παρα-κείμενα

Κυριακή, Μαΐου 24, 2009

132 ~ λουλούδια, ii



Έκλεισα τις πόρτες, τα παράθυρα, τις ρωγμές
Για να μη μπαίνει αβεβαιότητα
Για να μη μπαίνει αυτή που κόβει λουλούδια στον κήπο.

Νίκος Φωκάς



ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΒΡΑΔΥ, ΜΟΝΟΣ,
ΟΥΤΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΧΕΔΟΝ


Άσπρα λουλούδια, άσπρα λουλούδια
που μου χρησιμεύουν σαν μνήμες και που τα φυτεύω
και τα ξαναφυτεύω
σε μυρωμένα, εαρινά πάρκα, πάρκα
του ασυνείδητου

Όταν μ' αφήνουν
αισθάνομαι ότι επιστρέφω ένα κομμάτι του εαυτού μου
στην ασάφεια
... ...

Sten Jacobsson
-Σύχρονοι Σουηδοί Ποιητές-
*μτφ: Βασίλης Παπαγεωργίου



ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Eγώ λουλούδια δεν εκτρέφω στο μπαλκόνι μου.
Bάσκανος μίμηση ολόγυρα με ξεραίνει.

Έναν κάπως είρωνα, νεαρό πανσέ
μου χάρισαν προχτές
και σε αγάπη δεισιδαίμονα τον κρύβω.

Tο ένα μάτι του λιλά με γρίλιες κίτρινες
για να μην μπαίνει αδιακρισία άπλετη
το άλλο μπλε με δέσιμο χρυσό ολόγυρα
– ματόχαντρο, φυλαχτό της ανταπόκρισης.

Aλλήθωρη ανταπόκριση θα πεις.
Mα τι απ' όσα αγαπήσαμε μας κοίταζε ευθέως;

Κική Δημουλά


Η ΚΥΡΙΑ ΝΤΑΛΛΟΓΟΥΕΗ

Κι ανοίγοντας τα μάτια της άξαφνα, είδε αυτά τα φρέσκα τριαντάφυλλα, σαν μια τραχηλιά από λινό, βγαλμένη μόλις απ' τη σκάφη, και απλωμένη πάνω σε λυγαριές. Και κείνα τα κόκκινα γαρύφαλλα, σκοτεινά και διακριτικά, με τις κορυφές τους στον αέρα. Κι όλα τα μοσχομπίζελα, απλωμένα μέσα στα βάζα τους, άσπρα σαν το χιόνι, σε απόχρωση βιολέ, ή ώχρας — σάμπως να είχε κιόλας βραδυάσει και τα κορίτσια με τις μουσελίνες είχαν βγη έξω για να μαζέψουν μοσχομπίζελα και τριαντάφυλλα, όταν πια η θαυμάσια καλοκαιρινή μέρα, με κείνο το σκοτεινό μπλε ουρανό της, με τα δελφίνια της, με τα γαρύφαλλα, με τις πασχαλιές της, είχε πια τελειώσει. Κι ήτανε κείνη η στιγμή, ανάμεσα έξη και επτά, πού όλα τα λουλούδια — τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα, ίριδες, πασχαλιές — είναι σα να φλέγωνται. Άσπρα, βιολετιά, κόκκινα, και με κείνο το βαθύ πορτοκαλί, όλα τα λουλούδια ήταν σα καίγονταν από μόνα τους, αμετάκλητα, τυλιγμένα σε κείνη την περίεργη ομίχλη.

Virginia Woolf
*μτφ: Κωστούλα Μητροπούλου



ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ

Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς

Kι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι
σαν άστρο ανάβει

... ...
κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος
φυσάει βουρκωμένος


Παναγιώτης Καλαντζόπουλος / Μιχάλης Γκανάς
(με την Έλλη Πασπαλά)

Ετικέτες ,

permalink

2 Comments:

..Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ΄ένα άστρο η με ένα γιασεμί
Σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.

Αλλά τα βράδια...
Τι όμορφα που μυρίζει η γη..

Τ.Λειβαδίτης

Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009 11:10:00 π.μ.  

- έπεφτε μια σιγανή βροχή από παλιά ενθύμια: όρκους, βιολέτες, μικρά έκθαμβα τίποτα, όπως οι ταπεινοί που έχουν γνωρίσει το μυστήριο του να μην είσαι κανείς...

Ένα ολόκληρο βιβλίο-λουλούδι του Τάσου Λειβαδίτη: Βιολέτες για μια εποχή.

Να γιατί εκτιμώ να μου υπενθυμίζουν τις παραλείψεις μου.

Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009 5:42:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα