παρα-κείμενα

Τρίτη, Φεβρουαρίου 24, 2009

125 ~ γυναίκες, ii



Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία


Νίκος Καββαδίας



Ο ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΧΡΟΝΟΣ

Σκοτεινά νερά οι γυναίκες
Τα γέλια τους αστραπές στα τζάμια, άλλες πάλι
να σηκώνονται απ' τ' άγρια μεσάνυχτα
Να γυρνάνε τα λόγια τους γύρω απ' το στόμα
με μια στρυφνή επιδεξιότητα
Να τ' απιθώνουν επάνω στα πράγματα
Να τα στριφογυρίζουν έπειτα να τα γυαλίζουν
Κάνοντας τα ασήμαντα Κενά κομμάτια ζωής
...

Ζέφη Δαράκη
-η λέξη, τ.183-



ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΥΧΤΟΦΥΛΑΚΑ

Ο Μπαρνς είχε δίκιο... Αλλά εγώ έχω πειστεί
πως δεν μπορούμε να φανταστούμε
καμιά γυναίκα
διαβάζοντας ένα βιβλίο, κι ακόμα λιγότερο
απ' την πραγματικότητα
Υπάρχει. Και μόνο χάρη σ' αυτή
υπάρχουν κι οι άντρες, πολύ συχνά σαν δολοφόνοι
που μερικές φορές μοιράζονται βασιλικά
το διαμαντένιο στέμμα του μυστηρίου της.

Vladimir Holan
*μτφ: Βασίλης Καραβίτης
-Συγκομιδή-



ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Αφροδίτη, Ιστάρ, Ίσιδα, Κυβέλη, το σώμα σου έχει το άρωμα των υπερώριμων καρπών. Χορτασμένη από θαμβωτικά σμιξίματα, χαμογελάς πέρα από τον χρόνο, το αίμα, το σώμα, τα σύνορα, τα ταμπού. Βαμμένη, φτιασιδωμένη, θαμβωτική, στεγνώνουν επάνω στο δέρμα σου τα ίχνη του ιριδίζοντος πόθου του Άδωνη, του Ταμμούζ, του Όσιρι.
Φορώντας μια μάσκα μαινάδας δραπετεύω προς το αβέβαιο του ορίζοντα και Σε συναντώ εκεί που ο ουρανός σμίγει με την πύρινη τρυφεράδα της γης.
Γύρω μου κατακάθιζε η σκουριά των οξειδωμένων από τον χρόνο βράχων κι εγώ, μια δραπέτις των δασών, Σε είδα Ορεία Μήτηρ, Πότνια των Θηρών, να μου χαμογελάς καθώς με τα χέρια μου βαμμένα στο αίμα βυθιζόμουν στα σύνορα των καιρών.
Η μνήμη είναι μια καμπύλη. Οι τόποι κι οι εποχές που ζήσαμε κι αγαπήσαμε ξαναζούν μέσα μας. Κολυμπούν τ' αρχετυπικά όνειρα εκεί στις μυστικές γωνιές του παλιού καθρέφτη της ψυχής μας, κι εμείς σε μια στιγμή ονείρου ανασύρουμε ασυνείδητα το μυστήριο της γνώσης μέσα από τα θραύσματα του παρελθόντος.

Ελευθερία Αναγνωστάκη Τζαβάρα
-Οδός Πανός, 83/84-


ΓΥΝΑΙΚΑ

Τυφλοί προφήτες σε είχανε φωτιά μεσ' στο σκοτάδι
για σένα κολαστήκανε σοφοί και ασκητές
Στο στήθος τους σε χάραξαν παράδεισου σημάδι
και σου μιλούσανε κρυφά Άραβες πειρατές

Στην Αίγυπτο σου στρώσανε στα πόδια σου τον Νείλο
σου είπαν λόγια που θεοί μονάχα τα ακούν
Οι Φοίνικες σε λάτρεψαν σε πέτρα και σε ξύλο
κι από μακριά σου φέρανε κοράλλια που μιλούν

Κάποιοι σε είπανε ζωή, Ιερουσαλήμ και Μέκκα
κι άλλοι σε είπαν θάνατο κι εγώ απλά γυναίκα


Βάσος Αργυρίδης / Μπάμπης Αναγιωτός
(με τον Κώστα Μακεδόνα)

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα