παρα-κείμενα

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 24, 2009

140 ~ μυρωδιές, iii



Ακόμα τ' άρωμά σου ευωδιάζει στο μαντήλι μου
Μήνας και πλέον φευγάτη...


Τάσος Κόρφης



ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ

Έχοντας παρεκκλίνει σε καιρούς αβεβαιότητας,
σχεδόν ανάμεσα στο παιχνίδι των παρόντων
-υπάρχουν ψηλαφώντας στα τυφλά-
που μ' έφερε ως εδώ, και σ' αυτή την πίστη
να συνθηκολογείς από απόσταση,
νοστάλγησα ξανά παλιές παρηγοριές,
πόνους μυθικούς
που θέλουν να επιστρέψουν για να μείνουν.

Αίτιο και αιτιατό σε αναζήτηση επιχειρήματος:
να βλέπεις να περνά η ηδονή
και να ρουφάς τη μυρωδιά που αφήνει στο κενό φεύγοντας.

Andres Navarro
*μτφ: Βερονίκη Δαλακούρα
-Ποίηση, τεύχος 30-



Η ΟΔΟΣ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ

Τακ τακ έπαψε η βροχή. Γινήκαν τόσα
από τότε που έφυγες.
Μαζεύω κομμάτια απ' το πρόσωπό σου
σε κάθε μούτρο τυχαίο, όπως ο βασιλιάς
το σπαραγμένο του γιο στο παραμύθι.
Μπήκε χειμώνας. Μοσχοκάρυδο.

... ...
(Ξάφνου μύρισε γιασεμί, ανατρίχιασα, πού να 'σαι;)

Aνδρέας Αγγελάκης


ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΠΟΥΛΙ

Άκουγα ένα τραίνο μακριά. Δεν μπορούσα να το δω, αλλά το φανταζόμουνα να τρέχει μέσα στο σκοτεινό φθινοπωρινό τοπίο, έβλεπα τον καπνό που έβγαινε γκριζωπός απ' την καπνοδόχο της μηχανής κι έπεφτε βαρύς πάνω στα βαγόνια. Ο ήχος του έσβησε γρήγορα κι ήμουνα πάλι μ' εκείνη στο πάρκο, πάνω απ' την πόλη. Υπήρχε ένα άρωμα φθινοπωρινής πόλης, άρωμα από βροχή, από βρεγμένα φύλλα και χώμα. Ήταν και το νεανικό άρωμα εκείνης που καθόταν δίπλα μου.

Γκούσταβ Ρύνε Έρικς
*μτφ: Νίκη Κώνστα
-17 φωνές από τη Σουηδία-



ΑΠ' ΤΗΝ ΑΚΤΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΚΥΜΑ

Στου στέρνου το γυμνό γιαλό
ανθίζει άρωμα απαλό
Μυρίζω κι ανασταίνομαι
- το λησμονώ, μαραίνομαι

Μαρία Θωΐδου
(με την Μαρία Θωΐδου και τον Σωκράτη Μάλαμα)

Ετικέτες

permalink

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα