παρα-κείμενα

Τι θλιβερό πράμμα ο Σταθμός,
που μόλις νάχη φύγει το τραίνο.

Μαρία Πολυδούρη


ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ

Σφυρά γλιστρά γκρίζο το τραίνο
σε μια λιμνούλα ανέμου και καπνού
που ξεχειλίζει ορμητικά.
Έξω απ' την καταχνιά, σε τάφρους και χωράφια
τρέχουν φυτών συστάδες νοτισμένες
και στρέφουνε θλιμμένες μακρυά.

[....] όμως καραδοκεί και ελκύει από το βάθος
η διάφανη απόσταση.
Και μια μεγάλη αίσθηση με τον ρυθμό αυξάνει'
α των πραγμάτων η εναλλαγή που εγώ κυττώ,
Α των πραγμάτων η εναλλαγή που εγώ κυττώ,
και θα τα ήθελα!
Α της ζωής η εναλλαγή που εγώ νοιώθω,
και θα την ήθελα!
Αυτό που πλάι μου υπάρχει,
στον εαυτό του διπλωμένο δεν με θέλγει:
Φάντασμα είναι ανάμεσα
η ανεξήγητη στιγμή'
εκείνο που από μακρυά με προσκαλεί
όλο και πιο μακρυά πηγαίνει:
και τίποτα δικό μου στη διέλευση.

Clemente Rebora
*μτφ: Θανάσης Κουτλής
- Οκτώ Ιταλοί Ποιητές-


ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΤΩΝ 9:10

Είν' η ώρα που περνά
το τραίνο των εννιά και δέκα
Σ' ένα βαγόνι μια γυναίκα
προς το παράθυρο γυρνάει

Θαμπό το τζάμι απ' τα χνώτα
και βιαστικά το καθαρίζει
καθώς η μηχανή σφυρίζει
και χαμηλώνουνε τα φώτα

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο;
Ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο;

Mιχάλης Γκανάς


ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΣ
...αλλά σ' έχω ξεχάσει
Και αν μετάνιωσες το τραίνο το 'χεις χάσει

Πέντε χρόνια ούτε γράμμα ούτε γραφή. Μόνον ένα σύντομο σημείωμα όταν είχε φύγει σαν τον κλέφτη. «Ως εδώ, δεν πάει άλλο, πνίγομαι σ’ αυτή την πόλη. Συγχώρεσέ με». Έτρεξε στον σταθμό να τον προλάβει. Δεν ήθελε να τον σταματήσει, ήθελε μόνο να τον δει μια ακόμα φορά, να του πει «γεια, καλή τύχη». Όταν έφτασε στον σταθμό το τραίνο είχε μόλις αναχωρήσει. Στάθηκε ασθμαίνοντας στην πλατφόρμα και έμεινε να το παρακολουθεί μέχρι που χάθηκε στη μεγάλη στροφή, αμέσως μετά το ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής, την ίδια ώρα που χανόταν κι ο ήλιος πίσω απ’ το λόφο.

"Συγχώρεσέ με"…. Τι να συγχωρέσει; Είχε προετοιμάσει μυστικά τη φυγή του, δεν είχε πει τίποτα για την αίτηση μετάθεσης, ούτε για την έγκρισή της. Στην αρχή πίστευε πως τα είχε βροντήξει όλα, πως η απόφασή του ήταν βεβιασμένη. Τον καταλάβαινε. Πονούσε, πικραινόταν αλλά τον καταλάβαινε και τον δικαιολογούσε. Την αλήθεια την έμαθε αργότερα, τυχαία, από τον πρωτοδίκη που τον αντικατέστησε…

Πέντε χρόνια… και σήμερα ξανά στο ίδιο σημείο να τον περιμένει. «Φθάνω τη Δευτέρα με το πρώτο πρωινό τραίνο. Γυρίζω, θέλω να σε δω». Πρώτα ακούστηκε ο ήχος των τροχών στις ράγες και μετά φάνηκε το τραίνο στη μεγάλη στροφή. Φλας μπακ σε αντίστροφη κίνηση. Λίγο πριν πάρει την ευθεία για τον σταθμό αναρωτήθηκε γιατί τον περίμενε. Είχε κι όλας φέξει και η αμαξοστοιχία γυάλιζε στις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Πάγωσε την εικόνα, έκανε στροφή και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

Ιωάννα Μοάτσου - Στρατηγοπούλου
- Εφτά τραγούδια θα σου πω -


ΧΑΜΕΝΗ ΑΛΙΚΗ

Περνάει το τρένο και μες τη βροχούλα σφυρίζει
Στον ύπνο σου μέσα ακούς κι ανασαίνεις βαθιά
Μου λες πως ο κόσμος από μένα πιο πέρα, πιο πέρα γυρίζει
ενώ η ζωή μου ασάλευτη σβήνει αργά

Περνάει η βροχούλα, περνάει ο καιρός, η αγάπη περνάει
και μόνο το τραίνο ποτέ δε περνάει,
δεν περνάει ξανά

Τάκης Βούης / Μάρω Βαμβουνάκη
(με τον Σωκράτη Μάλαμα)