην ελληνική ποίηση,να και κάτι από τη "Στροφή" του Σεφέρη:

"χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει"

καλή σας μέρα

Κυριακή, Φεβρουαρίου 22, 2009 9:35:00 π.μ.  
Blogger fish eye :

σου ξαναστέλνω μειλ, ελπιζω να το δεις..

καλημερες
φιλια!!!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009 11:26:00 π.μ.  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Η δική μου καλημέρα με καθυστέρηση, nyxterino, μαζί με το ευχαριστώ μου για τον στίχο του Σεφέρη που συμπληρώνει τούτη την ανάρτηση.


αγκαλιές του φεγγαριού,
δεν το είδα μόνο... και έπεται συνέχεια. Δεν ξεχνώ.

Καλημέρα και στις δυο σας!

Δευτέρα, Μαρτίου 09, 2009 9:42:00 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα