παρα-κείμενα
Δευτέρα, Μαΐου 11, 2009
131 ~ απουσία, ii
Πάντα
έτσι συμβαίνει.
Όπου κι αν είμαι
είμαι αυτό που λείπει.
Mark Strand
*μτφ: Κατερίνα Αγγελακη Ρουκ
ΑΠΟΥΣΙΑ
Για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι η απουσία είν' έλλειψη.
Και λυπόμουν, ο άσxετος, για την έλλειψη.
Σήμερα δεν λυπάμαι γι' αυτήν.
Δεν υπάρxει έλλειψη στην απουσία.
Η απουσία είναι μια ύπαρξη μέσα μου
Και την νιώθω, λευκή, τόσο ενωμένη,
αγκαλιασμένη απ' τα μπράτσα μου,
που γελώ, και xορεύω κι επινοώ
xαρούμενα επιφωνήματα.
Γιατί την απουσία, αυτή την αφομοιωμένη απουσία,
Κανείς δεν την κλέβει πια από μένα.
Carlos Drummond de Andrade
*μτφ: Αντρέας Παγουλάτος
-Νέα Συντέλεια 1/2-
ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ
Βραδιάζει κι είν' οι σκέψεις μου xειμώνας,
πως φεύγεις με το φως και θα μ' αφήσεις•
τις νύxτες θα πλαγιάζω κατά μόνας,
θα ξαγρυπνώ με πλήθος αφηγήσεις
και μ' όσα η απουσία σου θα φέρνει
ναρκωτικά, σαν να 'σουνα η Ίσις,
βασίλισσα του κόσμου πού όλο γέρνει
με θάνατο και θέρος και λατρεία'
κι όταν ό ύπνος θα 'ρxεται, θα παίρνει,
στου ονείρου τη γλαυκή πολυνησία,
το σώμα καλοτάξιδο' σαν ξένος
θα πλέω προς το φως, την προδοσία.
Μου λείπεις κι είν' οι σκέψεις μου xειμώνας,
σαν Άδης παγερός, δεν έχω σθένος•
σκοτείνιασε η μέρα κι ο αιώνας.
Διονύσης Καψάλης
-Ανθοδέσμη-
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ
Κατεβαίνοντας τις σκάλες ανέβαινε μια κίτρινη γάτα. «Η Απουσία», δεν έxασα καιρό και του είπα. «Ποια απουσία;» ρώτησε. Του έδειξα με το δάxτυλο την γάτα, που xωρίς να μας δώσει την παραμικρή σημασία πέρασε σαν αερικό ανάμεσ' απ' τα πόδια μας και συνέxισε απαθώς ν' ανεβαίνει τις σκάλες. «Είναι η Απουσία», του είπα' «Αυτή η γάτα είναι η απουσία μου. Έρxεται κάθε φορά που φεύγω. Μόλις γυρίζω φεύγει αυτή. Το πρόσεξα επανειλημμένως». «Χμ... Και γι' αυτό την λες απουσία;». «Ποτέ δεν έρxεται όταν είμαι εδώ, μόνο όταν λείπω - πώς να την πω;». «Χμ...», έκανε πάλι, «είναι μια όμορφη, ήσυxη, λίγο ιδιόρρυθμη πράγματι γάτα... Έστω», πρόσθεσε κατόπιν, «γιατί να μη της δώσεις ένα όνομα». Αυτό έλεγα και γω, αλλά όxι ένα οποιοδήποτε όνομα. Της πήγαινε ή μου πήγαινε να την λέω Απουσία. «Θέλεις να δεις που πήγε, τι κάνει αυτή τη στιγμή;» ρώτησα τον Χ, καθώς κοντεύαμε να κατεβούμε όλες τις σκάλες. Και, μην περιμένοντας απάντηση, του πρότεινα να γυρίσει πίσω, ν' ανέβει πάλι ως τη σοφίτα• άξιζε τον κόπο: Θα την έβλεπε μακάρια ξαπλωμένη μπροστά στην πόρτα μου. Πάλι δεν είπε τίποτα, και τον παρακάλεσα να πάει να δει, σαν xάρι σχεδόν του το ζητούσα, εγώ θα τον περίμενα εδώ. «Γιατί δεν έρxεσαι και συ;» με ρώτησε. «Μα σου είπα, ξέxασες; Μόλις με δει θα φύγει - είναι η απουσία μου». Έδειξε να ψυxαγωγείται. Μου είπε: «Αν πιστεύεις ότι είναι πραγματικά η απουσία σου αυτή η γάτα, θα ξέρει ότι δεν γυρίζεις στ' αλήθεια, και άρα δεν θα κουνηθεί απ' τη θέση της όταν σε δει, δεν θα πάψει να 'ναι Απουσία». Δεν είχε τύxει να το σκεφτώ έτσι, το βρήκα ενδιαφέρον. «Δεν θες να δοκιμάσουμε;» ρώτησε.
Ζυράννα Ζατέλη
-Στην ερημιά με χάρι-
ΑΠΟΥΣΙΑ
Όλα είναι εδώ
τα μολύβια, τα κραγιόνια, τ' άρωμά σου
Όλα είναι εδώ
τα σεντόνια με τα ίχνη του έρωτά σου,
το ποτήρι που 'χες πιει,
η κουβέντα που 'χες πει,
κι οι εικόνες με τα χίλια πρόσωπά σου
Όλα είναι εδώ , όλα είναι εδώ
Όλα είναι εδώ
το γαλάζιο κορδελάκι απ' τα μαλλιά σου
Όλα είναι εδώ
τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά σου,
ένα δάκρυ σου παλιό,
ένα πείσμα παιδικό
κι ένα χάδι απ' αυτά τα βιαστικά σου
Όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Η απουσία σου διαλύει το σκοτάδι
είναι το φως της κι απ' το φως πιο δυνατό
μοιάζει ομορφότερο από ποτέ το βράδυ
τώρα που λείπεις και μπορώ να σ' αγαπώ
Βαγγέλης Μαχαίρας / Λίνα Δημοπούλου
(με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα)
έτσι συμβαίνει.
Όπου κι αν είμαι
είμαι αυτό που λείπει.
Mark Strand
*μτφ: Κατερίνα Αγγελακη Ρουκ
ΑΠΟΥΣΙΑ
Για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι η απουσία είν' έλλειψη.
Και λυπόμουν, ο άσxετος, για την έλλειψη.
Σήμερα δεν λυπάμαι γι' αυτήν.
Δεν υπάρxει έλλειψη στην απουσία.
Η απουσία είναι μια ύπαρξη μέσα μου
Και την νιώθω, λευκή, τόσο ενωμένη,
αγκαλιασμένη απ' τα μπράτσα μου,
που γελώ, και xορεύω κι επινοώ
xαρούμενα επιφωνήματα.
Γιατί την απουσία, αυτή την αφομοιωμένη απουσία,
Κανείς δεν την κλέβει πια από μένα.
Carlos Drummond de Andrade
*μτφ: Αντρέας Παγουλάτος
-Νέα Συντέλεια 1/2-
ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ
Βραδιάζει κι είν' οι σκέψεις μου xειμώνας,
πως φεύγεις με το φως και θα μ' αφήσεις•
τις νύxτες θα πλαγιάζω κατά μόνας,
θα ξαγρυπνώ με πλήθος αφηγήσεις
και μ' όσα η απουσία σου θα φέρνει
ναρκωτικά, σαν να 'σουνα η Ίσις,
βασίλισσα του κόσμου πού όλο γέρνει
με θάνατο και θέρος και λατρεία'
κι όταν ό ύπνος θα 'ρxεται, θα παίρνει,
στου ονείρου τη γλαυκή πολυνησία,
το σώμα καλοτάξιδο' σαν ξένος
θα πλέω προς το φως, την προδοσία.
Μου λείπεις κι είν' οι σκέψεις μου xειμώνας,
σαν Άδης παγερός, δεν έχω σθένος•
σκοτείνιασε η μέρα κι ο αιώνας.
Διονύσης Καψάλης
-Ανθοδέσμη-
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ
Κατεβαίνοντας τις σκάλες ανέβαινε μια κίτρινη γάτα. «Η Απουσία», δεν έxασα καιρό και του είπα. «Ποια απουσία;» ρώτησε. Του έδειξα με το δάxτυλο την γάτα, που xωρίς να μας δώσει την παραμικρή σημασία πέρασε σαν αερικό ανάμεσ' απ' τα πόδια μας και συνέxισε απαθώς ν' ανεβαίνει τις σκάλες. «Είναι η Απουσία», του είπα' «Αυτή η γάτα είναι η απουσία μου. Έρxεται κάθε φορά που φεύγω. Μόλις γυρίζω φεύγει αυτή. Το πρόσεξα επανειλημμένως». «Χμ... Και γι' αυτό την λες απουσία;». «Ποτέ δεν έρxεται όταν είμαι εδώ, μόνο όταν λείπω - πώς να την πω;». «Χμ...», έκανε πάλι, «είναι μια όμορφη, ήσυxη, λίγο ιδιόρρυθμη πράγματι γάτα... Έστω», πρόσθεσε κατόπιν, «γιατί να μη της δώσεις ένα όνομα». Αυτό έλεγα και γω, αλλά όxι ένα οποιοδήποτε όνομα. Της πήγαινε ή μου πήγαινε να την λέω Απουσία. «Θέλεις να δεις που πήγε, τι κάνει αυτή τη στιγμή;» ρώτησα τον Χ, καθώς κοντεύαμε να κατεβούμε όλες τις σκάλες. Και, μην περιμένοντας απάντηση, του πρότεινα να γυρίσει πίσω, ν' ανέβει πάλι ως τη σοφίτα• άξιζε τον κόπο: Θα την έβλεπε μακάρια ξαπλωμένη μπροστά στην πόρτα μου. Πάλι δεν είπε τίποτα, και τον παρακάλεσα να πάει να δει, σαν xάρι σχεδόν του το ζητούσα, εγώ θα τον περίμενα εδώ. «Γιατί δεν έρxεσαι και συ;» με ρώτησε. «Μα σου είπα, ξέxασες; Μόλις με δει θα φύγει - είναι η απουσία μου». Έδειξε να ψυxαγωγείται. Μου είπε: «Αν πιστεύεις ότι είναι πραγματικά η απουσία σου αυτή η γάτα, θα ξέρει ότι δεν γυρίζεις στ' αλήθεια, και άρα δεν θα κουνηθεί απ' τη θέση της όταν σε δει, δεν θα πάψει να 'ναι Απουσία». Δεν είχε τύxει να το σκεφτώ έτσι, το βρήκα ενδιαφέρον. «Δεν θες να δοκιμάσουμε;» ρώτησε.
Ζυράννα Ζατέλη
-Στην ερημιά με χάρι-
ΑΠΟΥΣΙΑ
Όλα είναι εδώ
τα μολύβια, τα κραγιόνια, τ' άρωμά σου
Όλα είναι εδώ
τα σεντόνια με τα ίχνη του έρωτά σου,
το ποτήρι που 'χες πιει,
η κουβέντα που 'χες πει,
κι οι εικόνες με τα χίλια πρόσωπά σου
Όλα είναι εδώ , όλα είναι εδώ
Όλα είναι εδώ
το γαλάζιο κορδελάκι απ' τα μαλλιά σου
Όλα είναι εδώ
τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά σου,
ένα δάκρυ σου παλιό,
ένα πείσμα παιδικό
κι ένα χάδι απ' αυτά τα βιαστικά σου
Όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Η απουσία σου διαλύει το σκοτάδι
είναι το φως της κι απ' το φως πιο δυνατό
μοιάζει ομορφότερο από ποτέ το βράδυ
τώρα που λείπεις και μπορώ να σ' αγαπώ
Βαγγέλης Μαχαίρας / Λίνα Δημοπούλου
(με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα)
Ετικέτες απουσίες
4 Comments:
Keeping Things Whole
In a field
I am the absence
of field.
This is
always the case.
Wherever I am
I am what iw missing.
When I walk
I part the air
and always
the air moves in
to fill the spaces
where my body's been.
We all have reasons
for moving.
I move
to keep things whole.
Σημείωση: Αυτό είναι ένα ποίημα αιωνιότητας,που χρόνια τώρα με έχει στοιχειώσει..
Στέλνω την καλησπέρα μου
Μονωδός
Με προσοχή, παρακαλώ, οι αναφορές σε μουσικολογοτεχνικά στοιχειώματα...
:-)
Mε την δική μου Καλησπέρα, και για να ξορκίσεις τα στοιχειά διά της ομοιοπαθητικής, αντιγράφω ολόκληρο το ποίημα του Στραντ, με την μετάφραση της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ:
(είναι από την ανθολογία της "Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές" του 1983, των εκδόσεων ύψιλον/βιβλία)
Σ' ένα χωράφι
είμαι η απουσία
του χωραφιού.
Πάντα
έτσι συμβαίνει.
Όπου κι αν είμαι
είμαι αυτό που λείπει.
Όταν περπατώ
χωρίζω τον αέρα
και πάντα
ο αέρας εγκαθίσταται
για να γεμίσει τα διαστήματα
όπου πριν το σώμα μου ήταν.
Όλοι, κάποιο λόγο έχουμε
που κινούμαστε.
Εγώ, κινούμαι
για να διατηρώ τα πράγματα ολόκληρα.
δεν έχει όρια προσμονής
Είναι μια παύση
Μια νάρκη
Ένας πρόσκαιρος θάνατος
Η απουσία σου
είναι παρουσία αφανισμού
Γ.Τ
που παρασιτικά τρέφεται από τις τωρινές μέρες μας.
Όσο θυμάσαι τόσο την δυναμώνεις.
Όσο προσπαθείς να ξεχάσεις τόσο τη θεριεύεις.
Αποκρύβει όλες τις αφύλακτες διαβάσεις των σκέψεων
για να περνάς αμέριμνος και να προσκρούεις στον ερχομό της.
Η απουσία είναι η διακόνισσα του ναού της ενθύμησης.
Ούτε κερί λατρείας στη λήθη δεν σε αφήνει να ανάψεις.
Διαπλέει το χρόνο μας έχοντας υψωμένα
τα εβένινα ιστία της διάβρωσης και της αποσύνθεσης.
Η απουσία είναι το έπαθλο που απονέμει η μνήμη
στους ταχύτερους δρομείς της φθοράς.
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα