παρα-κείμενα

Είναι καλοκαίρι, σκοτείνιασε πια,
το φεγγάρι μπαίνει στο πρώτο τέταρτό του
και σαν βελόνα ταπετσιέρη
κρεμάει ευωδιαστές σκιές
εδώ κι εκεί,
από δέντρο σε δέντρο.

Jaroslav Seifert
*μτφ: Κάρολος Τσίζεκ


ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

H Σελήνη, που είναι η ίδια η ιδιοτροπία, κοίταξε ανάμεσ' απ' το παράθυρο, ενώ κοιμόσουνα στο λίκνο σου, και είπε μέσα της: «Αυτό το παιδί μ' αρέσει».
Και κατέβηκε μαλθακά τη σκάλα της από σύννεφα, και πέρασε αθόρυβα μεσ' απ' τα τζάμια. Έπειτα ξαπλώθηκε πάνω σου με την ευλύγιστη τρυφερότητα μιας μητέρας, κι εναπόθεσε τα χρώματα της στο πρόσωπο σου. Έτσι οι κόρες των ματιών σου απόμειναν πράσινες και τα μαγουλά σου εξαιρετικά χλομά. Από την ενατένιση αυτής της επισκέπτριας τα μάτια σου μεγάλωσαν τόσο παράξενα' και σ' έσφιξε τόσο τρυφερά στο λαιμό που διατήρησες έτσι για πάντα την επιθυμία να κλαις.
Ωστόσο, μες στο ξεxείλισμα της χαράς της, η Σελήνη πλημμύριζε ολόκληρο το δωμάτιο, σα μια ατμόσφαιρα φωσφορική, σαν ένα φεγγοβόλο δηλητήριο' και όλο το ζωντανό τούτο φως στοxάζονταν κι έλεγε: «θα υφίστασαι αιώνια την επήρεια του φιλιού μου. Θα 'σαι όμορφη με τον τρόπο μου. Θ' αγαπάς ό,τι αγαπώ κι ό,τι μ' αγαπά' το νερό, τα σύννεφα, τη σιωπή και τη νύxτα' την απέραντη και πράσινη θάλασσα' το άμορφο και πολύμορφο νερό' το μέρος όπου δε θα βρίσκεσαι' τον εραστή που δε θα γνωρίσεις' τα τερατώδη άνθη' τ' αρώματα που φέρνουν παραλήρημα' τις γάτες που λιγοθυμούν πάνω στα πιάνα και που θρηνούν σαν τις γυναίκες με μια φωνή βραxνή και γλυκιά!
»Και θα σ' αγαπούν οι εραστές μου και θα ερωτοτροποΰν μαζί σου οι φίλοι μου. Θα 'σαι η βασίλισσα των ανθρώπων με τα πράσινα μάτια, που έχω σφίξει κι εγώ τον λαιμό της στα νυχτερινά μου χάδια' εκείνων που αγαπούν τη θάλασσα, την απέραντη θάλασσα, την πολυτάραχη και πράσινη, το άμορφο και πολύμορφο νερό, το μέρος όπου δεν βρίσκονται, τη γυναίκα που δεν γνωρίζουν, τ' απαίσια άνθη που μοιάζουν με τα θυμιατήρια μιας άγνωστης θρησκείας, τ' αρώματα που συγχύζουν τη θέληση και τ' άγρια και φιλήδονα ζώα που είναι τα εμβλήματα της παραφροσύνης τους.»
Και γι αυτό, καταραμένο αγαπητό χαϊδεμένο παιδί, βρίσκομαι τώρα ξαπλωμένος στα πόδια σου, αναζητώντας σ' όλη την ύπαρξή σου την ανταύγεια της τρομερής Θεότητας, της μοιραίας αναδόχου, της φαρμακεύτριας τροφού όλων των σεληνιακών.

Charles Baudelaire
*μτφ: Τάκης Βαρβιτσιώτης
-Aνθολογία Γαλλικής Ποίησης, Χριστόφορου Λιοντάκη-

ΚΡΗΤΙΚΟΣ
20

Ακόμη εβάστουνε η βροντή. . . . . . . . .
κ' η θάλασσα, που σκίρτησε σαν τον χοχλό που βράζει,
ησύχασε και έγινε όλο ησυχία και πάστρα,
σαν περιβόλι ευώδησε κι' εδέχτηκε όλα τ' άστρα
κάτι κρυφό μυστήριο εστένεψε τη φύσι
κάθε ομορφιά να στολιστή και το θυμό ν' άφήση.
Δεν είν' πνοή στον ουρανό, στη θάλασσα, φυσώντας
ούτε όσο κάνει στον ανθό η μέλισσα περνώντας
όμως κοντά στην κορασιά, που μ' έσφιξε κι' εχάρη,
εσειότουν τ' ολοστρόγγυλο και λαγαρό φεγγάρι
και ξετυλίζει ογλήγορα κάτι που εκείθε βγαίνει,
κι' ομπρός μου ιδού που βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.
Έτρεμε το δροσάτο φως στη θεϊκιά θωριά της,
στα μάτια της τα ολόμαυρα και στα χρυσά μαλλιά της.

Διονύσιος Σολωμός


ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΜΟΥΡΑΣΑΚΙ ΣΙΚΙΜΠΟΥ

Επειδή δεν είμαι κάτι το εξαιρετικό, ο καιρός κύλησε χωρίς να κάνω ιδιαίτερη εντύπωση σε κάποιον. Ειδικά το γεγονός πως δεν έχω άντρα να ενδιαφερθεί για το μέλλον μου με κάνει να νιώθω απαρηγόρητη. Δεν θέλω να βυθιστώ μέσα στην κατάθλιψη. Νιώθω μοναξιά εξαιτίας της κοσμικής νοοτροπίας μου. Τις φεγγαρόφωτες βραδιές, το φθινόπωρο, όταν είμαι απελπιστικά λυπημένη, βγαίνω συxνά στη βεράντα και κοιτάζω ονειροπολώντας το φεγγάρι. Με κάνει να σκέφτομαι τα xρόνια που πέρασαν. Ο κόσμος λέει πως είναι επικίνδυνο να κοιτάζεις μόνος σου το φεγγάρι, αλλά κάτι με σπρώχνει να τα το κάνω και κάθομαι αποτραβηγμένη και ρεμβάζω. Τις βραδιές με δροσερό αεράκι παίζω το κότο, παρ' όλο που οι άλλοι δεν νοιάζονται να ακούσουν. Φοβάμαι πως το παίξιμό μου προδίδει τη λύπη μου που γίνεται πιο έντονη, και σιχαίνομαι τον εαυτό μου - τόσο ανόητη και δυστυχισμένη νιώθω.

μτφ: Αλεξάνδρα Σωτηρίου-Ανθολογία Ιαπωνικής Λογοτεχνίας-


Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ Μ' ΑΚΟΥΣΕ

Φεγγάρι μου πολλές φορές
σε βλέπω βουρκωμένο
λυπάσαι που 'μαι μόνη μου
κι εκείνος είν' μακρυά μου

Μόνο αν στερέψει η θάλασσα
μόνο αν χαθούν τ' αστέρια
τότε θα σβήσει κι ο καημός
που έχω εγώ για 'κείνον

Κι ο έρωτας που μ' άκουσε
μού 'δωσε τα φτερά του
για να 'βρω την αγάπη μου
για να την ανταμώσω

Μίμης Πλέσσας / Ρέτη Ζαλοκώστα
(με την Γιοβάννα)