παρα-κείμενα

Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2009

127 ~ τσιγάρα, iii



Καπνίζω.
Καμιά φορά φουμάρω μέχρι σαράντα τσιγάρα
τη μέρα.
Συχνά, όμως, το τσιγάρο μου καίει ανώφελα,
λησμονημένο στο τασάκι,
ενώ αναπολώ τις γυναίκες που αγάπησα.

Ηλίας Πετρόπουλος


Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑΜΕ

Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες
ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες
τ' αστέρια που ονειρευτήκαμε —
το πολύ κάφτρες μέσα στη νύχτα
απ' τα τσιγάρα που τινάζαμε
κι η πύρινη τροχιά τους
μόλις που πρόφταινε να λάμψει.
Αυτό το λίγο ήταν που γέμιζε τη ζωή μας
κι αν κάποτε μιλούσαμε για θάνατο
με σιγουριά τον βάζαμε γι' αργότερα.

Τίτος Πατρίκιος
-Το Δέντρο, τ.157/158-


ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ

να με θυμάσαι
να με θυμασαι κάθε μέρα όταν βγαίνει ο ήλιος
όταν έρχεται το αεράκι απ' τον τόπο μου στον δικό σου
όταν βλέπεις κάποιον που μου μοιάζει
κάθε φορά που ανάβεις τσιγάρο

...και μη με ξεχνάς
μη με ξεχνάς
όταν πάψει να φυσάει
κι όταν τελειώνεις το τσιγάρο σου...

Hazem Al Jaber


Η ΘΕΛΞΙΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΚΕΤΟΥ

...είναι χρόνια που συνέβη - μπήκα σ' ένα τρόλλεϋ χωρίς να έχω το αντίτιμο του εισιτηρίου που ρίχναμε, τότε, σ' ένα κουτί δίπλα στον οδηγό. Την τελευταία στιγμή αντιλήφθηκα πώς δεν είχα το πορτοφόλι μαζί μου, δεν είχα δραχμή επάνω μου. Λέω του οδηγού: «Ξέχασα το πορτοφόλι μου, ή το 'χασα, έχω μονάχα αυτό (και του δείχνω -πώς μου ήρθε- το κουτί με τα τσιγάρα). Να σας το δώσω να μου κεράσετε την διαδρομή;» (Τι πώς μου ήρθε - σίγουρα έκανα συνειρμό με τα γκαρσόνια του Παρισιού.) Ο οδηγός του τρόλλεϋ χαμογέλασε, μάλλον του άρεσε ή ιδέα, αλλά έβγαλε απ' την τζέπη του τα δικά του τσιγάρα, που ήταν επίσης SANTÉ σκέτα. «Ατόφια μου, εσύ με οδηγείς!» μου είπε κιμπάρικα. «Πέρνα και άραξε.» Μάλιστα, σκέφτηκα, τέτοια τσιγάρα, τέτοια σινιάλα. Και πέρασα βέβαια, κεράστηκα δικαίως την διαδρομή.

Ζυράννα Ζατέλη
-SANTÉ, 15 συγγραφείς και ένα μυθικό τσιγάρο-


ΤΑ ΚΑΡΕΛΙΑ

Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
........
Τ άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούργιο καθρέφτη
που χω φέρει εδώ
θα 'βλεπες τον ήλιο να πέφτει
όπως βλέπω εγώ
το παλιό μου εγώ
να λέει στο φταίχτη

Θυμάμαι...
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
Τίποτα απ' τα πράγματα που τώρα
μ' έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα

Θυμάσαι...
Ώρα σου καλή όπου και να σαι
Τίποτα δεν βρήκαμε ν' αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...

Νίκος Αντύπας / Λίνα Νικολακοπούλου
(με την Χάρι Αλεξίου)

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα