παρα-κείμενα

Σάββατο, Μαρτίου 07, 2009

126 ~ όνειρα, ii



Με όνειρα είσαι υφασμένη καρδιά μου.

Miguel de Unamuno
* μτφ. Ελένη Γκίνη


GLORIANA

Η ζωή —είναι υπέροχη—
ακολουθεί τα ίχνη μας
και χάνεται αργά στο βάθος
των ονείρων μας.

Των ονείρων μας.
Υπάρχει πάντα ένας τρόπος
να μιλάς γι' αυτά
σαν το κρυφό τους νόημα
να έχει αποκαλυφθεί μόνο σε σένα,
αν και το μόνο εκφράζει
αρκετά λακωνικά
πόσο δεν έχει.
........

Χάρης Βλαβιανός
-Ποίηση τ. 6-



ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ
[ΜΕ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΧΡΩΜΕΣ ΓΑΖΕΛΕΣ]

«Στο καλό» είχε πει η Γιαέλ
πηγαίνοντας στον ύπνο.
Χωρίσαμε.
Κι άρχισε το ταξίδι, χώρια-χώρια
καθείς κατά το όνειρο.
_______ [Η Γιαέλ με φθινοπωρινόχρωμες γαζέλες σεργιανούσε
_______ ίχνος ονείρου στο πρόσωπο με σεργιανούσε]
Όμως εγώ στ' Όνειρο αυτό πώς ήρθα;
Στο Πουθενά αυτό
το άγνωστο σε μένα... Ξάφνου
σμίγομε
στα όνειρα μας μέσα. Χώρια-χώρια
την ίδια τη στιγμή
κι έτσι από δυο φορές.
Στου Ύπνου τον κήπο τον κρυφό τους εαυτούς μας
βρίσκομε
που ώρες έσιγούσαν.......

Mehmet Yasin
*μτφ: Ανθή Καρρά

- Ποίηση, τ. 14-


ANTIZΩΗ

Θέλω μόνο να κρατήσω τα όνειρα που με ξύπνησαν από τα εφτά έως τα τριάντα μου χρόνια, σ' αυτό το μυστηριώδες χωριό την Μανορά, που ίδρυσε ο μαστρο-Γασπάρ Κριστάλδο στην καρδιά της πολιτείας του Ιτούρμπε. Όταν τα θυμάμαι, όταν γράφω γι' αυτά, είναι σαν να αναμασάω λύπες που μοιάζουν με την αργή περιπλάνηση των βοδιών κάτω από τον ζυγό των αμαξιών που πηγαίνουν γεμάτες από τεράστια φορτία ζαχαροκάλαμου, κατ' ευθεία για την αυθορμησία.

Augusto Roa Bastos
* μτφ: Σόνια Κουμαντάρου-Πρεβελάκη
-Ευθύνη, τ.302-



ΚΥΜΑ ΤΟ ΚΥΜΑ

Ελαφρώνει το σώμα ο ύπνος ο αμέριμνος
και κοχύλια γεμίζει τώρα η έρημος
Απροσδόκητα μπήκες στη σχισμή των ονείρων μου
και του αγγέλου το σώμα κουλουριάζεται γύρω μου

Τρεμοπαίζει η σιωπή πριν χαθεί η σελήνη
και του αγγέλου τα δάκρυα ανεμώνες και κρίνοι
Το παράδοξο θαύμα την ψυχή δυναμώνει
ένα όνειρο απλά πώς μπορεί και μας σώνει

Κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα μάς ενώνει


Γιώργος Ζήκας
(με την Ελευθερία Αρβανιτάκη)

Ετικέτες

permalink

4 Comments:

Το όνειρο
είναι ο εφήμερος πλούτος
των φτωχών της ελπίδας.

Δευτέρα, Ιουλίου 20, 2009 10:26:00 μ.μ.  

Η υπέρτατη τιμωρία της νύχτας
είναι όταν δε σου επιστρέφει
Το όνειρο τη μέρα.

Υ.Γ. Ονειροκτόνο φως

Δευτέρα, Ιουλίου 20, 2009 10:32:00 μ.μ.  

Τα "σχόλιά" σας, είναι ό,τι καλύτερο μπορούσα να φαντασθώ, κύριε Τόλια. Και όχι μόνον επειδή είναι ακριβώς μέσα στο πνεύμα του μπλογκ, ούτε επειδή συμβαίνει να συμπληρώνουν τις αναρτήσεις, αλλά, κυρίως, επειδή συναντιούνται με τις δικές μου ποιητικές αναζητήσεις.

Τετάρτη, Ιουλίου 29, 2009 9:28:00 π.μ.  

Σκαρφαλώνεις στο φεγγίτη του ποιήματος
κι ανασαίνεις
την πιο σκοτεινή του
επιθυμία.

Γ.Τ.

Τρίτη, Αυγούστου 11, 2009 1:22:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα